بریده‌هایی از کتاب خانواده‌ی شصت‌دقیقه‌ای؛ یک ساعتی که می‌تواند رابطه‌ی شما را برای همیشه تغییر دهد

یک خانواده باید با یکدیگر متحد باشند. وقتی پیش هم هستند فقط خودشان باشند. یک خانوادهٔ خوب، یک خانوادهٔ بی‌عیب و نقص نیست. مثل آنهایی که در تلویزیون می‌بینیم، بلکه آنها در مجموع خوشبختند و می‌توانند در زمان‌های سختی به هم کمک کنند.

وقتی نوجوانتان شما را دیوانه می‌کند خود را نبازید، دست‌تان را به سوی آن بچه که قهر کرده دراز کنید، همسرتان را بی‌اهمیت تلقی نکنید؛ اگر زمانی یکدیگر را به‌شدت دوست داشتید، شاید برای یافتن دوبارهٔ آن عشق باید تلاش کنید. ... این خانواده شماست... با تمام خوشی‌ها، رنج‌ها، ترس‌ها و امیدهایش.

ما به خانواده‌های خود نیاز داریم. در میان آنهاست که خودمان را می‌شناسیم؛ استعدادها، آرزوها، امیدها و ترس‌هایمان را. این بدنهٔ کوچک از اجتماع است که ما را کمک می‌کند تا برای رویارویی با تمام دنیا آماده شویم و یاد بگیریم که چه‌چیزی مؤثر است و چه‌چیزی نیست. و در نهایت اگر همه‌چیز خوب پیش برود خانوادهٔ ما کسانی هستند که در کنارمان می‌مانند، نه به خاطر اینکه ما ویژگی خاصی داریم، بلکه چون ما بخشی از آنها هستیم.

نداشتن ارتباط کلامی، قاتل عشق است و خانواده‌ها را نابود می‌کند. هم والدین و هم بچه‌ها نیاز به یک «صندلی حرف» دارند.

معمولاً نمی‌شود کسی را تغییر داد، اما خودمان می‌توانیم تغییر کنیم.

احساس کردم صدای آن مرد پیر را می‌شنوم که دربارهٔ آن چیزهایی که زندگی را مستحکم می‌کنند، حرف می‌زند: «وقت گذاشتن برای همدیگر، قدرت خنده، بر پا کردن خانه‌ای که در آن همیشه اختلاف‌ها به بخشیدن ختم می‌شوند و اینکه چگونه می‌شود خاطره ساخت.»

همهٔ پدرهای دنیا به من می‌گویند که می‌خواهند وقت بیشتری را صرف بچه‌ها و خانواده‌شان بکنند... بعد چشم باز می‌کنند و می‌بینند که ۶۵ سالشان است و عمرشان به بیهودگی گذشته است.»