بریده‌هایی از کتاب جنگ کثیف علیه سوریه

رسانه‌های غربی با وجود پیش‌داوری در مقابل سوریه، برخی از اقدامات «زیر پرچم دروغین» را افشا کردند. مثلاً کشتار ۲۴۵ نفر در درعا در سال ۲۰۱۲ که ابتدا به پای «ارتش اسد» نوشته شد (Oweis ۲۰۱۲)، ولی بعد توسط رابرت فیسک افشا گردید که گفت: بعد از این‌که مبادلهٔ اسرا با شکست روبه‌رو شد ارتش آزاد سوریه دست به کشتار مردم غیرنظامی و نظامیانی که مشغول به خدمت نبودند زد (Fisk ۲۰۱۲). کشتار بیش از ۱۰۰ نفر از مردم دهکدهٔ عقرب نیز به نحو مشابهی صورت گرفته بود و در ابتدا به گردن دولت سوریه افکنده شد (Stack and Mourtada ۲۰۱۲). روزنامه‌نگار انگلیسی «آلکس تامپسون» بعدها کشف کرد که ارتش آزاد سوریه ۵۰۰ نفر از علویان یک دهکده را ۹ روز اسیر کرده و بسیاری از آنان را به قتل رسانده بود. با ورود ارتش عربی سوریه اعضای باند ارتش آزاد مجبور به فرار شدند. مسئول واقعهٔ سلاح شیمیائی در ماه اوت ۲۰۱۳ در غوطه شرقی عمدتاً دولت اسد معرفی شد ولی تمام اسناد و مدارک مستقل، آن را عملیاتی «زیر پرچم دروغین» نشان می‌دهد.

تحقیقات بین‌المللی ناتو که در سال ۲۰۱۳ صورت گرفت نیز تخمین می‌زد ۷۰ درصد مردم سوریه هوادار رئیس‌جمهور این کشورند، ۲۰ درصد بی‌اعتنا محسوب می‌شوند و تنها ۱۰ درصد شهروندان از «شورشیان» پشتیبانی می‌کنند (World Tribune ۲۰۱۳, BIN ۲۰۱۳). این تخمین‌ها زیاد از نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری در سال ۲۰۱۴ دور نبود.

ویژه‌گر علوم سیاسی آمریکایی «جاشوآ لاندیس» می‌گفت بشار در بین جوانان محبوب است: «ممکن است که آن‌ها رژیم را نپسندند و از ارتشاء متنفر باشند، ... ولی بیشتر به این نظر تمایل دارند که اطرافیان او، یعنی گارد کهنهٔ حزبی مسئول است.» مردم به‌علت وجود فقر، ارتشاء و پلیس سیاسی خواستار تغییر بودند ولی مردم سوریه برای پشتیبانی اسد از پلورالیسم وانجام رفرم برای مدرن‌سازی کشور ارزش قائل بودند (Wikistrom ۲۰۱۱).

برخی دیگر از ناظران سیاسی براین عقیده بودند که تفاوت بین سوریه و مصر بسیار زیاد است زیرا دولت در بخش‌های اجتماعی و آموزش و پرورش تسهیلات زیادی ایجاد کرده بود و بدهی خارجی نداشت، حقوق اقلیت‌ها تضمین‌شده بود و دولت سیاست خارجی‌ای را دنبال می‌کرد که مستقل از نیات ایالات متحده آمریکا و اسرائیل عمل می‌کرد. «وقتی بشار اسد می‌گوید که از رفرم‌های سیاسی پشتیبانی خواهد کرد، بسیاری از مردم سوریه به او باور دارند... شهروندان سوری در سال‌های اخیر از آزادی‌های مذهبی بیشتری برخوردار بوده‌اند که شامل اکثریت سنی نیز می‌شد» (Hetou ۲۰۱۱). سوریه مصر نبود.

پس از ماه‌ها دستکاری رسانه‌ای که شورش اسلام‌گرایان را کتمان می‌نمود، مردم سوریه، مثلاً «سامر اخرس»، یک مرد جوان از خانواده‌ای سنی‌مذهب که عادت داشت اخبار شبکهٔ الجزیره را دنبال کند زیرا که این شبکه را به شبکهٔ دولتی سوریه ترجیح می‌داد، به این نتیجه رسید که باید به دولت سوریه کمک کند. او از طریق تجربیات شخصی، تقلب و دستکاری در گزارش‌های شبکهٔ الجزیره را دریافت و در اواخر ژوئن ۲۰۱۱ نوشت: «من یک شهروند سوری و یک انسان هستم. پس از چهار ماه تبلیغات جعلی شما در مورد آزادی ... شما از تظاهرات مسالمت‌آمیز صحبت می‌کنید و سپس مردم ما را به گلوله می‌بندید. از امروز ... من درجه‌دار وظیفه در ارتش ذخیره هستم. اگر کسی از اعضای سازمان‌های تروریستی که در سوریه فعالیت می‌کند به چنگم بیفتد، او را با گلوله خواهم کشت همان‌طور که او ما را می‌کشد. اینجا کشورماست و نه کشور شما و نه کشور بردگان آزادی جعلی آمریکایی» (Al Khras ۲۰۱۱).

سازمان ملل متحد (که بعدها شمارش تعداد قربانیان را به‌کنار گذاشت) برمبنای اطلاعات از منابع مختلف تعداد قربانیان را تا آغاز سال ۲۰۱۲ بیش از ۵۰۰۰ نفر تخمین می‌زد که در سال اول تعداد افراد پلیس در بین قربانیان ۴۷۸ نفر و افراد ارتش و مقامات امنیتی ۲۰۹۱ رقم می‌خورد (OHCHR ۲۰۱۲: ۲, Narwani ۲۰۱۴)، یعنی: بیش از نیمی از قربانیان در سال اول متعلق به نیروهای امنیتی و نظامی کشور سوریه بود. این محاسبات مستقل هرگز در رسانه‌های غربی انعکاس پیدا نکرد. گروه‌های غربی مانند دیدبان حقوق بشر همراه با روزنامه‌نگاران آمریکایی حتی پس از شکست فرقهٔ کتائب‌الفاروق در حمص در اوائل سال ۲۰۱۲ به ادعاهای خود تا اواسط سال ۲۰۱۲ مبنی براین‌که نیروهای نظامی سوریه «تظاهرکنندگان غیرمسلح» را قتل‌عام می‌کنند و مردم سوریه «چارهٔ دیگری جز از دست‌بردن به سلاح ندارند» و این‌که «جنبش اعتراضی آنان تا سپتامبر سال ۲۰۱۱ عمدتاً مسالمت‌آمیز بوده»، ادامه دادند (HRW ۲۰۱۱a, HRW ۲۰۱۲). دلایلی که پیش‌تر مطرح شد نشان می‌دهد که ادعاهای یادشده از پایه غلط بوده است.

«مطلب مربوط به فراریان از زیر پرچم تنها منحرف‌کردن افکار عمومی بود. مقاومت مسلحانه خیلی پیش‌تر از این‌که سربازان دست به فرار بزنند، وجود داشت... هرروز اپوزیسیون معمولاً بدون هرگونه توضیحی تعداد قربانیان را اعلام می‌کند... بسیاری از این کشته‌شدگان درواقع از مبارزان اپوزیسیون بودند، که توسط نیروهای امنیتی به قتل رسیده بودند و نه غیرنظامیان بی‌گناه... و هرروز نیز نفرات ارتش سوریه و نیروهای انتظامی به قتل می‌رسند... از طرف معارضین» (Rosen ۲۰۱۲

جهادگرای تونسی، «ابوقصی» بعدها اعتراف کرد که یکی از «شورشیان مهم سوری» بوده است که وظیفه داشته «مساجد سنی‌ها را ویران و بی‌حرمت کند» به این‌صورت که مثلاً با گرافیتی بنویسد «لا اﷲ الابشار» که بزرگ‌ترین توهین به مقدسات یک فرد متدین و معتقد است و بعد تقصیر آن را متوجه ارتش سوریه کند و از این طریق سربازان سنی سوری را به‌سوی خود جلب نماید. ابوقصی با یک روزنامه‌نگار خارجی مصاحبه کرد که متوجه لهجهٔ غیرسوری او نگردید (Eretz Zen ۲۰۱۴).

نگلیسی‌ها متخصصان مدرن سلطهٔ امپریالیستی هستند لکن نفاق‌افکنی بین نیروهای مختلف را از رومیان باستان آموخته بودند و این آموزه‌ها را اول در هندوستان و سپس در خاورمیانه به‌کاربستند. «لرد ویلیام الفینستون» در سال ۱۸۵۹ به کمیسیونی که وظیفه داشت شورشی مسلحانه را در اواسط قرن ۱۹ بررسی کند نوشت: «Divide et impera (تفرقه بینداز و حکومت کن) شعار کهنهٔ روم بود... و هندوستان باید به ما تعلق داشته باشد» (ِ Desai ۱۹۴۸: ۳۵۴). پس از شورش سرجان لورنس ارتش بنگال را بین هنگ‌های نژادی مختلف تقسیم کرد