بریده‌هایی از کتاب مظهر حقّ

در روایتی از پیامبراکرم (ص) آمده است که خطاب به امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: «إِذَا کانَ یوْمُ الْقِیامَةِ یؤْتَی بِک یا عَلِی عَلَی نَجِیبٍ مِنْ نُورٍ وَ عَلَی رَأْسِک تَاجٌ قَدْ أَضَاءَ نُورُهُ وَ کادَ یخْطِفُ أَبْصَارَ أَهْلِ الْمَوْقِفِ فَیأْتِی النِّدَاءُ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ جَلَّ جَلَالُهُ أَینَ خَلِیفَةُ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللَّهِ؟ فَتَقُولُ هَا أَنَا ذَا قَالَ فَینَادِی یا عَلِی أَدْخِلْ مَنْ أَحَبَّک الْجَنَّةَ وَ مَنْ عَادَاک النَّارَ فَأَنْتَ قَسِیمُ الْجَنَّةِ وَ أَنْتَ قَسِیمُ النَّارِ» در روز قیامت، تو را بر اسبی نجیب از نور بیاورند و بر سرت تاجی باشد که نورش درخشان بتابد که نزدیک است دیدهٔ اهل محشر را برباید. ندا از طرف خدای جل جلاله می‌رسد که کجاست خلیفهٔ محمّد رسول اللَّه؟ تو می‌گویی: من اکنون حاضرم. سپس منادی صدا می‌زند: ای علی، هر که را دوستت دارد، به بهشت ببر و هر که را دشمنت دارد، به دوزخ، تویی قسمت کنندهٔ بهشت، و تویی قسمت کنندهٔ دوزخ.

پیامبر (ص) در کودکی تحت سرپرستی حضرت ابوطالب و فاطمه بنت اسد بودند و در خانهٔ این دو بزرگوار، رشد کردند؛ لذا امیرالمؤمنین (ع) از نظر وراثت، انصافاً در مرتبهٔ والایی قرار دارد. اگر نگوییم از این نظر از پیامبر (ص) هم بالاتر است، لااقل با ایشان در یک سطح است. هر فضیلتی که برای پیامبر (ص) بود، برای علی (ع) هم بود، تنها تفاوتشان در مرتبهٔ پیامبری بود، همان گونه که پیامبراکرم (ص) در غار حراء به امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: «إِنَّک تَسْمَعُ مَا أَسْمَعُ وَ تَرَی مَا أَرَی إِلَّا أَنَّک لَسْتَ بِنَبِی»

«إِذَا جَاءَکمْ مَنْ تَرْضَوْنَ خُلُقَهُ وَ دِینَهُ فَزَوِّجُوهُ إِلَّا تَفْعَلُوهُ تَکنْ فِتْنَةٌ فِی الْأَرْضِ وَ فَسادٌ کبِیر» اگر شخصی که اخلاق او و التزام وی به دین پسندیده است، از شما دختر خواستگاری کرد، به او دختر دهید. و اگر این قاعده را رعایت نکنید فتنه و فساد بزرگ در جامعهٔ انسانی به بار خواهد آمد.

«إِیاکمْ وَ خَضْرَاءَ الدِّمَنِ قِیلَ یا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَا خَضْرَاءُ الدِّمَنِ قَالَ الْمَرْأَةُ الْحَسْنَاءُ فِی مَنْبِتِ السَّوْء» بپرهیزید از گیاهان سبز و خرّمی که در لجن‌زار پرورش یافته است. گفته شد: یا رسول اللَّه مقصود از این سخن چیست؟ فرمودند: مراد، زن زیبا و خوب‌رویی است که در خانوادهٔ بد و محیط فاسد پرورش یافته باشد.

بعد از سه روز که امیرمؤمنان (ع) همراه با مادر از کعبه بیرون آمدند، ابتدا با پدر خود حضرت ابو طالب رو به رو شده، به ایشان سلام کردند. سپس به پیامبراکرم (ص) با جملهٔ «السّلام علیک یا رسول الله و رحمة الله و برکاته» سلام و به اذن خدا شروع به قرائت آیات ابتدایی سورهٔ «مؤمنون» کردند. بعد از آن پیامبراکرم (ص) نوزاد را تحویل گرفته و زبان مبارک خود را در دهان او قرار داده و سیرابش فرمودند.

امیرالمؤمنین (ع) از نظر قانون تربیت نیز در بالاترین سطح قرار دارد. شخصی مانند پیامبراکرم (ص) معلّم و مربی اوست. پیامبر (ص) از همان ابتدا، علی (ع) را تحویل و سرپرستی تربیتی آن بزرگوار را بر عهده گرفتند و تا آخر، معلّم تربیتی او بودند و حضرت علی (ع) از همان کودکی، مانند کودکی که به دنبال مادرش می‌رود، به دنبال پیامبر (ص) بودند.