بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

«گفت‌وگو درک و فهم را قوی می‌کند اما خلوتْ مکتبِ نبوغ است.

این تغییرات خیلی سریع درون زندگی‌هامان خزیدند و ما فرصت نکردیم از خودمان بپرسیم از جانِ این‌همه پیشرفت و نوآوریِ یک دههٔ اخیر چه می‌خواهیم.

: «بمبارانِ بی‌پایانِ اخبار و شایعات و عکس از ما دیوانگانی معتاد به دریافت اطلاعات ساخته. این اتفاق مرا نابود کرد و ممکن است با شما هم چنین کند.»

بلز پاسکال در اواخر قرن هفدهم چنین نوشت: «همهٔ مشکلات بشریت، از ناتوانیِ انسان در آرام‌نشستنِ‌به‌تنهایی در یک اتاق سرچشمه می‌گیرد.»

مار آخرسر نتیجه‌گیری می‌کند که: «فیلیپ موریس فقط ریه‌هاتون رو می‌خواست. اپ استور اما روح‌تون رو می‌خواد!»

این فناوری‌ها تلاش کرده‌اند نقش خودشان را در زندگیِ ما گسترش دهند و فضایی بیش از آن‌چه در ابتدا از آن‌ها خواسته بودیم اشغال کنند. و به‌طور فزاینده‌ای به ما دیکته می‌کنند چگونه رفتار و احساس کنیم و به‌نوعی ما را به استفادهٔ بیش‌ازحد از این ابزارها وادار می‌کنند. این موضوع گاهی به قیمت بازماندن از سایر فعالیت‌های مفید و موردعلاقه‌مان تمام می‌شود. درواقع آن‌چه ما را خسته و کلافه کرده، احساسِ ازدست‌دادنِ کنترل بر فعالیت‌های روزانه‌مان است. حسی که خودش را به شیوه‌های مختلفی در طول روز نشان می‌دهد؛

مردم به‌دلیل تنبلی و بی‌هدف‌بودن‌شان نیست که تسلیم صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌شوند، بلکه بیلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری شده تا آدم‌ها به دام فضای مجازی بیفتند و هیچ راه گریزی از آن نداشته باشند.

آن‌ها با آیفون و شبکه‌های اجتماعی بزرگ شده‌اند و دوران قبل از دسترسیِ دائمی به اینترنت را به یاد نمی‌آورند. آن‌ها بهای این خصیصه را با آسیبِ سلامتِ روانیِ خود می‌پردازند.

هیچ‌وقت "لایک" نکنید... و در این صورت، از نظردهی زیر پست‌های شبکه‌های اجتماعی هم دست بردارید. نه "خیلی بانمکه!"، نه "خیلی باحاله!"... بی‌خیال بابا!

«نمی‌دانید با انجام کارهای کوچک می‌توانید چه زندگیِ رضایت‌بخش و خشنودکننده‌ای داشته باشید!»

«فقط افکاری که با پیاده‌روی به دست می‌آیند، ارزش دارند.»

رسانهٔ اجتماعی باعث می‌شود شما هم حسِ درارتباط‌بودن پیدا کنید و هم تنها باشید، هم شاد باشید و هم غمگین.

به‌طور خاص چه چیزی باعث می‌شود فناوری‌های جدید بستر مناسبی برای اعتیاد رفتاری در افراد باشند؟

شاید به نظر برسد چون مینیمالیست‌های دیجیتال رابطهٔ آنلاینِ کم‌تری با دیگران دارند، دچار نوعی محافظه‌کاری و تفریط شده‌اند اما به عقیدهٔ خودشان واقعیت کاملاً برعکس است: افراط حقیقی مدت‌زمان طولانی‌ای‌ست که آدم‌ها صرف خیره‌شدن به صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌کنند.

هرچه زمان بیش‌تری را صرف "اتصال" به این سرویس‌ها کنید، احتمال منزوی‌شدن‌تان بیش‌تر می‌شود.

اگر کسی هستید که می‌تواند بدون دسترسیِ دائم به گوشی‌های هوشمند به زندگی ادامه دهد، و اگر قلب‌تان می‌گوید که این تصمیمْ تأثیر مثبتی روی زندگی‌تان خواهد داشت، باید خیال‌تان راحت باشد که انتخابِ این راه، حالا دیگر چندان افراطی به حساب نمی‌آید.

زندگی بدون گوشیِ همراه گاهی آزاردهنده است. اما خیلی کم‌تر از آن‌چه فکرش را می‌کنید، مشکل‌زاست.

هر بار که شخصی مطلبی را در یکی از این صفحات منتشر می‌کند، درواقع مشغول قمارکردن است. آیا لایک (بازتوییت) خواهد گرفت یا بدون بازخورد رها خواهد شد؟

این ایده که حفظ تعداد زیادی روابط اجتماعیِ ضعیف به‌نحوی ارزشمند است، تا حد زیادی اختراع همین یک دههٔ اخیر بوده؛ حاصلِ اشتیاقِ بیش‌ازحدِ عالمانِ علمِ شبکه که به‌شکلی بی‌مورد وارد حلقه‌های اجتماعی شده است.

«سرمایه‌دارهای بانفوذِ سازندهٔ ابزارهای ارتباط‌جمعی دیگه نباید تظاهر کنن خدایانِ خنگ و بی‌آزارِ فناوری هستن که واسه ساختنِ دنیای بهتر تلاش می‌کنن. باید اعتراف کنن که درست مثل تنباکوکارهای تی‌شرت‌پوشی‌ان که دارن یه محصول اعتیادآور رو به بچه‌ها می‌فروشن. اگه بخوایم با خودمون صادق باشیم، باید بگم چک‌کردن تعداد "لایک"ها شده شکلِ امروزیِ سیگارکشیدن.»

بین تمام فلسفه‌هایی که مطالعه کرده‌ام، یکی از آن‌ها به‌طور خاص برای کسانی‌که در تلاش‌اند تا بین انبوه ابزارهای فناوریِ دنیای امروز راهی برای رشد پیدا کنند، راه‌حل ارائه می‌دهد. من اسم آن‌را "مینیمالیسمِ دیجیتال" می‌گذارم؛ فلسفه‌ای که معتقد است هرچه کم‌تر از فضای مجازی استفاده کنید، موفقیت، بهره و لذت‌تان از زندگی بیش‌تر خواهد بود.

«درحال‌حاضر خیلی‌ها جهان را بیش‌تر از راه صفحه‌نمایش تجربه می‌کنند. ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که تلاش می‌کند حس لامسه را تا حد وسیله‌ای برای لمس صفحه‌نمایش تقلیل دهد.»

«من زمانی انسان بودم»

«چیزی‌که یادم می‌آد، جدیدبودنِ تجربهٔ استفاده از فیس‌بوک بود؛ این‌که به‌مون گفته بودن یه چیزیه تو مایه‌های نسخهٔ آنلاینِ دفترچه‌تلفن مخصوص دانشجوهای سال‌اولی. چیزی‌که می‌شد باهاش دوست‌ها و آشناهامون رو پیدا کنیم.» کلمهٔ کلیدی در خاطرهٔ جولی "جدید"بودن است. فیس‌بوک با هدف تغییر اساسیِ ریتم زندگیِ اجتماعی و شهریِ ما ایجاد نشد؛ بلکه فقط نوعی تفریح جدید بین سایر تفریحات بود. در بهار سال ۲۰۰۴ تمامی کسانی‌که می‌شناختم و در فیس‌بوک ثبت‌نام کرده بودند، بیش‌ترِ وقت‌شان را صرف بازی اسنود (نوعی بازی شبیه تتریس که آن‌موقع فوق‌العاده محبوب بود) می‌کردند تا این‌که به صفحهٔ شخصیِ فیس‌بوک‌شان سر بزنند و آن‌را تغییر دهند یا با دوستان‌شان در فضای مجازی در تعامل باشند. جولی در ادامه این‌طور نتیجه‌گیری کرد: «جالب بود اما در کل چیزی نبود که بخوایم وقت زیادی براش صرف کنیم.»

«این رئیس‌جمهور مطلقاً هیچ روز خوشی نداشت. هیچ موقعیتی برای عادت‌کردن به دفتر ریاست‌جمهوری نداشت... و وقت نداشت به این فکر کند که قدم‌های بعدی‌اش دقیقاً چه خواهند بود.»

خلوت درواقع به اتفاقی مربوط است که در ذهن شما می‌افتد، نه در محیط اطراف‌تان. بر این اساس، آن‌ها توضیح می‌دهند که این حالتی‌ست که ذهن شما را از گرفتنِ داده‌های ورودی از ذهنِ دیگران آزاد و رها می‌کند.

شما نمی‌توانید انتظار داشته باشید یک برنامهٔ موبایل که در اتاق یک خوابگاه دانشجویی یا بین میزهای پینگ‌پنگ مرکز رشدی در سیلیکان‌ولی ایده‌پردازی شده، بتواند با موفقیت جایگزین انواع معاشرت‌های سودمندی شود که ما طی هزاران سال، سخت با آن‌ها سازگار شده‌ایم. جنبهٔ اجتماعی‌بودنِ ما برای انتقال به یک شبکهٔ اجتماعی یا تقلیل‌یافتن به پیام‌های فوری و ایموجی‌ها زیادی پیچیده است.

گاهی‌اوقات بی‌خبری بهترین نعمته

مدت‌ها قبل هم هنری دیوید ثورو گفته بود: «سادگی، سادگی، و باز هم سادگی.»

«به جنگل رفتم چون می‌خواستم هوشیارانه زندگی کنم، با حقایقِ اساسیِ زندگی روبه‌رو شوم و ببینم که می‌توانم آن‌چه طبیعت برای درس‌دادن دارد را بیاموزم یا نه. نمی‌خواستم جوری روزگار بگذرانم که وقت مُردن احساس کنم اصلاً زندگی نکرده‌ام.»