بریده‌هایی از کتاب دادگسترها

«مرگ بزرگ‌ترین اعتراضم علیه دنیایی از اشک و خون است...»

کالیایف (پس از کمی سکوت.): هیچ‌کس تو را آن‌گونه که من دوست دارم، دوستت نخواهد داشت. دورا: می‌دانم. اما بهتر نیست مثل هرکس دیگری دوستم داشته باشی؟ کالیایف: من هرکس دیگر نیستم. تو را آن‌گونه که هستم دوست دارم.

باید این حقیقت را بپذیریم که با یکدیگر متفاوتیم و اگر می‌توانیم، همدیگر را دوست داشته باشیم.

اگر تنها راه‌حل مرگ است، پس توی راه درستی قدم نگذاشته‌ایم. تنها راه درست آن راهی است که به زندگی و به خورشید می‌رسد. دیگر آدم تمام مدت سردش نخواهد بود...

عشق یعنی همین، هرچه داری ببخشی، دست به هر فداکاری بزنی بی‌آن‌که امید به دریافت پاداشی داشته باشی.

آیا می‌توانم کاری را که خودم نمی‌توانم بکنم، به دیگران توصیه بکنم؟

کسانی که به‌راستی دوستدار عدالتند، حق عاشق‌شدن ندارند. آن‌ها مانند من به‌پا خاسته‌اند، با سر برافراشته و نگاه ثابت. عشق چه‌گونه می‌تواند در این دل‌های مغرور جایی برای خود باز کند؟ عشق به‌ملایمت سر فرود می‌آورد، یانِک. ما سرمان برافراشته است و گردن‌مان استوار.

زندگی همچنان به‌نظرم چیز شگفت‌انگیزی می‌آید. زیبایی و خوشبختی را دوست دارم! به همین دلیل است که از استبداد متنفرم.

بی‌عدالتی میان آدم‌ها جدایی می‌اندازد. شرمندگی، رنج، بدی‌ای که آدم در حق دیگران می‌کند و جنایت، میان‌شان تفرقه می‌اندازد. زندگی‌کردن یک نوع شکنجه است، چون زنده‌بودن هم جدایی به‌وجود می‌آورد.

برای فرارکردن باز هم شهامت و ابتکار لازم است

ولی عشق یعنی همین، هرچه داری ببخشی، دست به هر فداکاری بزنی بی‌آن‌که امید به دریافت پاداشی داشته باشی.

برای بخشیدن جنایت‌هایت، وادارت می‌کنند جنایت‌های دیگری مرتکب شوی؟

اگر روزی، زنده باشم و انقلاب بخواهد راهش را از راه شرافت جدا سازد، من هم از آن کناره خواهم گرفت.