بریده‌هایی از کتاب شکوه وصال؛ مروری بر آیات نماز

دربارهٔ ریشهٔ لغوی کلمهٔ «صلاهٔ» دو احتمال وجود دارد؛ نخست اینکه این واژه از ریشهٔ «صَلَوَ» گرفته شده باشد که در این صورت دارای سه‌معنای دعا، درود و تحیّت و تلازم و پیوستگی است. دوم آنکه از ریشهٔ «صَلْیْ» باشد که معنای اندرون آتش رفتن و سوختن دارد. در ادامه به شرح این معانی می‌پردازیم.

نماز را در وقت معیّن آن به‌جای آر و به‌خاطر آسوده‌بودن از کار، پیش از رسیدن وقت آن را بر پای مدار و آن را واپس مینداز به‌خاطر پرداختن به کار و بدان که هرچیز از کار که به‌جای آری، پیرو نماز توست که برپا می‌داری.

در شعاع نور نماز، معرفت و شناخت به وجود برای من حاصل می‌شود و تمام هستی به‌خاطر ارتباط با حضرت دوست، برای من دل‌انگیز است. ازاین‌رو دل خوشی‌ام از حضور در این دنیا، گزاردن نماز و ایستادن و قامت دوتا کردن و سجده‌بردن در پیشگاه محبوب ازلی و ابدی است.

پیامبری که در اوج ایمان و معرفت و اطمینان قلب و جان قرار دارد، به هنگام هجوم سختی‌ها و مرارت‌ها، به نماز پناه می‌بَرد و از آن استعانت می‌جوید و راحت جان خود را در آن می‌یابد.

به کسی که روی پای خود ایستاده و خموده و شکسته‌قامت نیست «قائم» می‌گویند.

(هر چیزی را با ضدّ آن می‌توان شناخت)،

پرسش مهمی که مطرح می‌شود این است که چرا با وجود این اثر عمیق در برپایی نماز، برخی از نمازخوانان برخی ناپسندی‌ها را مرتکب می‌شوند؟

کسی که هنوز تکلیف خود را با خویش روشن نساخته و تصمیم جدّی برای اثرپذیری از نماز نگرفته چه انتظاری از نمازِ خود دارد؟

بزرگان هنگامی‌که می‌خواهند کاری انجام پذیرد سخن را به شیوهٔ امر نمی‌گویند؛ بلکه آن را به‌صورتی بیان می‌کنند که دیگران تمایل ایشان را به انجام آن کار بفهمند.