بریده‌هایی از کتاب ترانه غمگین سویل

با جرقهٔ یک رعد متولد می‌شویم و روشنایی آن هنوز تمام نشده که می‌میریم زندگی، همین‌قدر کوتاه است شکوه و عشقی که به دنبال آنیم سایه‌هایی هستند، از یک رویا و مرگ، یک بیداری‌ست...

شعر چیست؟ این را تو می‌پرسی، هنگام که آبی چشمانت را به من دوخته‌ای شعر چیست؟ از من می‌پرسی؟ شعر، خودِ تویی...

آه‌ها بادند و با باد می‌روند اشک‌ها آب‌اند و به دریا می‌ریزند با من بگو هنگام، که عشق فراموش شود به کجا می‌رود؟

گاهی، در انبوه جمعیت او را می‌بینم از کنار من، با لبخندی عبور می‌کند و من می گویم: "چگونه می تواند لبخند بزند؟" خنده‌ای روی لب‌هایم می‌نشیند نقابی که تسکین دردم باشد با خود فکر می‌کنم: "شاید لبخند او نیز مثل من است"

وقتی بقایای بی‌روح من در خاک پنهان می‌شوند بر مزار فراموش شده‌ام چه کسی خواهد گریست؟ فردای آن روز وقتی خورشید، دیگربار می‌درخشد مرا که در این جهان زیسته‌ام چه کسی به یاد خواهد آورد؟

وقتی افق را می‌بینم که به ابری زرین و درخشان رنگ می‌بازد به خیالم می‌توانم زمین محنت‌بار را ترک بگویم و در ابرها شناور شوم وقتی به آسمان شب خیره می‌شوم و لرزش ستاره‌ها را همانند چشمان درخشندهٔ آتش می‌نگرم انگار می‌توانم تا آن‌ها بالا بروم در روشنایی‌شان غرق شوم و با بوسه‌ای آتشین به آن‌ها بپیوندم در این دریای تردید به سختی می‌دانم به چه چیز مومنم. با این همه این رویاها با من می‌گویند که چیزی آسمانی درون من است...

از کجا می‌آیم؟ پست‌ترین جاده‌ای را که می‌شناسی پیدا کن رد خونین پاها، بر سنگ لخت و بقایای روحی چاک‌چاک از خارهای سخت تو را به گهواره‌ام می‌رسانند.

تا زمانی که رازها سر به مُهرند شعر خواهد بود.

مرا باور کن! هیچ‌کس تو را این‌گونه دوست نخواهد داشت...

از کجا می‌آیم؟ پست‌ترین جاده‌ای را که می‌شناسی پیدا کن رد خونین پاها، بر سنگ لخت و بقایای روحی چاک‌چاک از خارهای سخت تو را به گهواره‌ام می‌رسانند. به کجا می‌روم؟ از خاموش و غمناک‌ترین ناکجا بگذر دره‌ای از برف‌های مدام و مالیخولیای همیشهٔ مه جایی که قلمروِ تنهایی‌ست در آن جا سنگی‌ست بی‌نام که مزار من است...

برای نگاهی کوتاه از او، جهان را برای لبخندی از او، آسمان را برای یک بوسه اما نمی‌دانم چه چیز را برای بوسه‌ای خواهم داد...

اشک در چشمانش حلقه زد خواستم بگویم: متاسفم! غرور آمد اشک‌های او خشک شدند و واژه بر لبان من پژمرد اکنون من رو به راهِ خویشم و او نیز اما زمانی که به عشق فکر می‌کنم، هنوز متحیرم: "چرا آن روز سکوت کردم؟" و او نیز باید بگوید: "چرا نَگریستم؟"

چگونه آن گل رز که بر روی قلبت سنجاق شده جان سالم به در می‌برد؟ تا به حال، گلی را ندیده بودم روییده بر یک آتشفشان

تیری به اتفاق رها می‌شود شتابناک پر برمی‌گیرد بی آن‌که بداند به کجا خواهد نشست. برگی خشک که تندباد او را از درخت می‌گیرد و هیچ‌کس نمی‌داند خانهٔ آخرش کجاست. موجی بزرگ که باد می‌زایدش بر بستر دریا و راه می‌افتد، بی آن‌که بداند کدام ساحل را پی می‌گیرد. چراغی که با دایره‌های رو به پایان سوسو می‌زند و یارای آنش نیست که بگوید واپسین درخشیدن کجاست. این‌ها همه منم، در پرسه‌های زندگی‌ام بی آن‌که بدانم از کجا آمده‌ام و گام‌هایم مرا به کجا می‌برند...

او قلب مرا در دستانش، نگه می‌دارد شاید هم جایی دیگر اما نه هرگز درون سینه‌اش.

تا زمانی که چشمانی آینهٔ چشمان دیگرند تا زمانی که لبان آه‌دیده به داد لب‌هایی که آه می‌کشند، می رسند تا زمانی که دو تن در بوسه‌ای یکی می‌شوند تا زمانی که زنی زیبا هست شعر خواهد بود...

و لبانت، به آغوش کشیدند لب‌هایم را...

این حال این روزهاست که می‌گذرند یکی پس از دیگری امروز مثل دیروز بدون شادی یا اندوه... آه... گاهی بر ملال گذشته‌ام حسرت می‌خورم شاید تلخ باشد اما دست‌کم در ملال زندگی جریان دارد...

درد، زخمش را بر روی قلب حک می‌کند، نه بر پیشانی...

این جامه به ظاهر تازه است اما از درون کهنه شده و آرزوهای مُرده‌ام نشانی از همین‌اند درد، زخمش را بر روی قلب حک می‌کند، نه بر پیشانی...

شعر چیست؟ این را تو می‌پرسی، هنگام که آبی چشمانت را به من دوخته‌ای شعر چیست؟ از من می‌پرسی؟ شعر، خودِ تویی...

اگر تنها یک رویا وجود داشت طولانی و عمیق رویایی که تا دم مرگ ادامه داشت؛ خوش داشتم که رویای عشق تو و من باشد...

عشق او را از قلبم بیرون کشیدم مثل دشنه‌ای که از زخم اگرچه زندگی‌ام نیز با آن تباه شد

چراغ را در گوشه‌ای گذاشتم و بر لبهٔ تخت آشفته‌ام نشستم خاموش، اندوهناک، با چشمانی زل‌زده بر دیوار چه مدت گذشت؟ نمی‌دانم سرانجام، وقتی سیاه‌مستیِ درد مرا رها کرد، چراغ خاموش شده بود و خورشید بر ایوانم می‌تابید. در آن ساعاتِ بد نه می‌دانم به چه چیز فکر می‌کردم و نه این‌که چه بر من می‌گذشت. تمام چیزی که به یاد دارم این است که گریستم، نفرین کردم، و اینچنین در آن شب پیرتر شدم...

درد، زخمش را بر روی قلب حک می‌کند، نه بر پیشانی...

نام من عشق است پادشاه جهان، کودکی خودکامه

جایی که مرگ، مقدر می‌شود ابدیت آغاز می‌گردد و هر آنچه ما خاموش داشته بودیم، اقرار خواهیم کرد.

می بینی؟ خیلی دور و در میان جنگل انبوه نوری می‌گرید و می‌درخشد آن حتما، یک ستاره است. نزدیک‌تر بیا از پیچ و تاب روزنه‌ها پیداست و بر ایوان یک خانقاه می‌درخشد نه، آن یک فانوس است نزدیک‌تر! سرانجام رسیدیم آه.. افسوس... نوری که پیدا بود نه فانوس است، و نه ستاره این، تنها یک شمع است...

تا زمانی که عشق و عقل بر سر جنگند هنوز تا زمانی که امیدها و خاطرات زنده‌اند شعر خواهد بود. تا زمانی که چشمانی آینهٔ چشمان دیگرند تا زمانی که لبان آه‌دیده به داد لب‌هایی که آه می‌کشند، می رسند تا زمانی که دو تن در بوسه‌ای یکی می‌شوند تا زمانی که زنی زیبا هست شعر خواهد بود...

شوقی جاودان برای چیزی بهتر این است آنچه که منم.