بریده‌هایی از کتاب زخمی که از زمین به ارث می برید

وقت نداشتیم آن‌قدر که بفهمیم صدای گلوله از خودش دیرتر اتفاق می‌افتد

بلند شو تو روح کوچکی هستی که از اردوگاه کار اجباری فرار کرده

نامت را با دود سیگار و استخوان نهنگی در اقیانوس اطلس می‌نویسم با خون زنی که نمی‌داند کجای تنش داسی‌ست که شب‌ها گندم درو می‌کند

ما از نفس کشیدن دست کشیدیم به مردمک‌های هم خیره شدیم سرهامان را جابه‌جا کردیم و بعد باز به نفس کشیدن ادامه دادیم.

حرفی هست که پشت غضروف آرواره‌تان مانده در لحظهٔ رسیدنِ دود به مغز استخوان در لحظهٔ فرورفتن ماه به جناقِ شغال شما را می‌بینم که اگر اشتباه نکنم دست از دویدن کشیده‌اید به دست‌های‌تان خیره‌اید به کلمات که پیش از ادا شدن دود می‌شوند و این منطقِ مطلقِ درد است منطقِ مطلقِ زخمی که از زمین به ارث می‌برید.

از وقتی به یاد می‌آورمت اهل مکاشفه بودی اهل گذاشتن دست بر چشم‌های خودت خوردن یک لیوان شیر خواندن روزنامه‌های روز قبل بعد یک روز به من نگاه کردی و گفتی: مسئله ندیدن است و به نارونی بدل شدی که هر هفت‌هزار سال یک‌بار آه می‌کشد.

چه می‌تواند بکند مردی که جز استخوانی که مال خودش نیست هیچ‌چیز براش نمانده؟

حالا سه‌بار به خودت بگو وجود داری

که دست‌هات دو مربع جاودانه‌اند در لحظهٔ انهدام کائنات دو شیء بی‌تعریف که روی‌شان نوشته‌ایم: در زمین حسرتی هست که به جنس خاک برمی‌گردد به جنس آب‌ونمک و هیچ‌وقت هیچ کاریش نمی‌شود کرد.

به کُشتارهای دسته‌جمعی شبیه‌تری به انواع جنایت‌های جنگی و این‌که در جاهای نامعلومی از زمین تکه‌هایی از خودت چال کنی و بگویی: جهان نجات‌دادنی نیست

ما را سوزاندند فقط یادشان رفت گلومان را با خودمان چال کنند ما را به جرم حرف زدن با مُردگان نسوزاندند ما دیوانه نبودیم

پُر از دشمنان خیالی‌ام پُر از شاخه‌هایی که به نبودن عادت نمی‌کنند و خالی شدن و پُر نشدن زمین تاریخی‌ست که روی سینه کنده‌ام

باد ربطی به کندن صدای دیوانگان در شیار حنجره دارد

اگر تو ببر باشی من خدای سلاخ‌خانه‌ام.

هر روز از یک نهایت درد به نهایت دردناک دیگر می‌رفتند

فکر کن زن شاید حادثه‌ای بر خاک تو نیست شاید سروی‌ست که در خون تو سبز می‌شود بغداد به دندان گرفته فریاد می‌زند: مرگ شاید کاردی در استخوان تو نیست شاید فرشته‌ای‌ست که بر پیشانیت بیدار می‌شود.

می‌نشینم و به خط اول رساله‌ای در باب عشق برای مردی که هنوز به این جهان نیامده فکر می‌کنم.

از راه دیوانگی‌هایت بیاموز از راه نایستادن در صف اتوبوس سوار نشدن به قطار نرفتن به خانه ایستادن همان جایی که ایستاده‌ای و بدل شدن به بلوط.

تو انسان معمولی‌ای هستی با تسلطی کافی بر زبان ارواح

من در این استخوان که مال توست پیر می‌شوم.