بریده‌هایی از کتاب زنده باد کاتالونیا

دیدم اورول هم‌چنان حرف‌هایی برای گفتن دارد که می‌تواند برای هر ملتی و بالاخص ملت‌هایی که برخاسته از قومیت‌های مختلف هستند مفید واقع شود، قومیتهایی که هر لحظه ممکن است با تحریکات خارجی یا ندانم‌کاری‌های دولت مرکزی روباروی یک‌دیگر قرار گیرند.

آنانی که بر ضد ما می‌نوشتند و ما را در مطبوعات‌شان لجن‌مال می‌کردند همه به سلامت در خانه‌های‌شان یا حداکثر در دفاتر مطبوعاتی‌شان در والنسیا که صدها مایل از گلوله و گل فاصله داشت، خوش نشسته بودند؛ جدا از این انگ‌ها و برچسب‌ها و دشمنی‌ها و معارضات بین حزبی، همه مهملات متداول جنگی، همه بیلاخ دادن‌ها، همه قهرمان‌بازی‌ها و همه نامردهای دشمن. و باز همه و همه این‌ها، توسط کسانی صورت می‌گرفت که خود نمی‌جنگیدند و کسانی که اگر جنگ به شهرشان می‌رسید صدها مایل زودتر از رسیدن جنگ از جای دیگری سربرمی‌آوردند.

یک انگلیسی جانش درمی‌رود اگر بخواهد بگوید دیگری بر او برتری دارد.

وقتی در کوهساران در جست‌وجوی هیزم بودم تا خود را گرم نگاه دارم، در این فکر بودم که آیا این یک جنگ واقعی است یا جنگی است که روزنامه نیوز کرونیکل به راه انداخته است.

به جای آن‌که دشمن را با گلوله از پای درآوری، سعی کنی اندیشه او را تغییر دهی

همه خارجیان یک‌سره از ناتوانی و بی‌کفایتی و فراتر، از بی‌دقتی احمقانه آنان عاصی هستند، یک کلمه اسپانیایی است که هیچ خارجییی نمی‌تواند از یادگیری آن اجتناب کند و آن کلمه manana است (از نظر لغوی به معنای صبح) و هرگاه که بتوانند به طور مشهود کار امروز را به فردا می‌افکنند. این خصوصیت در آنان آن‌چنان بارز است که خودشان درباره آن کلی لطیفه و جوک ساخته‌اند. در اسپانیا هیچ چیز از هنگام و زمان غذا گرفته تا نبرد در وقت مقرر اتفاق نمی‌افتد.

نتیجه این حمله درسی را به من آموخت که اخبار جنگ در روزنامه‌ها را با نگاه ناباورانه بنگرم.