بریده‌هایی از کتاب آفتاب در مصاف

قدرتهای مادّی، مغلوب قدرتهای معنوی ببینید زینب‌کبری (س) دختر همین فاطمهٔ زهرا (س) به مقتدرترین سلاطین زمان خودش، در وقتی که اسیر در دست آن سلطان ظالم و سفّاک است، میگوید: «هر کاری میتوانی بکنی، بکن؛ اما نخواهی توانست ما را از صحنهٔ تاریخ بیرون ببری و راهمان را محو و پاک کنی، تا بشریت نتواند این راه را برود.» اگر اقتدار مادّی میتوانست، این کار را میکرد.

نهضت امام خمینی (ره)، حرکتی حسینی بود قبلاً گفتم که دشمن امام حسین (ع)، پول و زور و شمشیرزن و مروّج و مبلّغ و سینه‌چاک داشت. عزیزان من! الآن وضع شما این است. کربلا تا آخر دنیا گسترده است. کربلا که به مرزهای آن میدان چند صد متری محدود نمیشد. الآن همان روز است. همهٔ دنیای استکبار و ظلم امروز، با جمهوری اسلامی مواجه است.

انقلاب اسلامی از فرهنگ عاشورا درس مبارزه با یزیدیان زمان را آموخته است مردان و زنان ما توانستند با درس گرفتن از حسین (ع) تجربهٔ پیروزی حق بر باطل را در روزگار غربت و محرومیت اهل حق زنده کنند و نشان بدهند؛ در حالی که در دنیای امروز هیچ نشانی از این وجود نداشت که حق بر باطل پیروز بشود و تفکر الهی جای خودش را در میان مردم و در زندگی مردم باز کند. مردم ما توانستند با جان دادن، با خون دادن، با شهید دادن و شهادت را برای خود و عزیزان خود پذیرفتن، به اینجا برسند.

استقامت سرِ بزنگاه‌ها و سرِ چیزهای حسّاس بود. فرض بفرمایید به امام حسین (ع) عرض کنند، یا این‌طور برای ایشان مطرح شود که: شما میخواهید در راه خدا مجاهدت کنید، البته خیلی هم خوب است؛ میخواهید با یزید بجنگید، البته خیلی خوب است؛ میخواهید جانتان هم فدا شود، حاضرید، آمادگی دارید، بسیار خوب؛ اما بالاخره علی‌اصغر، یک طفل شش‌ماهه، این‌گونه از تشنگی به خودش بپیچد، با چه معیاری جور در می‌آید؟! یک کلمه بگو و این بچّه را راحت کن! استقامت اباعبدالله (ع) ‌، استقامت در شرایط پیچیده، حسّاس و تردیدآفرین بود

سالها محرّم ما بی‌محتوا و بی‌معنا بود. نام حسین (ع) می‌آمد، اما از روح، هدف، پیام، تپش و خون حسین (ع) خبری نبود. خدا را شکر و ملّت قهرمان ما را شکر و امام و رهبرِ ما را شکر که به این واژهٔ عظیم در فرهنگ انقلابی اسلام، معنا دادند.

دنیاطلبی، درد بزرگ و اساسی جامعهٔ اسلامی است برپایی نظام اسلامی در گرو ایمان، همّتهای بلند، آرمان‌گرایی و زنده نگه‌داشتن شعارهاست

یکی از علل موفّقیت قیام عاشورا، صلح امام حسن (ع) است

حرکت در راه امام حسین (ع) از درون افراد با تهذیب نفس آغاز و در سطح جامعه متجلّی میشود

ا لازم نیست در جنگ با صدّام ثابت کنیم ما بحق هستیم، اگر ثابت کنیم صدّام آدم بدی است و رژیم صدّام رژیم بدی است، مسئله حل شده است برای دنیا.

شهادتی که فجیع‌تر باشد، دارای اثر بیشتری است شهادت علی‌اصغر (ع)، سند مظومیت امام حسین (ع) و حادثهٔ عاشورا است

عمرسعد از شقاوت و کوردلی حرمله استفاده کرد و گفت: حسین را خاموش کن. به جای آنکه به طفل شیرخوار حسین (ع) آب بدهند، تیر سه شعبهٔ زهرآلود به سوی او پرتاب کردند. این طفل روی دست پدر پیچ و تاب خورد و جان داد؛ خون از گلوی علی‌اصغر جاری شد. حسین‌بن‌علی (ع) از همین نقطه، گسترش خود را شروع کرد؛ نگذاشت خون علی‌اصغر لوث شود؛ نگذاشت شایعه‌پردازان و دروغگویان و سیاست‌بازان بگویند طفل حسین (ع) خودش مُرد یا از گرمای آفتاب مُرد. دستش را زیر گلوی علی‌اصغر گرفت، مشت حسین (ع) از خون علی‌اصغر پر شد؛ در مقابل چشم همه، این خونها را به طرف آسمان پرتاب کرد. یعنی این خون را ببینید، علی‌اصغر را کشتید ای نامردمان! حسین‌بن‌علی (ع) در اینجا طومار حقّانیت خود را امضا کرد؛ یعنی به دنیا فهماند با چه جریانی روبه‌روست؛ به تاریخ فهماند با چه می‌جنگیده و برای چه می‌جنگیده است.

مجالس حسینی باید در خصوص هدف و فلسفهٔ قیام اباعبدالله (ع) به مردم آگاهی بدهند

از صفات برجستهٔ امام حسین (ع)، صبر و احتساب است. احتساب یعنی به پای خدا گذاشتن و برای او انجام دادن راجع به امام حسین (ع) و یا دیگر ائمّه (ع)، گاهی میخوانید که حضرت چه کردند: «صَبَرْتَ وَ احْتَسَبْتَ». یک‌جا میگویند: «صَبْراً وَ احْتِسَاباً». احتساب یعنی همین. صبر کردید و احتساب کردید. «احتساب»، یعنی پای خدای گذاشتید؛ گفتید: «خدایا! من برای تو انجام می‌دهم.»

«حُسَینُ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَینٍ»؛ حسین از من است و من از حسینم، بعضی گفتند من از حسینم یعنی دین من از برکت امام حسین (ع) مایه گرفت و ماندگار شد و تضمین بقا یافت؛ این کاملاً درست است.

«کانَ حَقّاً عَلَی اللهِ أَنْ یدْخِلَهُ مَدْخَلَه»؛ یعنی بر خدای متعال فرض و حق است این آدم بی‌توجّه را هم ببرد همان جایی که آن جائر را برده است؛ این را هم به عذاب او مبتلا کند. چون کسانی که در مقابل ستم، فساد و انحراف بی‌تفاوت هستند، در حقیقت نیروی خودشان را از دسترس پروردگار عالم، قدرت الهی، از دسترس آن جریانی که باید این حق را به کرسی بنشاند و احکام الهی را به اجرا در بیاورد، دور نگه داشته‌اند.

یاری نکردن امام حسین (ع) و شهادت ایشان، موجب شدّت گرفتن غضب الهی و به تأخیر افتادن تقدیر تشکیل حکومت اسلامی به سال صد و چهل شد ائمّه (ع) میخواستند حکومت اسلامی را تشکیل بدهند. من در باب زندگی امام سجّاد و همچنین زندگی امام صادق‌علیهماالصلاة‌والسّلام این حدیث چندین بار تکرار شده را گفتم، حالا هم بد نیست آن را بگویم که امام صادق‌صلوات‌الله‌علیه فرمود که قرار بود حکومت اسلامی در قضاءالله در سال هفتاد هجری تشکیل بشود، بعد که حادثهٔ عاشورا پیش آمد، به تأخیر افتاد، که در روایت آمده به این صورت که: «فَلَمَّا قُتِلَ الْحُسَینُ»، که در سال شصت‌ویک امام حسین (ع) شهید شدند. «اشْتَدَّ غَضَبُ اللهِ عَلَی أَهْلِ الْأَرْض»؛ غضب خدا، خشم خدا بر مردم زمین فزونی گرفت و تأخیر افتاد به سال صدوچهل. صدوچهل کی است؟ صدوچهل، هشت سال قبل از وفات امام صادق (ع) است

ایمان باید در قلب، دل، زبان، دست، پا، مغز، اعصاب و در همهٔ رفتارها و حرکات ظهور کند. مؤمن نمیتواند مؤمن باشد و کفر و ظلم و جنایت و تبعیض را ببیند و در مقابل آن اقدام نکند. اگر این کار جایز بود، پیغمبر اسلام چنین میکرد؛ اگر این سکوت جایز بود، حسین‌بن‌علی (ع) چنین میکرد و خون جوانانش و عزیزانش و خون گلوی طفل شش ماهه‌اش را بر خاک نمی‌ریخت.

محیط انقلابی و جامعهٔ انقلابی و حکومت انقلابی و جوّ انقلابی در تنفّس انسان هم اثر میگذارد.

انبیا آمدند مردم را بتدریج و در طول تاریخ با چند خصوصیت آمیخته کنند: نخست آمدند به مردم، اندیشیدن و فکر کردن یاد بدهند. اگر پیغمبران نبودند، بشر فکر کردن نمیدانست. و لذا ما معتقدیم اگر رشتهٔ نبوّتها در تاریخ نبود، امروز بشریت، این تکنیک و صنعت و پیشرفت مادّی، این حرکات محیرالعقول علمی را هم نمیداشت. دوم، پیغمبران مبعوث شده‌اند تا مکارم و فضیلتهای اخلاقی را به حدّ تمام و کمال برسانند. سوم، انبیا آمدند تا در مردم خواهش و طلب یک جامعهٔ آرمانی را زنده کنند.

خدا میخواهد زینب (س) را اسیر ببیند.