بریده‌هایی از کتاب حال النور آلیفنت کاملاً خوب است

من سال‌ها پیش تصمیم گرفتم که اگر مجبور شدم بین تظاهرکردن و تنهاماندن یکی را انتخاب کنم، آن تنهاماندن باشد.

اندوه بهایی است که برای دوست‌داشتن می‌پردازیم. بهای خیلی سنگینی است.

این روزها، جدیدترین سرطان اسمش تنهایی است -

طبق چیزی که به چشم دیده‌ام، کسانی که مرتب لباس ورزشی می‌پوشند اغلب فعالیت ورزشی ندارند.

من دیررسیدن را نهایتِ بی‌ادبی می‌دانم. این کار بی‌احترامی بزرگی است و به وضوح این معنی را می‌رساند که در نظر آن شخص، زندگی و وقت خودش خیلی مهم‌تر از دیگری هستند.

الفاظ رکیک نشان‌دهندهٔ گنجینهٔ لغات محدود فرد هستند.

- آدم دلش برای چیزی که هیچ‌وقت نداشته تنگ نمی‌شود.

یک سوال فلسفی: آیا اگر درختی در جنگلی بیفتد و کسی آن اطراف نباشد که صدایش را بشنود، باز هم از خودش صدایی در خواهد آورد؟

آدم گاهی نیاز دارد هنگامی که با مشکلات کلنجار می‌رود انسانی مهربان کنارش نشسته باشد

بعضی از آدم‌ها، آدم‌های ضعیف، از تنهابودن می‌ترسند. آنها نمی‌فهمند که تنهایی چقدر رهایی‌بخش است؛

موهای بور و اندام زیبا خیلی کلیشه‌ای و تابلو هستند. مردانی شبیه به ریموند که ابله و کسل‌کننده هستند و هوش و باریک‌بینیِ لازم برای دیدن چیزی فراتر از اندام و اکسیدان را ندارند، همیشه با دیدن زن‌هایی این شکلی هوش و حواس از سرشان می‌پرد.

من به کسی احتیاج ندارم - در زندگی من جای خالی کسی احساس نمی‌شود و هیچ قطعهٔ گمشده‌ای وجود ندارد. من موجودی خودکفا هستم. این را همیشه به خودم می‌گویم.

عزیزم زندگی همین اقدامات سرنوشت‌ساز است. هر کاری که می‌خواهی انجام بدهی، پس زودتر آن را انجام بده - هر چیزی می‌خواهی به دست آوری، آن را به چنگ بیاور. هر چیزی را می‌خواهی تمام کنی، تمامش کن. و عواقب کارهایت را هم بپذیر.

نیاز او به من آزاردهنده نیست - این نیاز بار روی دوش من نیست. این نیاز یک مزیّت است. من مسئول هستم. من خودم انتخاب کردم که مسئول باشم. اینکه دلم می‌خواهد از او، از چنین موجود کوچک، وابسته و آسیب‌پذیری مراقبت کنم حسی غریزی است و حتی نیاز نیست به این قضیه فکر کنم. مثل نفس‌کشیدن می‌ماند. البته برای بعضی از آدم‌ها.

من مدت خیلی زیادی تلاش کرده بودم خودم به تنهایی همه چیز را حل کنم و این کار هیچ منفعتی برایم نداشت. آدم گاهی نیاز دارد هنگامی که با مشکلات کلنجار می‌رود انسانی مهربان کنارش نشسته باشد.

آنها نمی‌فهمند که تنهایی چقدر رهایی‌بخش است؛ وقتی می‌فهمی به کسی احتیاج نداری خودت می‌توانی از خودت مراقبت کنی. نکته اینجاست: اینکه فقط مراقب خودت باشی بهترین چیز است. هرچقدر هم تلاش کنی نمی‌توانی از دیگران محافظت کنی.

من همیشه از مطالعه‌کردن لذت می‌برم، اما هیچ‌وقت مطمئن نبودم کتاب‌های مناسب را از چه راهی باید انتخاب کنم. در دنیا کتاب‌های خیلی زیادی وجود دارند - چطور آنها را از هم تشخیص می‌دهید؟ از کجا می‌فهمید کدام یک با علاقه و سلیقهٔ شما جور در می‌آیند؟ به همین دلیل اولین کتابی را که می‌بینم انتخاب می‌کنم.

فهمیدم که چنین کارهای کوچکی - مثل مادرش که بعد از غذا برایم چای آورد و یادش بود شکر نمی‌خورم، مثل لورا که وقتی برایم قهوه آورد در نعلبکی دو بیسکوئیت کوچک گذاشته بود - چنین کارهایی خیلی باارزش هستند. به این فکر کردم که چه حسی دارد آدم برای دیگران چنین کارهایی کند.

گمان می‌کنم یکی از دلایلی که باعث می‌شود انسان‌ها بتوانند در طول عمر خود در این سرزمین سبز و آبیِ رنج‌ها زنده بمانند این است که همیشه، هرچقدر هم دور و بعید، احتمالِ تغییر وجود دارد.

خب بعضی وقت‌ها بهتر است اولین چیزی را که به ذهنت می‌رسد بلند نگویی، هان؟

اندوه بهایی است که برای دوست‌داشتن می‌پردازیم. بهای خیلی سنگینی است.

اما به خودم گفتم زمستان هم بالاخره تمام می‌شود - النور، این را فراموش نکن.

وقتی آدم لبخند می‌زند صدایش تغییر می‌کند؛ در واقع لبخند صدای آدم را تغییر می‌دهد.

از پنجره به بیرون نگاه کردم. مردم در حال خریدکردن، حرف‌زدن با تلفن و هل‌دادن کالسکهٔ بچه بودند. هر اتفاقی هم که می‌افتاد جهان به گردش خود ادامه می‌داد. کارش همین است.

طبق چیزی که به چشم دیده‌ام، کسانی که مرتب لباس ورزشی می‌پوشند اغلب فعالیت ورزشی ندارند.

به هرحال تصمیم گرفتم مشورتم را برای خودم نگه دارم. گاهی اوقات آدم سعی می‌کند به دیگران پیشنهاداتی دهد و کمکشان کند، اما ممکن است این کار منجر به سوء تفاهماتی ناخوشایند شود.

من خوش‌تراش یا ترکه‌ای نیستم. من هیکلی معمولی و چهره‌ای معمولی (البته فقط در یک طرف صورت) دارم. یعنی مردها هم در آینه به خودشان نگاه می‌کنند و متوجه می‌شوند که به شکلی خیلی اساسی ناقص هستند؟

بر روی قلبم درست مانند صورتم جای زخم‌هایی فراوان و بدشکل هست. می‌دانم که وجود دارند. امیدوارم قسمت سالمی مانده باشد؛ قسمتی که عشق بتواند از آن وارد و جاری شود. امیدوارم.

آخر آدم چقدر عاجزانه و چند بار قبل از اینکه وقتش برسد باید آرزو کند که بمیرد؟

بخشی از وجودم، تکهٔ کوچکی از آن، یک لحظه به این فکر کرد که سرم را پایین ببرم و یک قطره از آن را بچشم؛ فقط به این دلیل که به من دستور داده شده بود این کار را نکنم.