بریده‌هایی از کتاب کوری

واقعآ بسیار راست؛ گفته‌اند که از همه کورتر کسی است که نمی‌خواهد ببیند.

خدایا! کوری چقدر سخت است. ای کاش می‌شد دید، ای کاش می‌شد دید؛ حتی به‌اندازه سایه‌هایی غیرقابل تشخیص. ای کاش می‌شد در جلوی آیینه ایستاد و تنها یک لکه سیاه را در آن دید و بتوان گفت که آن صورت من است و هرچه روشن است، از آنِ من نیست.

چشم تنها عضو انسان است که شاید هنوز در آن روح وجود داشته باشد و اگر این چشمها وجود نداشته باشند...

اگر آپاندیس داشته باشند، اول آنها راعمل جراحی می‌کنند و بعد اعدام! بدین‌ترتیب سالم می‌میرند!

«اگر یک‌روز بینایی خودم را به‌دست آورم، دقیق به‌چشم دیگران نگاه می‌کنم؛ درست مثل اینکه بخواهم روح آنها را ببینم.»

«همه ما گاهی احساس بیچارگی می‌کنیم. این خیلی خوب است که می‌توانیم گریه کنیم؛ زیرا گاهی اشک باعث آرامش می‌شود و بعضی وقتها اگر گریه نکنیم، ممکن است به بهای ازدست‌دادن جانمان تمام شود.»

حتی درنهایت بدشانسی هم امکان پیداکردن خوبیها وجود دارد که باعث می‌شود رنجها قابل تحمل باشند.

ما از ترس کور شدیم و از ترس هم کور خواهیم ماند!

«یواش بجوید؛ زیرا با این‌کار معده شما گول می‌خورد.»

جهان به‌شکلی است که برای رسیدن به هدف، نیاز داریم که گاهی بر تن حقیقت لباس دروغ بپوشانیم.

من خیال نمی‌کنم که ما کور شدیم. فکر می‌کنم که ما کور هستیم؛ کور اما بینا، کورهایی که قادر به دیدن هستند؛ اما نمی‌بینند.

«همه ما گاهی احساس بیچارگی می‌کنیم. این خیلی خوب است که می‌توانیم گریه کنیم؛ زیرا گاهی اشک باعث آرامش می‌شود و بعضی وقتها اگر گریه نکنیم، ممکن است به بهای ازدست‌دادن جانمان تمام شود.»

واقعآ بسیار راست؛ گفته‌اند که از همه کورتر کسی است که نمی‌خواهد ببیند.

«آدم وقتی می‌بیند، چنان به دیدن عادت می‌کند که حتی وقتی دیگر چشمهایش به‌درد دیدن نمی‌خورد، می‌پندارد که آنها بازهم قابل استفاده‌اند.

آنچنانکه ما در کتابها هم خوانده‌ایم و یا با تجربه شخصی خودمان، می‌دانیم که کسانی که عادت دارند و یا مجبورند صبح زود بیدار شوند، تحمل نمی‌کنند که دیگران بعد از آنها هنوز در خواب خوش باشند

در وجود ما چیزی وجود دارد که اسمی برایش نیست و ما همان هستیم.

هیچ‌چیز در دنیا به‌طور حقیقی متعلق به ما نیست و این نیز حقیقتی واضح و روشن بود.

«اگر نمی‌توانیم همچون آدمهای دیگر زندگی کنیم، دست‌کم سعی کنیم تا مثل حیوانات زندگی نکنیم

ـ ما چرا کور شدیم؟ ـ نمی‌دانم؛ شاید یک‌روز این را بفهمیم. ـ می‌خواهی نظر مرا بدانی؟ ـ آری؛ بگو. ـ من خیال نمی‌کنم که ما کور شدیم. فکر می‌کنم که ما کور هستیم؛ کور اما بینا، کورهایی که قادر به دیدن هستند؛ اما نمی‌بینند.

در سرزمین کورها، یک‌چشم پادشاه است.

این عجیب است که عده‌ای تا این اندازه می‌توانند از خود فارغ باشند و این چیز تازه‌ای نیست

«چنین اتفاقهایی می‌افتد؛ اما خیلی زود برطرف می‌شود، خیالت راحت باشد، بعضی‌وقتها ازفشار عصبی است.»

«معلوم بود که جهنمی که وعده داده‌اند از همین حالا شروع خواهد شد!»

دربرابر مرگ هیچ کار دیگری نمی‌توان کرد.

زنده‌نبودن بهتر از سلامتی اندک است و اگر قرار است کسی بمیرد، هرچه زودتر بمیرد، بهتر است.

شکمی که گرسنه باشد، صبح زود بیدار می‌شود.

آدم باید خالی از عاطفه باشد که بدبختیهای این آدمها را درک نکند و آنها را به فراموشی بسپارد.

حالا که گویی همه درحال کورشدن هستند، دیگر زیبابودن بسیار بی‌معنی است.

چشم تنها عضو انسان است که شاید هنوز در آن روح وجود داشته باشد

همه ما گاهی احساس بیچارگی می‌کنیم. این خیلی خوب است که می‌توانیم گریه کنیم؛ زیرا گاهی اشک باعث آرامش می‌شود و بعضی وقتها اگر گریه نکنیم، ممکن است به بهای ازدست‌دادن جانمان تمام شود.