بریده‌هایی از کتاب یکی از ما دروغ می گوید

بعضی از آدم‌ها وجودشان مثل سمّ است. هیچ توضیح دیگری هم برایش وجود ندارد.

«پس تو هم بی‌نقص نیستی. خب که چی؟ به دنیای واقعی خوش اومدی.»

اگه مردم دروغ نمی‌گفتن و خیانت نمی‌کردن، من هم از کاروکاسبی می‌افتادم.

اوضاع قبل از اینکه بهتر بشه، بدتر می‌شه. همیشه همین طوره

خوبه با افرادی که تجربه‌های شبیه به خودت دارن، وقت بگذرونی

«بهترین راه دفاع، حمله‌ست.»

نمی‌توانم قوانین بازی را یاد بگیرم

بعضی از آدم‌ها وجودشان مثل سمّ است. هیچ توضیح دیگری هم برایش وجود ندارد.

با خود یک کورونا می‌آورد

اوضاع قبل از اینکه بهتر بشه، بدتر می‌شه. همیشه همین طوره.

«اگه یک کلمهٔ دیگه بشنوم، فردا هم باید اینجا باشید.»

«پس تو هم بی‌نقص نیستی. خب که چی؟ به دنیای واقعی خوش اومدی.»

زل بزنم، او را بغل کنم، اما دیر شده. او رفته است.

«اوضاع قبل از اینکه بهتر بشه، بدتر می‌شه. همیشه همین طوره.

اما بیشتر وقت‌ها آرزو می‌کنم که‌ای کاش هیچ‌وقت او را ندیده بودم

بعضی از آدم‌ها وجودشان مثل سمّ است. هیچ توضیح دیگری هم برایش وجود ندارد.

هرگز نخواهی فهمید که چطور قلبم دارد تلاش می‌کند تا از قفسهٔ سینه‌ام بیرون بزند.

دلم برای اینکه چقدر مدرسه رفتن آسون بود تنگ شده.

از آن‌موقع بود که مرا کوپرزتاون صدا می‌کرد و برایش مهم نبود این کارها، فشار زیادی بر روی یک کودک هشت‌ساله است.

فقط چند کلمه کافی است تا زندگی‌ام به دو بخش «پیش از...و پس از...» تبدیل شود.

بهترین راه دفاع، حمله‌ست

«خیانت اشتباه نیست، انتخابه.»

تغییرات سریع طرز فکر مردم خنده‌دار است.

فقط سرت به کار خودت باشه.

به آشپزخانه می‌رود و صدای باز کردن در یخچال و بعد به هم خوردن دو بطری را می‌شنوم. وقتی برمی‌گردد با خود یک کورونا می‌آورد، به همراه یک سن پلگرینو و آن را به من می‌دهد.

به این نتیجه می‌رسم که هرچقدر هم اراده‌ات قوی باشد، نمی‌توانی بعضی چیزها را نادیده بگیری. البته عیبی ندارد.

«بیا دیگه. فقط یه ساعت مونده تا فیلم تموم شه. می‌تونی مارمولکم رو هم ببینی.» چند ثانیه سکوت باعث می‌شود که متوجه شوم ممکن است برداشت دیگری کرده باشد. «جدی می‌گم. من یه مارمولک واقعی دارم. یک اژدهای ریشو به نام استن.»

«رشد درختِ جاشوا در هفت سال اول زندگی، عمودیه. هیچ خمیدگی‌ای نداره. چند سال طول می‌کشه تا شکوفه بزنه. هر بار یه انشعاب به وجود میاره. وقتی‌که روی انشعاب‌هاش شکوفه می‌زنه، شاخه می‌میره. و این سیستم پیچیده، مرگ و تولد رو در یک نقطه نشون می‌ده.»

چشم‌هایم را می‌مالم. فراموش کرده بودم که اشک ریختن چقدر بدن را خسته می‌کند.

نمی‌توانم مسئله‌های ریاضی را حل کنم. ساعت هشت‌وپنجاه دقیقهٔ صبح روز سه‌شنبه است و بیست‌وچهار ساعت پیش، سایمون برای آخرین بار سر کلاسش حاضر شده بود. شش ساعت و پنج دقیقه بعد از آن به آزمایشگاه آقای ایوری رفتیم و یک ساعت بعد، مُرد. هفده سال زندگی، به همین سادگی به باد رفت.