بریده‌هایی از کتاب بی‌ترسی

فکر می‌کنی دانسته‌های انسان مایه‌ی افتخارش هستند؟ فقط آدم‌های کوچک و احمق علاقه دارند عظمت خودشان را در صورت بهت‌زده‌ی دیگران تماشا کنند. این لذت نشانه‌ی حقارت و نادانی است.

«همه‌ی عمر پیِ مقصر بی‌نامی‌ام بودم: پیِ کیمیایی بزرگ: آن کیمیا چنان سایه می‌انداخت روی من و تمام اعمالم که دیگر هیچ چیزی نمی‌توانست آزارم بدهد. حتی چیزهای کم‌اهمیتی مثل کشتن و زجر دیگران یا خودم دیگر برایم اهمیتی نداشت. دسته‌دسته آدم زیر پاهایم جان می‌دادند و من میان حدقه‌های بیرون‌زده‌ی چشم‌هایشان فقط آن کیمیا را می‌دیدم. در ظاهر همه‌ی این کارها برای آن انجام می‌گرفت که بتوانم یک نام‌دهنده بشوم، اما دلیل و سرّ اصلی من این نبود.»

در اصل در حال ساخت دارو برای بیماری‌هایی هستیم که خود آن بیماری را هم خودمان می‌سازیم تا به وسیله‌ی آن می و دارو، بیماری و بیمارمان را برای همیشه در چنگ خودمان نگه داریم. این‌طوری است که ما با آن دردها و بیماری‌ها آدم‌های زیادی را بی‌نام می‌کنیم و در اختیار ارباب‌هایشان قرار می‌دهیم.

آدم‌ها چیزهایی را می‌بینند که دنبالش هستند.