بریده‌هایی از کتاب تنهایی دو نفره

بغضی‌ست که هر لحظه گلوگیرتر است اشکی‌ست که دم به دم سرازیرتر است با اینکه شناسنامه‌ای هم سالیم تنهایی‌ام از خودم کمی پیرتر است

نفرین به سفر که از غم دوری تو حتی کمر نماز هم می‌شکند

یک روز تو اتفاق خواهی افتاد

حالا که تمام روزهایم تار است تنهایی عنکبوت را می‌فهمم

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی در خویش مدام در تردد باشی

شب فرزند نامشروع روز است

فریادیم و همیشه لب دوخته‌ایم

می‌ترسم ازآنروزکه حاشابشود بی‌معنایی برهمه معنابشود می‌ترسم ازآنکه پوچ باشدآخر آن لحظه که مشت زندگی وابشود

می‌ترسم ازآنروزکه حاشابشود بی‌معنایی برهمه معنابشود می‌ترسم ازآنکه پوچ باشدآخر آن لحظه که مشت زندگی وابشود

لبخند گریخته ست از لب‌هامان هر روز به اسم زندگی می‌میریم

کندوی عسل از دهنت می‌ریزد نازاست که از آمدنت می‌ریزد شب آمده،دکمه دکمه دکمه واکن صبح است که از پیرهنت می‌ریزد

خوشحالی خواب‌های بی‌تعبیریم محکوم همیشه‌ایم و بی‌تقصیریم لبخند گریخته ست از لب‌هامان هر روز به اسم زندگی می‌میریم

درمن خفقانی‌ست پر از تنهایی آوای "بنانی" ست پر از تنهایی هر روز مسافر درون خویشم دستم چمدانی‌ست پر از تنهایی

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی در خویش مدام در تردد باشی

از این همه فکر در سرم می‌ترسم از ِ شک درون باورم می‌ترسم از خویش فراری شده‌ام، مدت‌هاست از ِ بودن توی پیکرم می‌ترسم

آشوب کن انقلاب تنهایی را بر دار بکش جناب تنهایی را یک عمر به من رسید، باید برسی با ماندن خود حساب تنهایی را

ای حسرت هر روزه‌ی من! با من باش روحی که جدایی از بدن! با من باش اندازه‌ی یک عمر نبودی با من اندازه‌ی یک پلک زدن با من باش

ما چون دو قطار، در دو ریل و دو جهت در خاطرمان فقط گذشتن مانده‌ست

از علت خلقت جهان پرسیدم لبخند زد و نوشت: چشمان تو بود