بسیاری از نویسندگان نقش مهم دیپلماسی دیجیتال را در مدیریت تغییر بین‌الملل برجسته کرده اند، اما روشن شد که دیپلماسی سنتی ــ خواه به صورت شخصی و چهره‌به‌چهره و خواه در قالب ملاقات‌ها، اجلاس‌ها، ائتلاف‌ها، پنهان‌کاری و مانند آن ــ جایگاه خود را خواهد داشت. همان‌طورکه هلمز استدلال می‌کند، دیپلماسی دیجیتال به‌خصوص در مدیریت تغییرات درون‌زای تدریجی مفید است، آنجا که آگاهی و تحلیل تغییرات کوچک در سیستم بین‌المللی بدون ابزارهای تکنولوژی متناسب با آن اقدام مشکل است. آنچه در این نگرش ضروری است این است که دیپلماسی دیجیتال نمی‌تواند جایگزین «تماس شخصی» در دیگر اشکال تغییر مانند بحران‌ها یا وضعیت‌های برون‌زایی شود که نیازمند تحلیل دقیق نیات و مقاصد یک کشور است.
محمدعلی
