بریده‌هایی از کتاب تفکر انتقادی

شما باید بتوانید عقیدهٔ خود را به یک «موضع» تبدیل کنید. تفاوت بین عقیده و موضع در این است که موضع، پشتوانه‌ای از استدلال دارد.

استدلال‌های تمثیلی به این علت که بسیار قانع‌کننده‌اند، خطرناک‌اند.

«کسی که در باب موضوعی، تنها از آراء موافق با نظر خود آگاهی دارد، دربارهٔ آن موضوع بسیار کم می‌داند.» (جان استوارت میل)

هرجا که باشید، دیدگاه شما در مورد موضوعی که با آن روبه‌رو می‌شوید، شما را صاحب عقایدی خواهد ساخت، اما تنها داشتن عقاید، برای موفقیت شما در کاری که می‌کنید، کافی نیست. شما باید بتوانید عقیدهٔ خود را به یک «موضع» تبدیل کنید. تفاوت بین عقیده و موضع در این است که موضع، پشتوانه‌ای از استدلال دارد. هر کسی می‌تواند استدلال کند، اما بیایید این واقعیت را بپذیریم که: بعضی استدلال‌ها بهتر از استدلال‌های دیگرند.

زیبایی، بدون ساختار، بی‌معناست و نیرومندترین ساختاری که می‌توان تصور کرد، «منطق» است.

افکار و اندیشه‌های ما بدون بررسی از خاطرمان می‌گذرند.

علمای منطق به‌عمد، معتبر بودن را بخشی از تعریف مستدل بودن شمرده‌اند تا شما را وادار کنند ساختار یک استدلال را پیش از آن که محتوای آن را بررسی کنید، اصلاح کنید. آنها می‌دانستند که این کار برای شما دشوار خواهد بود! مردم، زمانی که برای اولین بار به استدلالی توجه می‌کنند، به اقتضای طبیعت خود، ابتدا محتوای آن را ارزیابی می‌کنند؛ این اشتباه است، برای آن که اگر ساختار اشتباه باشد، در هر حال، مجبورید از اول شروع کنید. با مقایسهٔ زیر می‌توانیم این نکته را اثبات کنیم. فرض کنیم شما مأمور بازدید و ارزیابی خانه‌ها هستید و شما را برای ارزیابی یک خانهٔ متروک فرستاده‌اند. وقتی پیش می‌روید، از پنجره می‌بینید که داخل خانه پر از اشیاء جالب و عجیب است. زود داخل می‌شوید تا نگاهی بکنید، اما متأسفانه فراموش کرده‌اید که ساختار آن را بررسی کنید؛ کف زیر پایتان فرومی‌ریزد و شما می‌افتید روی سیمان کف زیر زمین و می‌میرید! این مقایسه، یک اخطار است: همیشه اول به ساختار توجه کنید، پیش از این که به محتوا بپردازید.

مردم در گفت‌وگوهای روزانه از اصطلاح «معتبر است» یا «اعتبار دارد»، جهت اعلام موافقت و هم‌رأیی خود استفاده می‌کنند. گاهی نیز می‌گویند نکتهٔ معتبری است؛ این یک کاربرد غیررسمی است که در مباحثات منطقی باید کنار گذاشته شود.

مهم‌تر از همه، این که حقیقت معمولاً ناخوشایند است. چرا باید این‌همه تلاش کنیم تا آن را بیابیم؟ اگر هر بار که در مورد موضوعی فکر می‌کنید، در رسیدن به حقیقت آن تلاش نکنید، به احتمال بسیار در باب آن دروغ را خواهید پذیرفت. این باید اخطاری برای شما باشد. آنچه این دروغ‌ها در ذهن شما به وجود می‌آورند، بسیار خطرناک است، چون ممکن است باعث شود کارهایی را انجام دهید که اشتباه است.

وقتی کسی به شما می‌گوید که تنها یکی از دو مورد را می‌توانید انتخاب کنید، همیشه باید به این فکر کنید که شاید احتمالات بیشتری موجود باشد.

ذهن شما، باارزش‌ترین دارایی شماست. تفکر انتقادی تنها راهی است که شما را به حقیقت راهنمایی می‌کند.

در گفت‌وگوهای روزانه اصطلاح «مباحثه / بحث کردن» معمولاً در باب رد و بدل کردن کلماتی خشم‌آلود به کار می‌رود. به همین علت، افراد معمولاً فکر می‌کنند بحث کردن امر ناخوشایندی است که باید از آن بپرهیزند، اما در مجامع دانشگاهی و تخصصی، «مباحثه / بحث»، مفهومی خاص و اصطلاحی دارد. مباحثه، گفت‌وگویی است که در آن دلایل با تکیه بر طرح پیش می‌روند. مباحثه، بهترین راه ممکن برای دفاع از عقاید است و به هیچ وجه لازم نیست ناخوشایند یا خشم‌آلود باشد.

زمانی که می‌خواهیم به استدلال بپردازیم، بهترین انتخاب این است که با سؤال کردن از خودمان آغاز کنیم. نویسنده چه چیزی را می‌خواهد ثابت کند؟ چه می‌خواهد بگوید؟ نتیجهٔ اصلی وی چیست؟ جواب دادن به این سؤالات، مقتضی تفسیرها و توضیحاتی در مورد آنهاست. در پاسخ به این سؤالات، ممکن است یک خواننده به چیزی برسد که از لحاظ منطقی با پاسخ خوانندهٔ دیگر کاملاً متفاوت باشد.

زمانی که شما به جست و جوی استدلال‌ها آغاز می‌کنید، اولین چیزی که متوجه آن می‌شوید، این است که در حالت کلی، دو گونهٔ کاملاً بنیادی و متفاوت از آنها وجود دارد؛ در علوم تجربی، از قبیل فیزیک، زیست‌شناسی، روان‌شناسی و جامعه‌شناسی، معمولاً با گونه‌ای از استدلال که «قیاس» نامیده می‌شود، روبه‌رو می‌شوید. استدلال قیاسی زنجیره‌ای از دلایل است که تنها به نتیجه‌ای محتمل می‌رساند. این بدین معناست که حتی اگر تمام مقدمه‌های قضیه صحیح باشند، باز هم امکان دارد که نتیجهٔ آن اشتباه باشد.

همهٔ ما، بدون هیچ گونه تجهیزات و فرمول‌های پیشرفته‌ای و تنها با استفاده از استدلال زیر، آنچنان که در ادامه می‌بینیم، وضعیت آب و هوا را پیش‌بینی کرده‌ایم: ۱. ماه دسامبر قبل در نیویورک برف بارید. ۲. دو سال پیش در ماه دسامبر در نیویورک برف بارید. ۳. سه سال پیش در ماه دسامبر در نیویورک برف بارید. ۴. و مانند آن... - بنابراین، امسال نیز در ماه دسامبر در نیویورک برف خواهد بارید. این یک استدلال قیاسی است. ویژگی مهم استدلال قیاسی این است که صحیح بودن مقدمات، صحیح بودن نتیجه را تضمین نمی‌کند. ممکن است ما صد درصد اطمینان داشته باشیم که در صد سال گذشته در ماه دسامبر در نیویورک همیشه برف باریده است. با وجود این، نمی‌توانیم صد درصد با اطمینان بگوییم که در دسامبر امسال نیز مثل گذشته برف خواهد بارید. هواشناسان برای آن که به این مسئله اهمیت بدهند، معمولاً نتایج خود را با عباراتی مبتنی بر آمار بیان می‌کنند: «این ماه با احتمال نود و پنج درصد، بارش برف را پیش‌بینی می‌کنیم.»

«از نشانه‌های یک ذهن فرهیخته آن است که یک فکر را در سر می‌پروراند، بی آن که آن را قبول کند.» (ارسطو) ارسطو، فیلسوف یونان باستان، اولین منطق‌دان بزرگ تمدن غرب بود. وی استدلال سه مرحله‌ای متعدی را کشف کرد و آن را «قیاس اقترانی» نامید. به یاد بیاورید که استدلال متعدی بدین شکل است: ۱. X = Y ۲. Y = Z - بنابراین، X = Z با قرار دادن داده‌های مختلف به جای X، Y و Z، ارسطو متوجه شد که راه‌های بسیاری برای ساخت یک قیاس موجود است (و تنها برخی از آنها معتبرند). او و جانشینانش، تفسیر متفاوتی از انواع مختلف استدلال متعدی سه مرحله‌ای ارائه دادند. این تفسیر، نظریهٔ قیاس اقترانی نام دارد.

مغالطه، عبارت از هر نوع خطا در استدلال است. در صورتی که نشناسید، نمی‌توانید از آنها در امان بمانید؛

دقت کنید، هرچند وسوسه می‌شوید که اول محتوا را بررسی کنید. سیاست‌مدارها از این وسوسهٔ انسان سوءاستفاده می‌کنند و می‌کوشند تا محتوا را پیش از ساختار قرار دهند. ممکن است یک سیاست‌مدار استدلال زیر را فراهم نماید: ۱. جنگ وحشتناک است. ۲. تحصیل خوب است. ۳. مردم باید با یکدیگر کار کنند. - بنابراین، باید به من رأی بدهید. اگر بر محتوای این استدلال تمرکز کنید، ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرید. چه کسی می‌تواند مخالفت کند؟ در واقع مشکل در جایی بروز می‌کند که استدلال درست درنمی‌آید. مقدمه‌ها الزاماً به نتیجه نمی‌رسانند. هیچ رابطهٔ خاصی بین پیشنهاد آخر و آنچه پیش‌تر در بخش مقدمات گفته شده است، وجود ندارد. زمانی که با استدلالی از این قبیل روبه‌رو می‌شوید، ادامه ندهید! آن را از خود دور نمایید و دوباره شروع کنید. فقط و فقط زمانی می‌توانید به بررسی محتوای یک استدلال بپردازید که بدانید معتبر است.

معیار دوم در ارزیابی استدلال استقرایی، «درستی» یا «مستدل بودن» است. همانند کلمهٔ «معتبر»، کلمهٔ «مستدل» نیز در گفت‌وگوی روزانه در معنایی غیراصطلاحی به کار می‌رود؛ به عنوان نمونه، اگر بگویید «ارل مستدل قضاوت می‌کند»، اساساً موافقت خود را با وی اعلام می‌کنید. در هر حال، در منطق، «مستدل بودن»، مفهومی اصطلاحی دارد. استدلال، زمانی مستدل است که (۱) معتبر باشد و (۲) مقدمه‌های آن صحیح باشند.

شما باید بتوانید عقیدهٔ خود را به یک «موضع» تبدیل کنید. تفاوت بین عقیده و موضع در این است که موضع، پشتوانه‌ای از استدلال دارد. هر کسی می‌تواند استدلال کند، اما بیایید این واقعیت را بپذیریم که: بعضی استدلال‌ها بهتر از استدلال‌های دیگرند. برای داشتن استدلال خوب، به «منطق» نیازمندیم. منطق اساس تمام افکار و اندیشه‌های آدمی است.

تنها داشتن عقاید، برای موفقیت شما در کاری که می‌کنید، کافی نیست. شما باید بتوانید عقیدهٔ خود را به یک «موضع» تبدیل کنید. تفاوت بین عقیده و موضع در این است که موضع، پشتوانه‌ای از استدلال دارد. هر کسی می‌تواند استدلال کند، اما بیایید این واقعیت را بپذیریم که: بعضی استدلال‌ها بهتر از استدلال‌های دیگرند.