بریده‌هایی از کتاب بیداری قهرمانان درون

وقتی ما با خویشتن عمیق‌ترمان در تماس قرار می‌گیریم توانایی درتماس بودن با دنیا را هم به‌دست می‌آوریم.

ما مسئول اعمال خودمان هستیم، نه مسئول واکنش‌های دیگران

«معیار سنجش سفر شما در سال‌های بزرگسالی، سن شما نیست ... معیار حقیقی زندگی شما جایی است که در حالِ تبدیل شدن به یک انسان کامل هستید».

معصومیت مطلق باعث می‌شود تا استاد را بپرستیم و به‌جای در پیش گرفتن راه خودمان، دنبال استاد بیفتیم.

جستجوگری آغاز فرآیند «فردیت» است که در آن ما شروع به کشف خودمان همان‌گونه که حقیقتآ هستیم، می‌کنیم تا معنای زندگی‌مان را بیابیم. نه معنای زندگی؛ بلکه «معنای زندگی خودمان و جایگاه خودمان در نظام هستی»

اژدهای کمال‌طلبی اغلب اوقات ما را وادار می‌کند فکر کنیم دیگران هم باید کامل باشند و فکر می‌کنیم وظیفه ما این است که دیگران را مطابق معیارهای خودمان درآوریم.

موهبت یتیم، توانایی تجربه کامل عواطف و احساساتی است که به نوبه خود همدلی با دیگران را برای ما ممکن می‌سازد. یتیم به ما نشان می‌دهد که چطور به دیگران بپیوندیم و تشخیص دهیم که همه ما به نحوی زخم‌خورده، آسیب‌دیده و آسیب‌پذیر هستیم. یتیم ما را قادر می‌سازد تا هم از دیگران حمایت کنیم و هم حمایت دریافت کنیم.

این کتاب بر اساس ترکیبی از کار کارول س. پیرسون (به‌خصوص بیدار کردن قهرمانان درون و شاخص کهن‌الگوی پیرسون ـ مار) و کار «مؤسسه هودسون» به‌صورتی که در کتاب حرکت زندگی به قلم هودسون و مک‌لین ارائه‌شده استوار است.

وقتی ما با خویشتن عمیق‌ترمان در تماس قرار می‌گیریم توانایی درتماس بودن با دنیا را هم به‌دست می‌آوریم.

آمادگی سفر یعنی پرورش قدرت «من» به نحوی که درنهایت ما را قادر سازد تا از وضعیت وابستگی به استقلال برسیم و این وضعیت را در طول سفر حفظ کنیم.

سفر روح چیزهایی است که شما می‌نویسید و در تنهایی خود، درباره خودتان می‌فهمید. هیچ شخص دیگری لازم نیست آن‌ها را بفهمد یا با آن‌ها موافق باشد.

بسیاری از ما «نه» گفتن برای‌مان خیلی سخت است و مربیان و درمانگران اغلب اوقات مراجعان‌شان را موظف می‌کنند که هفته بعد چندین بار «نه» بگویند.

کودک برای مستقل شدن از والدین، باید اعتماد و اقتدار را یاد بگیرد. باید یاد بگیرد به‌جای تکیه به دیگران به خودش اعتماد کند. کودکان برای مستقل شدن از والدین باید بتوانند خودشان را تسکین داده و آرام کنند. به‌علاوه وقتی کودکان بزرگ می‌شوند باید یاد بگیرند مستقل و مقتدر باشند و بدانند که می‌توانند از خودشان دفاع کنند، اهداف و حدومرزشان را تعیین کنند و همزمان دامنه اختیارات شخصی خود را بشناسند.

معصوم، یتیم، جنگجو، حامی، عاشق، جستجوگر، آفرینشگر، نابودگر، حاکم، فرزانه، جادوگر، دلقک

همان‌طور که جوزف کمپبل هشدار می‌دهد، افراد به سختی از نردبان موفقیت بالا می‌روند تا سرانجام (معمولا در اواخر عمرشان) دریابند که نردبان را به دیواری اشتباه تکیه داده بودند!

برای بسیاری از مردم، بخشش آسان‌تر از دریافت کردن است و بخشیدن به دیگران بسیار آسان‌تر از بخشیدن به خود است.

روان‌درمانگران با یکی شمردن همه قربانیان و وابسته کردن طولانی‌مدت مراجعان به درمانگر و اجازه ندادن به آن‌ها برای دسترسی به منابع درونی‌شان، دوباره آن‌ها را قربانی می‌کنند.

سمت مرحله جدیدی از زندگی است؛ اما در سطح روح، این مرحله جدید لزومآ با دستاورد یا شکوفایی همراه نیست. پیرسون می‌گوید که ما برای به‌وقوع پیوستن یک تغییر واقعی، نیاز به «مُردن خودهای گذشته‌مان» داریم! ما باید «نابودگر» را فرابخوانیم، با اژدهاها مواجه شویم و خود را از شر تمام چیزهایی که از پیشروی سفر جلوگیری می‌کنند و مانع از به «فردیت» رسیدن ما می‌شوند، خلاص کنیم.

وقتی ما قدرت‌مان را اعمال می‌کنیم، دیگران همیشه خوششان نمی‌آید. اما جنگجو یادآوری می‌کند که ما مسئول اعمال خودمان هستیم، نه مسئول واکنش‌های دیگران. ما همیشه باید این را به‌خاطر داشته باشیم و مثل ذکر تکرار کنیم.

از کجا بفهمم که کی به خودم اعتماد کنم؟ مثال اعتماد کردن به خودم یا اعتماد نکردن به خودم چیست؟ وقتی به خودم اعتماد نکنم چه اتفاقی می‌افتد؟

آخرین باری که احساس یتیم بودن یا طرد شدن کردم کی بود؟ واکنشم به آن تجربه چه بود؟ وقتی وجود یتیم را در دیگران حس می‌کنم چه واکنشی نشان می‌دهم؟ ............................................. ............................................. ............................................. ............................................. آن‌ها در زمان سفر همان اژدهاها هستند. وقتی ما سفر روح را آغاز می‌کنیم ابتدا از نابودگر می‌خواهیم کمک‌مان کند تا با اژدهاها روبه‌رو شویم.

من چگونه به تنهایی، آسیب‌پذیری و نگرانی‌های خودم پاسخ دادم؟ اگر شخص دیگری را برای کمک و حمایت فراخواندم، آن شخص که بوده است؟ دقیقآ چه چیزی از آن شخص خواسته‌ام؟ اگر درخواست کمک کرده و پاسخ دریافت نکرده‌ام، واکنشم چه بوده است؟ در کدام بخش از زندگی‌ام احساس آسیب‌پذیری می‌کنم؟ ............................................. ............................................. ............................................. ............................................. ............................................. چطور می‌توانم همان‌گونه که از دیگران حمایت می‌کنم، از آن‌ها حمایت دریافت کنم؟ مثال بزنید. وقتی دیگران به من پیشنهاد کمک می‌دهند، چگونه پاسخ می‌دهم؟

این اصطلاح کارل گوستاو یونگ برای «همزمانی‌های بامعنا» بود. وقتی ما با خویشتن عمیق‌ترمان در تماس قرار می‌گیریم توانایی درتماس بودن با دنیا را هم به‌دست می‌آوریم.

یتیم به ما نشان می‌دهد که چطور به دیگران بپیوندیم و تشخیص دهیم که همه ما به نحوی زخم‌خورده، آسیب‌دیده و آسیب‌پذیر هستیم. یتیم ما را قادر می‌سازد تا هم از دیگران حمایت کنیم و هم حمایت دریافت کنیم.

ما با تصدیق و تجربه عواطف‌مان و قضاوت یا انکار نکردن آن‌ها، از خودمان مراقبت می‌کنیم

برخی از جاده‌ها را بیش از یک بار نباید پیمود، اما از بعضی راه‌ها می‌توان بارها و بارها استفاده کرد و لذت برد.

او پیشنهاد می‌دهد که بعد از پایان هر مرحله سخت زندگی، بهتر است وارد یک پیله شویم. این یک واکنش مقطعی است و به ما کمک می‌کند تا از زندگی کناره‌گیری کنیم، آن‌چه واقعآ نیاز داریم را بسنجیم و کشف کنیم که در اصل چه کسی هستیم (هودسون و مک‌لین ۱۹۹۶).

در سفر، ما از خوابی که والدین و جامعه برای ما دیده‌اند بیدار می‌شویم و آگاهانه از یک مرحله، به مرحله دیگر زندگی منتقل می‌شویم

این عشق مشفقانه است که قادرمان می‌سازد عزیزان‌مان را به‌خاطر تطبیق نیافتن با تصویر ما از آن‌ها و ناتوانی ناگزیرشان از رفع نیازهای ما، ببخشیم.»

بخشیدن و رها کردن (ترکیب عاشق و نابودگر) از دشوارترین کارها هستند، اما همزمان رهایی‌بخش‌ترین کار نیز هستند. آن‌ها ما را از حمل بار دیگران و عقاید منسوخ خود ما در طول سفر آزاد می‌کنند. هرچند شاید بخواهید کسی را رودررو ببخشید، اما بخشش بنیادی در درون شما صورت می‌گیرد.