بریده‌هایی از کتاب زخمی که از زمین به ارث می برید

وقت نداشتیم آن‌قدر که بفهمیم صدای گلوله از خودش دیرتر اتفاق می‌افتد

حرفی هست که پشت غضروف آرواره‌تان مانده در لحظهٔ رسیدنِ دود به مغز استخوان در لحظهٔ فرورفتن ماه به جناقِ شغال شما را می‌بینم که اگر اشتباه نکنم دست از دویدن کشیده‌اید به دست‌های‌تان خیره‌اید به کلمات که پیش از ادا شدن دود می‌شوند و این منطقِ مطلقِ درد است منطقِ مطلقِ زخمی که از زمین به ارث می‌برید.

ما از نفس کشیدن دست کشیدیم به مردمک‌های هم خیره شدیم سرهامان را جابه‌جا کردیم و بعد باز به نفس کشیدن ادامه دادیم.

نامت را با دود سیگار و استخوان نهنگی در اقیانوس اطلس می‌نویسم با خون زنی که نمی‌داند کجای تنش داسی‌ست که شب‌ها گندم درو می‌کند

بلند شو تو روح کوچکی هستی که از اردوگاه کار اجباری فرار کرده

حالا سه‌بار به خودت بگو وجود داری

زمان از رگی که پشت جناق سینه‌ات گرفته آغاز شده از لحظه‌ای که تکه‌ای از خودت را به دندان گرفته‌ای و چیزی از خودت

اگر تو ببر باشی من خدای سلاخ‌خانه‌ام.

باد ربطی به کندن صدای دیوانگان در شیار حنجره دارد

پُر از دشمنان خیالی‌ام پُر از شاخه‌هایی که به نبودن عادت نمی‌کنند و خالی شدن و پُر نشدن زمین تاریخی‌ست که روی سینه کنده‌ام

ما را سوزاندند فقط یادشان رفت گلومان را با خودمان چال کنند ما را به جرم حرف زدن با مُردگان نسوزاندند ما دیوانه نبودیم

به کُشتارهای دسته‌جمعی شبیه‌تری به انواع جنایت‌های جنگی و این‌که در جاهای نامعلومی از زمین تکه‌هایی از خودت چال کنی و بگویی: جهان نجات‌دادنی نیست

که دست‌هات دو مربع جاودانه‌اند در لحظهٔ انهدام کائنات دو شیء بی‌تعریف که روی‌شان نوشته‌ایم: در زمین حسرتی هست که به جنس خاک برمی‌گردد به جنس آب‌ونمک و هیچ‌وقت هیچ کاریش نمی‌شود کرد.