بریده‌هایی از کتاب دختر گمشده

خیلی از مردم از داشتن این موهبت محروم هستند: این‌که بدانند چه زمانی دهان‌شان را ببندند.

من در بی‌هدف‌بودن به‌طور غیرقابل‌انتظاری خوب هستم.

مردم این شهر از فرط بیچارگی بیش‌ازحد، همه‌چیز را به شوخی گرفته‌اند.

جهان تاریک است و بعد زمان نمایش فرا می‌رسد.

همیشه وقتی خاطره‌ای گرم را به خاطر می‌آورید ولی در خود احساس سردی دارید آزاردهنده است.

ماهایی که مثل هم با تلویزیون و سینما و حالا با اینترنت بزرگ شده‌ایم. وقتی به ما خیانت می‌شود، می‌دانیم که چه باید بگوییم. وقتی عشق‌مان در ما می‌میرد، می‌دانیم چه باید بگوییم. همه‌ی ما مثل یک فیلم‌نامه‌ی از قبل تعیین‌شده درحال بازی هستیم. زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن.

زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن. نه مجموعه‌ای از ویژگی‌های اخلاقی بی‌شماری که از دیگران به عاریت گرفته‌ایم.

فکر می‌کنم یک زوج بعد از سال‌ها با هم بودن فراموش می‌کنند در نظر یکدیگر چه شگفت‌انگیز بوده‌اند.

(مادرم یک بار به من گفت به‌نظرم یک زن نباید قبل از سی‌وپنج‌سالگی ازدواج کنه و این درحالی بود که خودش زمان ازدواج با پدر ۲۳ سالش بوده) .

زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن. نه مجموعه‌ای از ویژگی‌های اخلاقی بی‌شماری که از دیگران به عاریت گرفته‌ایم.

یک کپه کاهو و دو عدد گوجه‌ی ریز که در منو از آن به‌عنوان سالاد یاد شده بود.

من از ترس به خودم ریدم.»

من در بی‌هدف‌بودن به‌طور غیرقابل‌انتظاری خوب هستم.

بدترین قسمت ماجرا، چیزی که باعث می‌شود بخواهم سرم را به دیوار بکوبم، این است که: همیشه تجربه‌ی دست‌دوم را بیش‌تر دوست دارم، چون تصاویرش برایم دل‌پذیرتر است و نمایی تأثیرگذارتر دارد. آن‌طور که زوایه‌های دوربین و موسیقی متن فیلم‌ها احساسات مرا تحت‌کنترل دارند، برای من، هیچ‌چیز واقعی دیگر نمی‌تواند این‌گونه باشد. نمی‌دانم از این منظر، اصلاً انسان هستیم یا نه. ماهایی که مثل هم با تلویزیون و سینما و حالا با اینترنت بزرگ شده‌ایم. وقتی به ما خیانت می‌شود، می‌دانیم که چه باید بگوییم. وقتی عشق‌مان در ما می‌میرد، می‌دانیم چه باید بگوییم. همه‌ی ما مثل یک فیلم‌نامه‌ی از قبل تعیین‌شده درحال بازی هستیم.

هیچ‌کدام از ما هدیه‌هایمان را دوست نداشتیم. هرکدام از ما چیزهایی را که هدیه داده بودیم بیش‌تر دوست داشتیم. چه پایان غافل‌گیرکننده‌ای!

پدرم گذاشت و رفت و مادر لاغر و دردکشیده‌ام چاق و شاد شد، نسبتاً چاق و بسیار شاد، انگار که همیشه همین‌طور بوده است.

همه یک دختر مرده را دوست خواهند داشت.

این‌که به شریک زندگی‌تان بخندید بسیار خطرناک است.

خواب مثل یک گربه می‌مانَد: تنها وقتی به‌سراغ‌تان می‌آید که محلش نگذارید.

خیلی از مردم از داشتن این موهبت محروم هستند: این‌که بدانند چه زمانی دهان‌شان را ببندند.

من طرفدار این هستم که حقیقت را بگویم، ولی نه کامل. که این هم در نوع خود یک دروغ است.

زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن. نه مجموعه‌ای از ویژگی‌های اخلاقی بی‌شماری که از دیگران به عاریت گرفته‌ایم.

ما از اولین ابنای بشر بودیم که قرار نبود دیدن چیزی برای اولین بار تحت‌تأثیر قرارمان بدهد. با چشم‌های خسته و بی‌حالت به شگفتی‌های جهان خیره می‌شویم. مونالیزا، ساختمان امپایر استیت، اهرام مصر. حیوانات در جنگل‌ها شکار می‌شوند، کوه‌‌های یخ قطب درحال آب‌شدن و نابودی هستند و آتش‌فشان‌ها فوران می‌کنند. حتا یک بار هم یادم نمی‌آید چیز شگفت‌انگیزی را برای اولین بار دیده باشم و به یک فیلم یا برنامه‌ی تلویزیونی ارجاعش نداده باشم. تبلیغات لعنتی. این آهنگ وحشتناک سرخوشی و عشرت است که همه آن ‌را بلدیم: «اینو قبلاً دیدی.»

وقتی شما زمانی‌که زنده‌ام به من اهمیت نمی‌دهید، درواقع مرا مُرده انگاشته‌اید.

بین این‌که یکی رو دوست داشته باشی با این‌که فکر و نظراتشو دوس داشته باشی خیلی فرق هست و سر آخر: مهم‌ترین موضوع اینه که اون واقعاً خوشحالت می‌کنه.

من با صبوری منتظر ماندم، سال‌ها، برای این‌که ورق برگردد. این‌که مردان کتاب‌های جین آستین بخوانند، بافتنی یاد بگیرند، تظاهر به علاقه‌داشتن به کهکشان کنند، مهمانی‌های کاردستی ترتیب بدهند و وقتی ما ناراحت و ترش‌روی هستیم، به یکدیگر دلداری دهند. و بعد این ما باشیم که فکر کنیم: «آره، این یه مرد باحاله.»

تعریف کنم. من از این‌که بگذارم او خودش باشد راضی‌ام. نمی‌دانم چرا زن‌ها فکر می‌کنند این ‌کار خیلی سخت است.

فهرست «اگر فقط» ها این‌قدر طولانی است که هرگز درک‌شان نخواهی کرد.

هیچ اپلیکیشنی برای سرکشیدن یک لیوان نوشیدنی در یک روز گرم در کافه‌ای خنک و تاریک نوشته نشده

شما دو تا داغون‌ترین آدم‌هایی هستین که به‌عمرم دیده‌م. رو کلمه‌ی داغون تأکید می‌کنم.