بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

محاکمه خودت ازمحاکمه هر بنی بشری مشکل‌تر است. اگر موفق شوی به درستی درباره‌ی خودت قضاوت کنی، آنگاه یک عالم به تمام معنا می‌شوی.»

اما مرد خودپسند صدای او را نشنید. آدم‌های خودپسند هرگز هیچ صدایی را نمی‌شنوند، جز صدای تعریف و تمجید.

شازده‌کوچولو دوباره سر صحبت را باز کرد که: «آدم‌ها کجان؟ آدم تو کویر یک‌کم احساس تنهایی می‌کنه». مار گفت: «بین آدم‌ها هم احساس تنهایی می‌کنی».

اگر کسی اجازه بدهد که اهلی‌اش کنند، باید خطر گریه کردن را هم قبول کند.

می‌توانی خودت را محاکمه کنی، این سخت‌ترین کار دنیاست. محاکمه خودت

سوزن‌بان گفت: «آدمیزاد هرگز از جایی که هست راضی نمی‌شود».

چیزهایی که مهمند، هیچ‌وقت با چشم دیده نمی‌شوند

«شماها خوشگلید؛ اما توخالی هستید. نمی‌شود برایتان جان داد. مسلم است که یک رهگذر معمولی خیال می‌‌کند که گل من شبیه شماهاست. اما گل من به تنهایی مهم‌تر از صدها گل سرخ شبیه شماست. چون او بوده که من آبیاری‌اش کرده‌ام؛ اون بوده که زیر درپوش شیشه‌ای گذاشتمش؛ اون بوده که برایش حفاظ درست کرده‌ام؛ من به خاطر اون کرم‌های ابریشم را می‌کشتم (به جز دوسه‌تاشون که گذاشتیم بمانند تا به پروانه تبدیل بشوند) چون فقط اونه که غرغرهاش، خودنمایی‌هاش و یا حتی حرف نزدن‌هاش را به دقت گوش داده‌ام، چون او گل من است»!

آدم‌بزرگ‌ها همیشه به توضیح بیشتری نیاز دارند.

اگر کسی اجازه بدهد که اهلی‌اش کنند، باید خطر گریه کردن را هم قبول کند.

«حقیقت این است که آن روزها نمی‌توانستم به‌خوبی درک کنم! باید از روی رفتارهایش درباره‌اش قضاوت می‌کردم، نه حرف‌هایش. او طراوت و عطرش را در اطراف من می‌پراکند. نمی‌بایست از او فرار می‌کردم. باید به مهر و محبتی که پشت کلک‌های معصومانه‌اش بود، پی می‌بردم. گل‌‌ها همه‌شان پر از این‌جور تضادها هستند؛ اما من خام‌تر از آن بودم که راه عشق ورزیدن به او را بدانم».

تو تا ابد نسبت به چیزی که اهلی‌اش کرده‌ای مسئولی.

اگر کسی اجازه بدهد که اهلی‌اش کنند، باید خطر گریه کردن را هم قبول کند.

وقتی کسی خیلی دلش گرفته باشد، دوست دارد غروب آفتاب را تماشا کند»!

روباه گفت: «آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند؛ اما تو نباید آن را فراموش کنی. تو تا ابد نسبت به چیزی که اهلی‌اش کرده‌ای مسئولی. تو مسئول گلت هستی».

شازده‌کوچولو همان‌طور که روانه‌ی سفرش می‌شد، با خودش فکر می‌کرد: «راست‌راستی، این آدم‌بزرگ‌ها چقدر عجیب و غریبند».

او ادامه داد: «شماها خوشگلید؛ اما توخالی هستید. نمی‌شود برایتان جان داد.

فقط با دل می‌شود همه‌چیز را به درستی دید؛ چشم‌ها قادر به دیدن ذات انسان‌ها نیستند

«هر آدمی، ممکن است یک‌بار چیزی را فراموش کند و همان یک‌بار کافی است که کار گل ساخته شود

«چیزهایی که مهمند، هیچ‌وقت با چشم دیده نمی‌شوند».

«این آدم‌بزرگ‌ها راستی‌راستی چقدر عجیب و غریبند»!

نمی‌دانستم برای دلداری‌اش باید به او چه بگویم. احساس بی‌دست‌وپا بودن و بی‌عرضگی می‌کردم.

«چیزهایی که مهمند، هیچ‌وقت با چشم دیده نمی‌شوند».

تو می‌توانی خودت را محاکمه کنی، این سخت‌ترین کار دنیاست. محاکمه خودت ازمحاکمه هر بنی بشری مشکل‌تر است.

«قشنگی کویر به خاطر این است که یک جایی در خودش یک چاه پنهان کرده...».

- «ارزش گل تو به اندازه عمری هست که به پای گلت صرف کردی». شازده‌کوچولو برای اینکه در ذهنش بماند، با خودش تکرار کرد: « به اندازه عمری هست که به پای گل ام صرف کرده‌ام». روباه گفت: «آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند؛ اما تو نباید آن را فراموش کنی. تو تا ابد نسبت به چیزی که اهلی‌اش کرده‌ای مسئولی. تو مسئول گلت هستی». شازده‌کوچولو برای اینکه یادش بماند، تکرار کرد: «من مسئول گلم هستم».

«حرفت را باور نمی‌کنم! گل‌ها موجودات ضعیفی هستند. آن‌ها ساده دل هستند. سعی می‌کنند به بهترین وجه ممکن به خودشان قوت قلب بدهند و برای همین خودشان خیال می کنند که خارهایشان سلاح‌های خطرناکی هستند».

چشم‌ها قادر به دیدن نیستند، آدم‌ها باید با قلب‌شان ببینند...».

«اگر کسی عاشق یک گل باشد که توی میلیون‌ها و میلیون‌ها ستاره، فقط یک شاخه از آن باشد، برای شاد شدنش کافی است

فانوس‌بان گفت: «آرزومه که بتونم استراحت کنم».