بریده‌هایی از کتاب گل سرخی در زد

پسرم می‌پرسد می‌نویسی تا خود را آرام کنی؟ برمی‌گردم نگاهش می‌کنم نمی‌دانم به دنیا آوردمش یا در یکی از شعرهایم او را نوشته‌ام

جست‌وجو کن جست‌وجو کن نباید کسی جز تو مرا از این قبر بیرون بکشد

ته چاه زندگی می‌کنم چاهی خشک بالایی‌ها یا خبر ندارند یا خودشان را می‌زنند به آن راه سطل را  دست‌ودل‌بازانه پرت می‌کنند پایین می‌خورد به تاق سر من شاید هم انتظار دارند در این تاریکی بیشتر فرو بروم و به آب برسم

از او گفتی نگران پرسیدی آیا می‌شناسمش پرده را کنار زدم لرزش دست‌هایم را در جیبم گذاشتم  گفتم نه با او می‌خوابیدم بیدار می‌شدم می‌خندیدم می‌گریستم جنونی که در چشم‌هایم دیده بودی

شبیه چی؟ شبیه لباس شبی سیاه و چسبان آن‌ها می‌گویند به من می‌آید ولی نفسم را بند می‌آورد

نه غمی سنگین نه شادی درخشانی دارم

تکیه‌داده به کنج خانه‌ای خشتی پنهان می‌شوم چشم می‌پوشم از زمین حتا اگر باستان‌شناسان تمام زمین را بچرخند و بگردند و بخواهند با قلم‌موهاشان خاک از چشم من بگیرند صبوری می‌کنم