بریده‌هایی از کتاب قلب نارنجی فرشته

«زیر شکنجه، فقط یه راه داره که دردت نیاد. کافیه تو دلت به یکی توسل کنی. مدام صورتش رو بیاری جلوِ چشم‌هات. هر شلاقی که می‌خوری، هر مشت‌ولگدی که تو صورتت می‌زنن، فقط دلت به اون گرم باشه. به یادش، به ذکرش... این‌طوری اصلاً نمی‌فهمی درد چیه، زخم چیه...»

زن‌ها می‌توانند امپراتوری‌ها را به طرفة‌العینی سرنگون کنند.

ما نویسنده‌ها آن‌قدر در داستان‌های‌مان آدم کشته‌ایم که اگر توی زندگی واقعی هم پایش بیفتد، لحظه‌ای تردید نمی‌کنیم. فهمیدی؟

تنهاییْ آدم را گرسنهٔ آدمیزاد می‌کند

بارها خواستم ازش بپرسم که آیا به غیر از من عشق دیگری داشته یا نه، نتوانستم. از پاسخی که ممکن بود به سؤالم بدهد ترسیدم. ترسیدم، می‌فهمی؟ و این ترس، یعنی دوستش دارم.

«از همین حالا همه‌ت مال منه. همهٔ همهٔ روژان. حتا صدات رو به کسی نمی‌دم. نگاهت رو. خیالت رو. گفته بودم آدم حسودی‌ام؟»

خائن، همیشه خائن است

گفت «نگفتم برات هر کی بال داشته باشه می‌تونه پرواز کنه بره؟ کلاغ‌پر، پروانه‌پر نکردیم باهم؟»

تنها چیزی را که نمی‌توان در هیچ کلاسی آموزش داد، خلاصی از حماقت است.

زن‌ها می‌توانند امپراتوری‌ها را به طرفة‌العینی سرنگون کنند

دیوارها صدا دارند. بلندبلند حرف می‌زنند. یک‌ریز و پشتِ هم تعریف می‌کنند. از گذشته، از آن‌هایی که آمده‌اند، از آن‌ها که رفته‌اند، از بعضی‌ها که آزاد شده‌اند و بعضی دیگر که آزاده. از آن‌هایی که درست آمدند و اشتباهی شدند. از آن‌هایی که اشتباهی آمدند، ولی اشتباهی نماندند.

ما نویسنده‌ها آن‌قدر در داستان‌های‌مان آدم کشته‌ایم که اگر توی زندگی واقعی هم پایش بیفتد، لحظه‌ای تردید نمی‌کنیم.

از شکستن دل من چه سودی می‌بری آقای نویسنده؟

تمام جانم می‌سوخت. دلم می‌خواست بیهوش شوم، نفهمم که چه‌قدر درد دارد، نفهمم که دوست داشتن چه‌قدر درد دارد.

چندباری حرفش را پیش کشیدم، اما خودش را به نشنیدن زد. هر چه جلوتر رفتم، دورتر شد. تا جایی که دیگر نمی‌دانستم دوستم دارد یا نه؛ دوستش دارم یا نه.

دیوارها صدا دارند. بلندبلند حرف می‌زنند. یک‌ریز و پشتِ هم تعریف می‌کنند. از گذشته، از آن‌هایی که آمده‌اند، از آن‌ها که رفته‌اند، از بعضی‌ها که آزاد شده‌اند و بعضی دیگر که آزاده. از آن‌هایی که درست آمدند و اشتباهی شدند. از آن‌هایی که اشتباهی آمدند، ولی اشتباهی نماندند.

دایی‌مش‌اکبر راست می‌گفت. عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است. روی زخم که می‌ریزد، گز نمی‌زند. مورمور نمی‌کند.

من را این‌طوری نگاه نکن. ما نویسنده‌ها آن‌قدر در داستان‌های‌مان آدم کشته‌ایم که اگر توی زندگی واقعی هم پایش بیفتد، لحظه‌ای تردید نمی‌کنیم. فهمیدی؟

اسم رضا که می‌آمد، دلم هُری می‌ریخت. تو پسرهای فامیل تنها کسی بود که جرئت داشت با سمانه حرف بزند. از درس، از مشق، حتا چندباری با سمانه، باباومامان‌بازی کرده بود. اما من با دیدن سمانه قلبم تندتند می‌زد و نهایتش مهمان خاله‌بازی‌اش می‌شدم. همین‌قدر که توی ظرف‌های پلاستیکیِ کوچک و رنگی، چای الکی بریزد و من بخورم و به‌به کنم. مثلاً لبم بسوزد و واقعاً دلم.

تنهاییْ آدم را گرسنهٔ آدمیزاد می‌کند. بی‌کسی از شکنجه هم بدتر است.

خائن، همیشه خائن است؛ چه به همسر، چه به دوست.

خائن، همیشه خائن است؛ چه به همسر، چه به دوست.

یادته گفتی من یکی رو می‌خوام مال خودم؟ یادته گفتی فقط به من محبت کنه، بشم مال اون، جوری که دیگه هیشکی به چشمم نیاد؟

عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است. روی زخم که می‌ریزد، گز نمی‌زند. مورمور نمی‌کند. اصلاً همین که یکی انتظارت را می‌کشد، مزهٔ خونِ توی گلو را شبیه سکنجبین می‌کند. جای برگ‌های کوچک کاهو خالی!

ما نویسنده‌ها آن‌قدر در داستان‌های‌مان آدم کشته‌ایم که اگر توی زندگی واقعی هم پایش بیفتد، لحظه‌ای تردید نمی‌کنیم

درِ سلول باز می‌شود ولی کسی نمی‌آید تو. فقط دستی دراز می‌شود. یکی کاسه‌ای غذا برایم آورده و لیوانی آب. دلم می‌خواهد جای آب، دست‌هایش را بگیرم و جای غذا، صدایش را بشنوم. تنهاییْ آدم را گرسنهٔ آدمیزاد می‌کند.

«آزادی تنها ارزشِ جاودانهٔ تاریخ است»

چه دردی‌ست در میان جمع بودن، ولی در گوشه‌ای تنها نشستن.

دایی‌مش‌اکبر راست می‌گفت. عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است. روی زخم که می‌ریزد، گز نمی‌زند. مورمور نمی‌کند. اصلاً همین که یکی انتظارت را می‌کشد، مزهٔ خونِ توی گلو را شبیه سکنجبین می‌کند.

عشق درمان است. درد را می‌کُشد و سرِ غصه را می‌بُرد. جوری که اشک عاشق شور نیست، شیرین است. روی زخم که می‌ریزد، گز نمی‌زند. مورمور نمی‌کند. اصلاً همین که یکی انتظارت را می‌کشد، مزهٔ خونِ توی گلو را شبیه سکنجبین می‌کند. جای برگ‌های کوچک کاهو خالی!