بریده‌هایی از کتاب رسوایی قرن

بی‌گمان پس از خلقت، نخستین خبر شورانگیز هستی، هبوط آدم و حوا از بهشت به زمین است. چه صفحهٔ یکی می‌شد برایش بست. با فونت بزرگ در هشت ستون تیتر می‌زدیم: «اخراج آدم و حوا از بهشت» زیرتیتر هم احتمالاً این می‌بود: «پروردگار: زین پس با عرق جبین نان درآورید.»

هستند کسانی که سوژه نداشتن برای نوشتن را تبدیل به سوژه‌ای برای نوشتن می‌کنند

مرگ هیچ‌وقت بدقولی نمی‌کند.

نه دلم می خواهد مرا با صدسال تنهایی به یاد بیاورند، نه با جایزهٔ نوبل. دوست دارم با نوشته های مطبوعاتی ام از من یاد کنند. گابریل گارسیا مارکز

معمولاً سرنوشت یک جمهوری بیشتر از اینکه مدیون رهبرانش باشد، به آرایشگرش بستگی دارد. همان‌طور که شاعر می‌فرماید: «وابسته به قابله است نابغگی.»

پس سراغ اخبار بین‌الملل می‌روی؛ «برزیل قهوهٔ مازادش را در دسترس نخواهد گذاشت.» از خودت می‌پرسی «برای چه کسی مهم است این خبر؟»