بریده‌هایی از کتاب ابداع مورل

این‌جا بوده‌ام زمانی کی یا چگونه، نمی‌دانم: می‌شناسم علف‌های پشت در را، آن بوی خوش و دلپذیر را، صدای حسرت‌بار، چراغ‌های گوشه و کنار ساحل را.

سرانجام ترس از مرگ مرا از قید باوری غیرمنطقی، یعنی نالایق بودن، آزاد کرد. انگار موتورها را از پشت یک عینک بزرگ‌نما دیده بودم. حالا دیگر چون توده‌ای بی‌معنا از آهن و فولاد به نظرم نمی‌آمدند. ساختارها و نظامشان بر من آشکار شد و کم کم طرز کار آن‌ها را یاد گرفتم.

بر خود می‌بالیدم چون فکر می‌کردم نکته‌ای را کشف کرده‌ام: رفتار ما سرشار از تکرارهای یکنواخت و باورنکردنی است

متأسفانه چنین نیست که فکرهایم همه سودمند از کار درآیند: در عالم خیال هنوز رنج می‌برم، از این امید که بیماری‌ام صرفآ یک پدیده ذهنی و غیرواقعی باشد، که دستگاه‌ها بی‌ضررند، که فاوستین زنده است و به‌زودی او را پیدا می‌کنم، که با هم به این نشانه‌های غلط‌انداز مرگ محتمل بخندیم، که او را به ونزوئلا، ونزوئلایی دیگر، ببرم چرا که کشور من، با رهبران و با سربازانش که یونیفورم‌هایی کرایه‌ای و اهدافی مرگبار دارند، جان مرا با آن تعقیب‌های همیشگی در جاده‌ها، تونل‌ها و کارخانه‌ها تهدید می‌کنند. با این‌همه هنوز تو را دوست دارم ونزوئلای من، و پیش از تجزیه تن خود بارها بر تو درود می‌فرستم چرا که تو برای من، آن روزهایی نیز بوده‌ای که در آن نشریه ادبی کار کرده‌ام ــ گروهی مرد (به اضافه من، پسرکی موقر با چشمانی باز) که ملهم از اشعار اوردونیو بودند ــ نشریه‌ای همچون یک کلاس ادبی پرشور که در رستوران‌ها یا ترامواهای پرسر و صدا تشکیل می‌شد. ونزوئلای من، تو یک تکه نان مانیوک به عظمت صخره‌های محکم قدیمی هستی که حشرات نمی‌توانند به تو آسیب برسانند. تو جلگه‌های آب گرفته هستی، با گاوان نر، مادیان‌ها و پلنگانی که از آب‌های خروشان نیرو می‌گیرند.

همین امر که می‌توانم به موضوعات دیگر فکر کنم، خود گواه آن است که جریان زندگی‌ام دوباره به همان روال طبیعی پیشین برگشته است.

توی راهرو یک چشمم را بر سوراخ کلید گذاشتم و سراسر شب را به این صورت گذراندم درحالی‌که از آن‌جا فقط گوشه‌ای از دیوار خالی اتاق پیدا بود.

یعنی ممکن بود آن‌قدر مجذوب جلوه و جلال اتاق آبی شده باشم و چنان علاقه‌مند به طرز کار موتورها، که صدای دست بنا را حین مرمت دیوار نشنیده باشم؟