بریده‌هایی از کتاب شلتاق؛ مجموعه غزل

عشق آخرین تلاش بشر پیش از پذیرفتن مرگ است

چه می‌داند کسی شاید شبی از قلب باران سر درآوردم

عمر انسان قدر حرفی بود و باخت هر کس در بند ای کاش و اما بود

کاشکی عشق جهان را به فضایی ببرد که در آن دورترین بُعد زمان نزدیک است

می‌رسی چند ثانیه با من بگذرانی به حال پرسیدن در سؤالت جواب مستتر است در جوابم سؤال پنهان است

چه کرده‌ای که من تیزچنگِ چشم‌دریده میان این‌همه آهو دل شکار ندارم

نگرد نیست! که پیش از تو هر که جست نبود که عشق حادثه‌ای جز تب نخست نبود برای ما که پَر و بال کوچکی داریم شکستن قفس از ابتدا درست نبود من و تو زود شکستیم و دیر فهمیدیم که آسمان گذر بال‌های سست نبود به آسمان زدن و در فراز جان دادن مناسب هوسی که به بال توست نبود سفر به ساحت دریا درست بود ولی سزای چشمه که دست از جهان نشست نبود

منم آن قطره کز دریا جدا گشت و به مرداب شما افتاد چه می‌داند کسی شاید شبی از قلب باران سر درآوردم

بعد از تو درد مزمن مرموزی مانند درد کهنهٔ یک سرپر بی‌وقفه تیر می‌کشد از قلبش اما نمی‌شود نگران حتا

شاد زی با سیاه‌چشمان شاد شاد زی شاد هر چه بادا باد که جهانْ عمرِ رفته با غم را به کسی باز پس نخواهد داد با تمام وجود عاشق شو تا نگویی که اتفاق افتاد زندگی بادبادکی رنگی‌ست که به‌یکباره می‌رود بر باد می‌رود آن‌چنان که سیلابی از پس بند می‌شود آزاد می‌گریزد چنان که متهمی از شعاع شقاوت جلاد تا نکرده سفیدپوشت مرگ شاد زی با سیاه‌چشمان شاد

عشق آخرین تلاش بشر پیش از پذیرفتن مرگ است

عمر انسان قدر حرفی بود و باخت هر کس در بند ای کاش و اما بود

نگرد نیست! که پیش از تو هر که جست نبود

ای شیخ اگر ربیع تویی من محرمم خصم تواَم بهشت که باشی جهنمم از کُشته‌مُرده‌های بهشت تو نیستم میراث‌دار دوزخیان دو عالمم

احساس می‌کنم جگرم گریه می‌کند

شاد زی با سیاه‌چشمان شاد شاد زی شاد هر چه بادا باد که جهانْ عمرِ رفته با غم را به کسی باز پس نخواهد داد با تمام وجود عاشق شو تا نگویی که اتفاق افتاد زندگی بادبادکی رنگی‌ست که به‌یکباره می‌رود بر باد

چشم در چشم مرا باش که در سینهٔ من سخنی هست که در حوصلهٔ گوشی نیست

پرنده دل نسپرده به فجر کاذب و صادق امید معجزه‌ای از شب سیاه ندارد مگر به دیدن خورشید رفته و نرسیده که اشتیاق پریدن به سوی ماه ندارد پرنده هیچ امیدی به تخت و تاج نبسته چنان که بیمی از افتادن کلاه ندارد

عشق آخرین تلاش بشر پیش از پذیرفتن مرگ است

پرندهٔ قفسم من که چند ثانیه هر روز به میل میله پریدم ولی ادامه ندادم دویدم و نرسیدم به خانهٔ تو و دیدم چه‌قدر از تو بعیدم ولی ادامه ندادم

دل بی‌دست‌وپای من بنشین فتح این شهر در توان تو نیست سهم تو از جهان همین خانه‌ست گرچه این خانه هم از آن تو نیست دل من نیمهٔ پُری داری بدتر از نیم خالی لیوان هر چه رنج است در جهانِ تو هست هر چه شادی‌ست در جهان تو نیست

نه چنان سابقْ غمگین هستی نه چنان سابق شادی به چه روزی افتادی ای دل به چه روزی افتادی

تو با کدام خزانی که من بهار ندارم اگر قرار نداری... چرا قرار ندارم؟ تو با کدام تبر با کدام اره رفیقی که من امید رسیدن به برگ‌وبار ندارم تو با نویدِ دویدن به ایستگاه چه کردی که من امید رسیدن به این قطار ندارم چه کرده‌ای که من تیزچنگِ چشم‌دریده میان این‌همه آهو دل شکار ندارم چه رفته است که من با هزار برگ برنده دودل نشسته‌ام و جرئت قمار ندارم

به‌محض این‌که لبم چند لحظه خندان شد غمی درآمد و اشکم هزارچندان شد

چون کودکان بی‌کس در روز مدرسه مثل زنان بیوه در روز زن بدم

نگرد نیست! که پیش از تو هر که جست نبود که عشق حادثه‌ای جز تب نخست نبود برای ما که پَر و بال کوچکی داریم شکستن قفس از ابتدا درست نبود من و تو زود شکستیم و دیر فهمیدیم که آسمان گذر بال‌های سست نبود به آسمان زدن و در فراز جان دادن مناسب هوسی که به بال توست نبود سفر به ساحت دریا درست بود ولی سزای چشمه که دست از جهان نشست نبود

خاطر سوخته را بیم فراموشی نیست

کوتاه بیا شیخ! خدایی که تو خواندی آن‌قدر بزرگ است که انگار یکی نیست با وعدهٔ آسایش و آتش سخنانش آن‌قدر دوپهلوست که انگار یکی نیست

من حکم‌ران هیزی گل‌های نرگسم من فاتح بکارت گل‌های مریمم شاباش‌های هر دو جهان مفت چنگ تو من یک جهان دریغم من یک جهان غمم مؤمن تویی که در ره دینت مرددی؟ یا من که در تداوم کفرم مصممم؟ مؤمن اگر تویی به محمد ابولهب مؤمن اگر تویی به علی ابن ملجمم

ای نور ماورای بنفش بهارها در من که آفتاب خزانم چگونه‌ای؟