بریده‌هایی از کتاب روزهای برمه

روزهای برمه نویسنده: جورج اورول مترجم: زهره روشنفکر انتشارات مجید

من جرأت اعلام افکارم را از روی پشت‌بام برای مردم ندارم. من ترجیح می‌دهم که همچون بلیال در نمایشنامه بهشت گمشده، آسایشی همراه با بی‌شرفی داشته باشم.

او که به‌تدریج به مرحله بلوغ می‌رسید، داشت از لذتهای جوانی‌اش خسته می‌شد. او این آخریها آموخت که باید به‌تدریج دارای فکر و اندیشه‌ای مستقل برای خود شود.

ازجمله مشکلاتی که افراد بی‌سواد با آن روبه‌رو هستند این است که ذهنشان در اوج جوانی به‌اندازه کافی رشد نکرده و موقعی‌که به این درجه از رشد می‌رسند، دوره بلوغشان سپری شده، تشکیل خانواده داده‌اند و در این هنگام دیگر مغز، استعداد رشد و تکاملش را از دست می‌دهد

وقتی در سنین میانسالی و عمری در تنهایی‌ای تلخ درمیان مردم زندگی کنی که عقاید صمیمانه‌ات درباره هر موضوع اعتقادی برروی کره زمین درنظر آنها نوعی کفر به‌حساب آید، بزرگترین نیازت، حرف‌زدن است

اگر کسی به‌احتمال زیاد خودش هم گناهکار باشد، این نمی‌تواند چیزی از تلخی آن کم کند که خودش را در خلأ حس کند. آدمی درحال پوسیدن و در بی‌شرفی و بیهودگی هولناک فرورفتن و درعین‌حال همیشه در درونش از اینکه ممکن بود او هم آدمی شریف باشد، آگاه است. ـ آه خدایا ما را از ترحم و دلسوزاندن به‌حال خودمان برهان!