بریده‌هایی از کتاب چگونه زمان را متوقف کنیم؟

مردم فقط آن چیزی را می‌بینند که تصمیم گرفته‌اند ببیند.

مادر من، مانند بقیهٔ والدین، انسان کاملاً پیچیده و متناقضی بود. اخلاق‌گرا اما صمیمانه عاشق لذت‌ها (غذا، موسیقی، زیبایی‌های طبیعت). عمیقاً مذهبی، اما ظاهراً یک آواز عاشقانهٔ غیرمذهبی را به راحتی دعا می‌خواند. عاشق طبیعت، اما آشکارا هربار قلعه را ترک می‌کرد به اضطراب دچار می‌شد. شکننده، اما درضمن محکم و سرسخت. هرگز نفهمیدم چه میزان از خصوصیات عجیب او از اندوه برخاسته و کدام خصلت‌ها ناشی از سرشت او بودند. «هیچ ساقهٔ علفی، هیچ رنگی در این دنیا نیست که نخواهد ما را شادمان کند.»

«عجیب است.» «چه چیزی عجیب است؟» «اینکه چقدر از وقتت را صرف نگرانی برای آینده می‌کنی.»

در گذشته چیزهایی وجود دارند که هرگز اهلی نمی‌شوند.

در سال‌های ۱۶۰۰ هیچ‌کس نمی‌خواست میلیونر درونش را پیدا کند. مردم فقط می‌خواستند زندگی کنند

هر انسان محدودیت‌های دید خودش را محدودیت جهان می‌پندارد.

«هیچ چیز بیشتر از آرزوی فراموش کردن خاطره‌ای، آن را در ذهن‌تان تثبیت نمی‌کند.»

اما یک زندگی معمولی شادمانی را تضمین نمی‌کند. و، البته، این ـ معلم بودن ـ فقط یک تظاهر بود. شاید هرکسی داشت به چیزی تظاهر می‌کرد. شاید هر معلم و شاگرد در این مدرسه داشت به چیزی تظاهر می‌کرد. شاید حق با شکسپیر بود. شاید تمام دنیا یک صحنه بود. شاید بدون نقش بازی کردن همه چیز از هم می‌پاشید. کلید شادمانی در این نبود که خودتان باشید، چون این اصلاً چه معنایی داشت؟ هرکسی وجودهای بسیار داشت. نه. کلید شادمانی در پیدا کردن دروغی بود که بیشتر از همه برازندهٔ شما باشد.

«عشق درد است. نداشتنش آسان‌تر است.»

من وحشت از وحشت او را حس کردم. که به گمانم بهایی است که برای عشق می‌پردازیم: جذب درد دیگری چون درد خودمان.

وادار می‌شویم با سالی سی هزار پوند درآمد احساس فقر کنیم. اگر فقط به ده کشور دیگر رفته‌ایم حس کنیم کم سفر کرده‌ایم. اگر چین و چروکی دیدیم خودمان را یک احمق پیر حس کنیم. اگر عکس‌مان فتوشاپ و فیلتر نشده، خودمان را زشت حس کنیم.

هر انسان محدودیت‌های دید خودش را محدودیت جهان می‌پندارد.

به طور عادی موسیقی گریزگاه او بود.

شاید حق با شکسپیر بود. شاید تمام دنیا یک صحنه بود. شاید بدون نقش بازی کردن همه چیز از هم می‌پاشید. کلید شادمانی در این نبود که خودتان باشید، چون این اصلاً چه معنایی داشت؟ هرکسی وجودهای بسیار داشت. نه. کلید شادمانی در پیدا کردن دروغی بود که بیشتر از همه برازندهٔ شما باشد.

«فیلیپ ک. دیک نوشت که گاهی واکنش درست به واقعیت دیوانه شدن است.»

گاهی واکنش درست به واقعیت دیوانه شدن است.

تا جایی که می‌فهمم، این مشکل زندگی در قرن بیست و یکم است. بسیاری از ما صاحب همهٔ چیزهای مادی مورد نیازمان هستیم، بنابراین شغل بازاریابی حالا به اقتصاد احساسات ما بسته شده تا با واداشتن ما به خواستن چیزهایی که قبلاً هرگز به آن‌ها نیازی نداشتیم، موجب شود حس کنیم به چیزهای بیشتری نیاز داریم.

جورج سانتایانا در ۱۹۵۰ گفت، آن‌ها که نمی‌توانند گذشته را به یاد بیاورند، محکوم به تکرار آن هستند.

چهره‌ها راحت‌تر از دست‌ها می‌توانند دروغ بگویند.

«نه. نه برای من. عشق جایی است که معنی پیدا می‌کنی. آن هفت سالی که با او بودم از هر زمان دیگری پُرتر بودند. می‌فهمی؟ می‌توانی همهٔ سال‌های قبل و بعد را برداری و کنار آن‌ها وزن کنی و امکان ندارد بتوانند با آن‌ها برابری کنند. مسألهٔ زمان این است، نیست؟ یکسان نیست. بعضی روزها ـ بعضی سال‌ها ـ بعضی دهه‌ها ـ خالی هستند. هیچ چیز در آن‌ها نیست. فقط آب ساکن است. بعد به یک سالی می‌رسی، یا حتی به یک روز، یا روز عصر. و آن همه چیز است. تمامی چیزهاست.»

هر انسان محدودیت‌های دید خودش را محدودیت جهان می‌پندارد.

من در زندگی فقط یکبار عاشق شده‌ام. به گمانم این مرا تا حدی رمانتیک نشان می‌دهد. فکر اینکه یک عشق واقعی دارید، اینکه بعد از دست‌دادنش هیچ‌کس دیگری با او قابل مقایسه نخواهد بود. این فکر شیرینی است، اما خود واقعیت ترسناک است. اینکه باید با تمام سال‌های تنهایی بعد از آن روبرو شوی. وجود داشتن بعد از آنکه علت وجودی تو دیگر نیست.

به این نیاز داشتم که اسمش را مدام به زبان بیاورم و او نیاز داشت آن را بشنود. به این نیاز داشتم که او یک واقعیت زنده بماند. ما بندهٔ زمانیم و قرار زمان بر گذشتن است...

«مردم به وجود جادوگرها اعتقاد داشتند چون مسائل را آسان‌تر می‌کرد. مردم فقط به یک دشمن نیاز ندارند، به توضیح نیاز دارند. و در هنگام آشفتگی‌ها، وقتی جهل همه جا هست، اغلب اعتقاد به جادوگران برای مردم مفید است... فکر می‌کنید چه کسی به وجود جادوگران باور داشت؟»

افراد مبتلا به آناگریا دقیقاً مثل همه پیر می‌شوند. فقط خیلی آهسته‌تر. سرعت پیرشدن در آن‌ها کمی نوسان دارد، اما به طور عمومی نسبتش یک به پانزده است. گاهی یک سال در هر سیزده یا چهارده‌سال است اما در مورد من این رقم بیشتر به پانزده نزدیک بود.

افراد مبتلا به آناگریا دقیقاً مثل همه پیر می‌شوند. فقط خیلی آهسته‌تر. سرعت پیرشدن در آن‌ها کمی نوسان دارد، اما به طور عمومی نسبتش یک به پانزده است. گاهی یک سال در هر سیزده یا چهارده‌سال است اما در مورد من این رقم بیشتر به پانزده نزدیک بود.

و من وحشت از وحشت او را حس کردم. که به گمانم بهایی است که برای عشق می‌پردازیم: جذب درد دیگری چون درد خودمان.

نه. وارد نشد. این‌طور گفتنش اشتباه است. موسیقی وارد نمی‌شود. موسیقی در درون هست. موسیقی به سادگی آنچه را آنجاست آشکار می‌کند، موجب می‌شود متوجه حس‌هایی شوی که الزاماً نمی‌دانستی در درون تو وجود دارند و در اطراف چرخ می‌زند و همهٔ آن‌ها را بیدار می‌کند. نوعی تولد دوباره.

من وحشت از وحشت او را حس کردم. که به گمانم بهایی است که برای عشق می‌پردازیم: جذب درد دیگری چون درد خودمان.

ما بندهٔ زمانیم و قرار زمان بر گذشتن است...