بریده‌هایی از کتاب از احرام محرم تا اسفار صفر

اَلسَّلاَمُ عَلَیک یا اباعبدالله السَّلاَمُ

جنس علم ایشان با جنس علم ما متفاوت است. «العبودیة جوهرة کنهها ربوبیة». کنه عبادت، رسیدن به مقام ربوبیت است. کسی که معرفت داشته باشد می‌تواند به مقام ربوبیت برسد و حضرت زینب (س) به مقام ربوبیت رسیده است؛ از این روست که امام حسین (ع) از ایشان تقاضای دعا در نماز شب‌هایش می‌کنند. حضرت زینب (س) صاحب مقام معرفت است.

شفاعت جزء اسماء رحمت الهی است. نهایت شفاعت در روایات متعلق به حضرت زهرا (س) است ولی باب این رحمت حسین بن علی (ع) است.

اسم حضرت زینب (س) با مصیبت عجین شده است. این مصیبت‌ها، انسان را خالص می‌کند و در مقام عنداللهی قرار می‌دهد و مقام عنداللهی، حضرت را به مقام زینبی می‌رساند.

کسی که به ولایت عالم شد، درواقع به همهٔ هستی، علم پیدا می‌کند.

در روایات داریم که هیچ‌کسی پیدا نشد که در سلام دادن بر پیامبر، اولی بشود و از او پیشی بگیرد. پیامبر (ص) در سلام کردن همیشه مقدّم بودند؛ خب وقتی در خود سلام کردن وجود نازنین انسان کامل، وجود نازنین اهل‌بیت اطهار (علیهماالسلام) مقدّم بودند، در جواب سلام قطعاً همین‌گونه اند؛ زیرا همان‌طور که می‌دانید جواب هر سلامی واجب است؛ بنابراین به نظر قاطبهٔ آقایان، وقتی سلامی را به امام معصوم می‌فرستید، قطع یقین منتظر جوابش باشید

اهل معرفت بر این قائل‌اند که امام معصوم همیشه جواب سلام ما را می‌دهد (این ما هستیم که گوش شنوایی برای شنیدن آن نداریم.) حالا وقتی مخاطب سلام امام معصوم قرار گرفتیم چه می‌شود؟ امام «مستجاب‌الدعوه» است و از خداوند طلب می‌کند که با اسم سلام بر ما احاطه پیدا کند؛ درنتیجه ما تحت اسم سلام الهی به مرتبهٔ سلامت، قلب سلیم و تسلیم می‌رسیم؛ پس اگر ما از عمق وجودمان به امام معصوم سلام کنیم، قطعاً این سلام بی‌پاسخ نیست.

این فراز از زیارت اشاره به این دارد که اهل‌بیت (علیهماالسلام) برهان وجود خداوند هستند و باوجود آن‌ها نیازی به اثبات وجود خدا نیست. چون انسان کامل، تجلّی کامل اسماء و صفات خداست؛ همین‌که او هست؛ یعنی خداوند هست؛ به‌عنوان‌مثال همین‌که آیینه‌ای هست که تصویر شما در آن بیفتد، نشانگر این است که شما هستید. اهل‌بیت آیینهٔ تمام نمای خدا هستند؛ همان‌طوری که اگر تصویر را در آیینه دیدید، نشانگر وجود صاحب تصویر است؛ همین‌که اهل‌بیت را در عالم دیدید، نشانگر وجود خداوند در عالم است. پس وجود حضرت حسین بن علی (ع) حجت‌الله است؛ یعنی برهان خداوند است.

در این فراز سه مرتبه از شقاوت را مطرح می‌کند: نفاق، شرک و کفر. ابوسفیان نماد نفاق است، در دلش هیچ‌گونه تعلقی به اسلام ندارد و به‌اجبار اسلام را پذیرفته است. با ظاهر اسلامی بزرگ‌ترین خیانت‌ها را به اسلام می‌کند. معاویه نماد شرک است. مشرک جهل بسیط دارد یعنی می‌داند که نمی‌داند. یزید نماد کفر است جهل مطلق (مرکب) دارد و نمی‌داند که نمی‌داند و همیشه در این مقام می‌ماند

؛ وقتی خواستی به سمت حرم امام رضا (ع) حرکت کنی این اذکار را می‌گویی: «بسم‌الله و بالله والی ابن رسول‌الله»؛ «بسم‌الله» یعنی به نام خدا؛ بالله یعنی به‌وسیلهٔ خدا؛ و الی الله یعنی به‌سوی خدا. ما از الله شروع کردیم و به‌وسیلهٔ الله (حرکت حبی و محبت) حرکت می‌کنیم. در این حرکت، ابتدا، حین و منتهای آن، یک‌چیز است و جدا از هم نیست. ابتدا از الله و محبت شروع می‌شود و وسط آن هم الله و محبت به الله (جذبهٔ این محبت) و آخرش هم رسیدن به الله. مثل همان آهن‌ربا که اولش آهن‌ربا و آخرش نیز همان است. «والی ابن رسول‌الله»؛ مقصود این است که نیل به ابن رسول‌الله در طول نیل الله است.

دلی که به ولایت و کلمهٔ لا اله الا الله وصل شد، تباه نمی‌شود. راه این‌که ولایت، در قلبی باشد این است که بلادیده باشد. این بلا، مثل واکسن است که اولش انسان اذیت می‌شود؛ ولی بعد حفاظت آن با خداست و از بیماری دور می‌شود