بریده‌هایی از کتاب دنیای ناتمام

برایم اهمیت نداشت بقیه چه فکری می‌کنند چون حرف زدن و قانع کردن بقیه دوای درد من نبود.

پرستار جلوی مرا گرفت و گفت فقط از پشت پاراوان ها می‌توانم دخترم را تماشا کنم. جنس پاراوان ها شبیه پرده‌های پلاستیکی بوده و چندان شفاف نبود، شاید هم چشمان من بودند که داشتند آخرین سوسویشان را هم از دست می‌دادند. باورم نمی‌شد این دختر من باشد. نمی‌توانستم قبول کنم این کسی که روی تخت افتاده دختر خوشگل بابا باشد. روی تخت، میان انبوهی از دستگاه‌های پزشکی و سیم‌ها و لوله‌ها و سوزن‌هایی که دیده می‌شد، دختری بود شبیه پوست‌واستخوان، با سری که به‌جای موهای طلایی و لخت، مملو بود از غده‌های وحشتناک کبود و سیاه، و صورتی که یکدست آتشفشان بود وقتی‌که فوران می‌کند و گدازه‌های سرخ و زرد را به بیرون می‌ریزد. آن‌قدر تاول‌های صورت و دمل‌های چرکین روی دست‌وپاها عمیق شده بود که می‌شد در بعضی جاها استخوان‌های بدن را هم دید.

انقلاب در من شروع شد.

فکر می‌کردم به شنیدن خبرهای بد عادت کرده‌ام اما تازه فهمیدم هر خبر بدی، رنگ و بوی خودش را دارد و هر کدامشان به‌اندازه یک نیشتر زهرآلود بر قلب انسان اثر کرده و قلب را می‌شکافد و تنگ می‌کند.

من عاشق کشتن نیستم، من عاشق وطنم هستم و برای عشقم همه کار می‌کنم، معشوقه من خاک مظلومیه که به ناحق و با ناجوانمردی مورد هجوم دشمن قرار گرفته.

دنیا- مگه می شه دختری تو این دنیا باشه که پسری مثل تو رو نخواد.

چشم‌ها هیچ‌وقت دروغ نمی‌گویند.

- گفت بهت بگم که سر قولش هست، هر روز از طرف تو یه حرفی که قول داده بود رو به خودش می گه. دنیا حیا کرده بود حرفش را کامل به برادرش بگوید اما من کاملاً پیامش را دریافت کرده بودم. او هر روز از طرف من به خودش، دوستت دارم می‌گفت.

- مادر این خراب‌شده که می گین وطن ماست، مگه کی خرابش کرده، من و شما، حالا مردونگی این نیست بزاریم فرار کنیم، باید بمونیم و درستش کنیم، فرار که راه‌حل نیست، من ترجیح می دم اینجا بدبخت باشم تا اینکه مثل یه ترسو فرار کنم و تو مملکت غریب راحت زندگی کنم.

واقعاً نمی‌شد آن‌ها باور کنند که من در اولین روز دانشگاه فقط برای درس آمده باشم! چطور می‌توانستم بگویم من هم انقلابی‌ام اما نه آن انقلابی که آن‌ها با آن سر جنگ داشتند و چطور بگویم همین‌الان دنیا در من انقلابی بی‌نظیر ایجاد کرده است.

دست در جیبم کردم و به‌آرامی به اعلامیه دست زدم. انگار اعلامیه هم‌دست مرا گرفته بود. وای چه لذتی داشت قدم زدن با او. اگر اعلامیه زبان داشت احتمالاً الآن از من می‌پرسید اسمم چیست؟ بعد من می‌گفتم اسمم اِبی است و او می‌خندید و می‌گفت پس یه دهن برامون بخون آقای ابی

ولی... دلم یکهو ریخت. همه فجایع عالم با یک ولی شروع شده بود. ولی؛ یک فاصله بود میان همه خوبی‌ها و یک بدی. ولی نشانه بود از استثنا برابر اصل، کاش دایره لغات ولی نداشت

اما چه کسی بهتر از من می‌توانست حالات چهره یک عاشق را تشخیص دهد. عاشق وقتی می‌خندد جلو دهانش را نمی‌گیرد، عاشق زیر ابروهایش را بعد از سال‌ها بی‌تفاوتی برمی‌دارد، عاشق در میان آن‌همه محدودیت، چند نخ از موهایش را از زیر روسری قرمز بدرنگ بیرون می‌آورد و برای یارش عشوه‌گری می‌کند. عاشق وقتی اصغر را می‌بیند، سرش را پایین می‌اندازد اما آب شدن قند در دلش را با لبخندی کوتاه بروز می‌دهد.

این عشق با آدمیزاد چه می‌کند.

صدای الله‌اکبر گفتن‌ها کم‌کم نامفهوم می‌شد و این تأیید می‌کرد که انقلاب مردم از من دور شده اما انقلاب من هنوز در سرم بود و دلم از بس تنگ شده بود

تا وقتی با کفش کسی راه نرفتی در مورد راه رفتنش قضاوت نکن

عقاید سیاسی‌اش هم به خودش مربوط بود و تا با او بحث نمی‌کردی یا پا روی دمش نمی‌گذاشتی، تلاش نمی‌کرد اعتقاداتش را در حلقت فرو کند.

فکر می‌کردم به شنیدن خبرهای بد عادت کرده‌ام اما تازه فهمیدم هر خبر بدی، رنگ و بوی خودش را دارد و هر کدامشان به‌اندازه یک نیشتر زهرآلود بر قلب انسان اثر کرده و قلب را می‌شکافد و تنگ می‌کند.

آن روزی که کنار نهر آب روستا، وقتی پایم سر خورد و به قسمت عمیق افتادم، مادرم تشت لباس‌های شسته ولی آب‌نکشیده را رها کرد و با تمام وجودش به داخل آب پرید و هر طور بود مرا بیرون کشید و آن‌قدر محکم مرا در بغل گرفت که وسط گریه و زاری، مانده بودم این قلب من است که به آن تندی می‌زند یا قلب او.

دنیا نمی‌دانست من خیلی چیزها را پیش او جا گذاشته‌ام که اورکت در مقابل آن‌ها حتی ارزش گفتن هم نداشت. من دلم، روحم، جانم، آرزوهایم را پیش دنیا جا گذاشته بودم.