بریده‌هایی از کتاب مستأجر

گویا آلفرد هیچکاک ــ یک‌بار ــ دربارهٔ علت علاقه‌اش به فیلم‌های تریلر گفته، ما انسان‌های مدرن چنان پیله‌ای از روزمرگی به دور خودمان تنیده‌ایم که هرگونه امکان ارتباط با جهان را از دست داده‌ایم و برای برقراری مجدد این ارتباط و بیرون‌آمدن از این پیله نیاز به شوکه شدن داریم و ــ خلاصه ــ فیلم‌های تریلر می‌توانند در مقام همان شوک عمل کنند.

یکی از خطرناک‌ترین سفسطه‌هایی که تاثیر عمیقی بر نگاه فلسفی و سیاسی ما بر جا گذاشته، این است که انسان ذاتا خوب است و این جامعه است که او را به بیراهه می‌کشاند.

«یک انسان دقیقاً از چه زمانی دیگر آن آدمی که خودش فکر می‌کند هست ــ یا دیگران فکر می‌کنند هست ــ نیست؟ فرض کنیم من یکی از دست‌هایم را از دست بدهم. بسیار خُب، در این‌صورت می‌گویم خودم و دستم. اگر هر دو دستم را از دست داده باشم، می‌گویم خودم و دست‌هایم. اگر به‌جای دست‌ها، پاهایم را از دست داده باشم، باز هم فرقی نمی‌کند: خودم و پاهایم. اگر به‌دلایلی لازم شود شکم، کبد یا کلیه‌هایم را دربیاورند ــ اگر اصلاً چنین چیزی ممکن باشد ــ باز هم می‌توانم بگویم خودم و اندام‌هایم. اما اگر سرم را از دست بدهم، در آن‌صورت چه می‌توانم بگویم؟ خودم و بدنم، یا خودم و سرم؟ سر، که حتا عضوی از جنس دست و پا نیست، با چه منطقی عنوان من را از آنِ خود کرده؟ به‌این‌خاطر که حاوی مغز است؟ اما لاروها و کرم‌ها و احتمالاً انواع دیگری از موجودات هم هستند که مغز ندارند. دربارهٔ چنین مخلوقاتی چه می‌توان گفت؟ آیا در جایی مغزهایی هستند که بگویند: خودم و کرم‌هایم؟»

بعضی‌ها می‌گن دوای بزرگ‌ترین غم‌ها سکوته.

همیشه آدم‌هایی پیدا می‌شن که کاری جز آزار و اذیت دیگرون ندارند و اگه ما در مقابل‌شون نایستیم و از حقوق‌مون دفاع نکنیم، دست‌آخر این آدم‌ها از سر و کول‌مون بالا می‌رن.

کسی که نگران پذیرفته‌شدن در میان جمع نباشد، تنهایی و انزوا چه بسا باعث شکوفاشدن استعدادهایش نیز بشود. به‌این دلیلِ ساده که احساس نمی‌کند در موقعیتی قرار گرفته که مجبور است از اعتقاداتش کوتاه آمده و سازش کند.

چه‌قدر لذت‌بخش است که آدم مجبور نباشد به سؤال‌های دیگران جواب بدهد.

هرگونه تلاشی برای ایجاد نهادهای اجتماعی که براساس تصور غلطی از طبیعت انسان شکل گرفته باشد محکوم به شکست است.

هیچ‌کس نمی‌خواهد دیده شود، با این حال همه مراقب شما هستند!

بیدار شدن از میان مردگان، بزرگ‌ترین شادی دنیاست.

در این عالم به ظاهر منسجم، کارامد و معقول چه نیروهای شیطانی و اضطراب‌انگیزی در کارند و مرز جدا کنندهٔ میان خیر و شر، تا چه حد مبهم است.

با پیش‌بینی و آماده‌سازی خود، چه بسا بتوان از وقوع مشکلات جلوگیری کرد.

رگه‌ای از جنون و پارانویا جزء جدایی‌ناپذیر فطرت انسانی‌است کافی خواهد بود تا شما را به داشتن نگاهی یک‌جانبه و بیمارگونه از تاریخ و چشم‌بستن به‌روی دستاوردهای مهم بشریت متهم کنند.

عموماً از امر شیطانی سخنی به میان نمی‌آید، درحالی‌که به‌ویژه در زمانهٔ ما، این حیطه نیازمند پژوهیده‌شدن است.

ما انسان‌های مدرن چنان پیله‌ای از روزمرگی به دور خودمان تنیده‌ایم که هرگونه امکان ارتباط با جهان را از دست داده‌ایم و برای برقراری مجدد این ارتباط و بیرون‌آمدن از این پیله نیاز به شوکه شدن داریم

کسی که یک‌بار ــ به هر دلیلی ــ سر و کارش به پلیس بیفته، برای همیشه مورد سوءظن قرار می‌گیره.

بزرگ‌نمایی افتخارات کسب‌شده توسط انسان و چشم‌بستن به‌روی علائم و نشانه‌های جنون در او خوش‌بینی نیست، سر را در برف بی‌خبری فرو بردن است.

هر پاسخ و راه‌حلی که به آن قطعیت داده شود و بدتر از آن، صورت اجتماعی به‌خود بگیرد، به‌طور اجتناب‌ناپذیری صاحب تشکیلات می‌شود، جنبه‌های سیاسی و اقتصادی پیدا می‌کند و در درازمدت به شکل هولناک‌تر تمام آن چیزهایی بدل می‌شود که از ابتدا برای رفع‌شان به‌وجود آمده بود.

بزرگ‌نمایی افتخارات کسب‌شده توسط انسان و چشم‌بستن به‌روی علائم و نشانه‌های جنون در او خوش‌بینی نیست، سر را در برف بی‌خبری فرو بردن است.

اصلاً هیچ‌چیز به‌اندازهٔ فهم و درک این‌که ما نه موجوداتی یک‌دست و یک‌پارچه، دارای سرشتی پاک و هویتی معین و صاحب یقین‌های روشن و تزلزل‌ناپذیر بلکه پدیده‌هایی پیچیده، چند بعدی و سرشار از تناقض، ترس، تردید و دلهره هستیم، سد راه ایدئولوژی‌های جزم‌گرا و فاشیستی نیست.