بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

وقتی به دنیا آمده‌اید اصلاً موبایلی نداشته‌اید و با این وجود زندگی همچنان زیبا بوده.

راز باشید، نه آماری همیشه در دسترس.

نگران این نباشید که کسی از شما خوشش نمی‌آید. قرار نیست همگی از شما خوششان بیاید. بهتر است به این خاطر که خودتان هستید از شما متنفر شوند تا اینکه کس دیگری باشید و شما را بپسندند. زندگی نمایش نیست

درمان تنهایی نه داشتنِ همراهی دائمی بلکه پیدا کردن راهی برای لذت بردن از خلوت کردن با "خود" است. نمی‌خواهم جامعه‌ستیز باشم اما اعتقاد او بر این بود که نباید از تنهایی و خلوتِ با خود ترسید.

چگونه خوشحال باشیم ۱. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۲. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۳. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۴. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۵. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۶. خودت را با دیگران مقایسه نکن. ۷. خودت را با دیگران مقایسه نکن.

"وقتی احساس می‌کنیم که همه چیز می‌خواهیم احتمالاً دلیلش این است که به شکل خطرناکی در مرز هیچ چیز نخواستن قرار گرفته‌ایم."

در واقع جملهٔ "چاق شدی!" در فرهنگ مردم فیجی نوعی تعریف و تمجید به حساب می‌آمد تا اینکه برنامه‌های تلویزیونیِ آمریکایی از راه رسیدند و تعریف زنان و دختران از اندام ایدئال را تغییر دادند.

می‌توانیم امید داشته باشیم وقتی که می‌دانیم دیگر امیدی در کار نیست.

"کسی که از رنج کشیدن می‌ترسد، از همین ترسش نیز رنج می‌کشد."

قرن بیست و یکم قرنِ هیولاهای دیجیتالی است؛ قرنِ گجت‌های قوطی کبریتیِ درون جیب‌مان، قرنِ دیوهای اینترنتی. قرنِ نقاب‌هایی که روی صورت گذاشتیم تا کسی باشیم که نیستیم و کسی باشیم که دیگران دلشان می‌خواهد باشیم.

ما باید جهان را به مکانی تبدیل کنیم که در آن صحبت از رنج‌هایمان کار آسانی باشد.

"تنها یک گوشه از جهان است که می‌توانی از پیشرفت آن اطمینان داشته باشی و آن جایی نیست جز درونِ تو."

به خاطر داشته باشید که هیچ‌کس به چگونگی ظاهرِ شما اهمیتی نمی‌دهد. همه نگران ظاهر "خودشان" هستند. در این دنیا شما تنها کسی هستید که نگران چهره شماست.

دنیا همیشه این‌طور نبوده. همیشه این همه کتاب وجود نداشته و دلیل کاملاً روشنی هم برایش وجود دارد. پیش از اختراع ماشین‌های چاپ، کتاب‌ها با نوشته شدن روی سطح خاکِ رُس، پاپیروس، کاغذهایی از موم یا پوست آهو و به دست انسان‌ها تولید می‌شدند.

پس به خاطر داشته باشید: تماشا نکردن اخبار شرم نیست. در توییتر فعالیت نداشتن شرم نیست. قطع اتصال شرم نیست.

این کار حربهٔ خاصِ خودم بود: تلاش برای پرت کردن حواسم از یک عذاب با پیدا کردن عذابی دیگر. سال‌ها پیش از ظهور توییتر و وسواسِ خسته‌کننده و غیر ارادیِ چک کردن شبکه‌های اجتماعی، به شدت به این حواس‌پرتی احتیاج داشتم. اما این کار هیچ فایده‌ای نداشت. مبارزه کردن با علائم بیماری خیلی بیشتر از پذیرش آنها منجر به تشدید شدن‌شان می‌شود. پرت کردن حواس تلاشی برای فرار است که به ندرت به موفقیت ختم می‌شود. با نادیده گرفتنِ شعله آتش موفق به خاموش کردنِ آن نمی‌شوید.

رنج یک معلم تمام عیار است.

اینستاگرام باعث می‌شه حسادت کنم. فیسبوک باعث احساس خشم می‌شه و توییتر گاهی مضطربم می‌کنه.

شاید راز زیبایی‌ای که هیچ مجله‌ای دلش نمی‌خواهد از آن به ما بگوید این است که بهترین راه برای راضی بودن از ظاهرمان، پذیرشِ "ظاهر کنونی‌مان" است.

کتاب خوبی پیدا کن و بنشین و آن را بخوان. زمان‌هایی در زندگی‌ات فرا خواهند رسید که در آنها احساس سردرگمی و گم شدن می‌کنی. با خواندن و مطالعه است که می‌توانی دوباره خودت را پیدا کنی. این را به خاطر داشته باش. هرچه بیشتر بخوانی، بیشتر راه خودت را از میان یورش سختی‌ها پیدا می‌کنی.