بریده‌هایی از کتاب همه‌ی نام‌ها

واقعیتی طعنه‌آمیز که در آن، یک دروغ بر اثر تکرار تبدیل به یک واقعیت می‌شود.

مردی که هرگز نتواند زنی را پیدا کند که آن زن آن‌قدر مرد را دوست داشته باشد که حاضر باشد زیر یک سقف با او زندگی کند، مرد بسیار بدبختی است.

زمان برای همهٔ انسان‌ها یکسان نیست؛ اگرچه ساعت دیواری قصد دارد تا ما را متقاعد کند که یکسان است.

من عادت به کنکاش در زندگی دیگران ندارم.

شخصیت جدّی او طاقت بی‌نظمی‌های حاصل از بی‌مسؤولیتی‌های نسل جدید را نداشت.

هیچ‌کس از قلب انسان‌ها خبر ندارد.

پشت یک عقیدهٔ پوچ و مزخرف، یک چیز کاملاً انقلابی و موثر وجود دارد.

دست سرنوشت عجب بازی‌هایی دارد.

مرگ چه به‌دلیل بی‌کفایتی ذاتی و چه به‌دلیل دورویی و تزویر حاصل از تجربه، قربانیان خود را براساس طول عمر انتخاب نمی‌کند.

همهٔ ما می‌دانیم که عمر افراد هرچه‌قدر هم طولانی باشد، در انتها چیزی جز مرگ در انتظار آن‌ها نیست.

ذهن انسان در وقت‌های بسیاری تصمیم‌هایی می‌گیرد که دلیلی برای آن‌ها ندارد؛ شاید دلیل این امر این است که تصمیم‌ها آن‌قدر سریع از مسیرهای مربوط در مغز انسان می‌گذرند که حتا شناسایی این مسیرها برای انسان مقدور نیست؛ چه برسد به بازیابی آن‌ها.

بیش‌ترین چیزی که انسان را خسته می‌کند، مبارزه با خودش نیست؛ بلکه مبارزه با یک مسألهٔ انتزاعی است.

من حتا در زندگی با خودم هم دچار مشکل هستم. متداول‌ترین چیزی که در ازدواج می‌بینیم این است که مرد یا زن یا هر دوی آن‌ها سعی می‌کنند تا آن نفر سوم را که خودشان درست کرده‌اند، به هر طریقی، ازبین ببرند. آن نفر سوم هم سعی می‌کند مقاومت کند و زنده بماند.

در وقت‌های بسیاری یک نسیم ملایم می‌تواند تبدیل به طوفانی سهمگین شود.

نمی‌توانیم ادعا کنیم که ما همه‌چیز را می‌دانیم.

«آقای ژوزه، هرگز تنهایی همراه خوبی برای انسان نیست. تمام غم‌های بزرگ، وسوسه‌های بزرگ و اشتباه‌های بزرگ همیشه درنتیجهٔ تنهایی انسان در زندگی و نداشتن دوستی است که هنگام مواجهه با مشکلاتی که فراتر از مشکلات روزمرهٔ

متأسفانه چیزی که در دنیای ناجور ما فراوان است، مغزهایی است که سعی می‌کنند دیگران را فریب دهند

هر کسی می‌داند که هیچ چیز بیش‌تر از یک فنجان چای مرغوب، حال انسان را خوب نمی‌کند.

در کشورهای پیشرفته روشی به کار می‌رود که مزایای آن اثبات شده است. آن‌ها اجازه نمی‌دهند اجساد به‌مدت چند سال و به‌طور معمول پنج سال در زیر خاک بمانند و در پایان این پنج سال، اگر به‌طور معجزه‌آسا چیزی از جسد باقی نماند و آهک زنده و کرم‌ها نتوانند آن را از بین ببرند، آن را از دل خاک بیرون می‌آورند تا جا برای مرده‌گان‌ی جدید باز شود. چنین عقیده‌ای در کشورهای پیشرفته وجود ندارد که یک قبر تا همیشه مربوط به یک نفر است و نباید به آن دست زد. انگار چون زندگی نمی‌تواند دایمی باشد، مرگ می‌تواند.

از آدم‌ها هم می‌توان به‌اندازهٔ کتاب‌ها یاد گرفت.

که نمی‌شود در مقابل مرگ هیچ کاری انجام داد.

چه کسی خواهان طلاق بود؟ ــ دخترم. ــ آیا دلایل به‌خصوصی برای این خواسته‌اش داشت؟ ــ اگر هم داشت، من اطلاعی ندارم؛ اما انگار هر دو به پایان راه زندگی مشترک رسیده بودند. ــ شوهر سابقش چه‌طور مردی است؟ ــ مردی بسیار عادی و محجوب. او هرگز کاری نکرد که از او ناراضی باشیم. ــ آیا دخترتان را دوست داشت؟ ــ بله فکر می‌کنم داشت. ــ دخترتان چه‌طور؟ او هم شوهرش را دوست داشت؟ ــ بله، به‌نظر من او هم شوهرش را دوست داشت. ــ با این حال آن دو خوشبخت نبودند؟ ــ هرگز خوشبخت نبودند. ــ چه‌قدر عجیب! مرد گفت: «آیا زندگی عجیب است؟»

در زندگی هم بسیاری از چیزها قابل توضیح نیستند.

همهٔ ما می‌دانیم که عمر افراد هرچه‌قدر هم طولانی باشد، در انتها چیزی جز مرگ در انتظار آن‌ها نیست.