بریده‌هایی از کتاب دویدن در میدان تاریک مین

یاقوت: قربان، اون به این نتیجه رسیده که تنها قاعده و نظمی که وجود داره اینه که هیچ نظمی در کار نیست و به همین خاطر اعتقاد داره در چنین وضعیتی تنها راه نجات اینه که به خداوند پناه ببریم. کوهی: (انگار واژه‌ای تازه اما نامفهوم را شنیده باشد زیرلب تکرار می‌کند) خداوند. خداوند. مخمل: یک... دو... یک... دو...

از این تنها عدالت مطلق هستی که هیچ عدالتی به وضوح و شفافیت و شکوه و قطعیت و معناداری آن نیست، از این‌که تنها تا صد سال، فقط تا صد سال دیگر حتا یک نفر از ما شش میلیارد آدمی که حالا مثل کرم روی این تَل خاکی درهم می‌لولیم وجود نخواهیم داشت، به طرز به‌شدت سُکرآوری خوشحالم

وقتی کسی داره فکر می‌کنه، وارد خصوصی‌ترین و خلوت‌ترین و پنهانی‌ترین وجه وجودی خودش می‌شه

ماهان می‌گه اختیار وقتی معنا داره که نظمی در کار باشه و شما بتونید نتیجهٔ کارتون رو پیش‌بینی کنید. (مکث) ماهان می‌گه وقتی هیچ‌چیز رو نشه پیش‌بینی کرد، معناش اینه که وقتی شما کاری رو انجام می‌دید نیروهای دیگه‌ای به جای شما نتیجهٔ کارها رو تعیین می‌کنند؛ و این دقیقا یعنی بی‌نظمی. به تعبیر خودش، یعنی دویدن در میدان مین اون هم در تاریکی محض.

من شما را به شکلی درک‌ناشدنی، به شکلی غیرقابل‌توضیح، آن‌چنان که حتا خودم از بزرگی آن در هراس افتاده‌ام، دوست می‌دارم.

ماهان می‌گه اختیار وقتی معنا داره که نظمی در کار باشه و شما بتونید نتیجهٔ کارتون رو پیش‌بینی کنید. (مکث) ماهان می‌گه وقتی هیچ‌چیز رو نشه پیش‌بینی کرد، معناش اینه که وقتی شما کاری رو انجام می‌دید نیروهای دیگه‌ای به جای شما نتیجهٔ کارها رو تعیین می‌کنند؛ و این دقیقا یعنی بی‌نظمی. به تعبیر خودش، یعنی دویدن در میدان مین اون هم در تاریکی محض

غروب بود. من زل زده بودم به پشت دست‌هاش. هر دو وحشت کرده بودیم. بس که نزدیک شده بودیم به‌هم. بس که معصومیت ریخته بود آن‌جا، پشت دست‌ها.