بریده‌هایی از کتاب در پیچ و تاب عمر رفته

تو همون کوه بلندی منم این دره ژرف در میون من و تو سردی این همه برف.

خاطرت هست، همان برگ که دستتت دادم تو به جادوی قناعت چه بهاری کردی؟

ای تو لایق، ای شقایق: با بهار خاطرات رفته برگرد.

برون خانه هوای بهار می‌آید درون هنوز، ترس سال‌های یخبندان.

تو همون کوه بلندی منم این دره ژرف در میون من و تو سردی این همه برف.

خاطرت هست، همان برگ که دستتت دادم تو به جادوی قناعت چه بهاری کردی؟

خاطرت هست، همان برگ که دستتت دادم تو به جادوی قناعت چه بهاری کردی؟

عمری گذشت بر من و یادت ز سر نرفت آسوده ازمیان معرکه رفتی، غمت نرفت

چه دره‌ها که گذشتیم، در فراز و فرود چه عرصه‌ها که ستاندند، با قیام قعود چه عشوه‌ها که خریدیم، در میان‌سالی چه جامه‌ها که دریدیم، در پگاه درود چه گفته‌ها که نگفتیم و درگلو خشکید چه شکوه‌ها که به دل بود و در میانه نبود چه خواب‌های طلایی که مستجاب نشد چه ناله‌ها که به اندوه سینه‌ها افزود چه خنده‌ها که به لب آمد و، به خاطر ماند

ما تاریکی را پذیرا شده‌ایم که با خود روشنایی داریم.

عمری گذشت بر من و یادت ز سر نرفت آسوده ازمیان معرکه رفتی، غمت نرفت

حال ما خوبست، وضعمان،ای، بد نیست وبه شکرانه حق، به سر سفرۀ ما نان و سبزی و پنیری هم هست، و نمکدان نمک.

ای برادر، ای دوست، همتی گرمی‌توانی، خورشیدرا، دوباره به خانه بازگردان که سیاهی دلمان را کاوید و دوستی که دوستش می‌داشتم شب‌های محزون کویر را، به طولانی‌ترین غیبت میهمان تنهایی شد.

مرا امیدی باش ناامید

کاشکی با من گریز و درد خنجر به پشت سر آئینه روبرو. ای‌کاش آئینه پشت سر خنجر به پیش رو

ِ هرچه دارم در این دل تنگ سرمه چشم انتظار تو باد

مرا امیدی باش ناامید، تا صدف خالی دریا گشتنم را به‌گمان مرواریدی، آذین گوش‌های تو گردانم.

خاطرت هست، همان برگ که دستتت دادم تو به جادوی قناعت چه بهاری کردی؟

و تو بخشنده‌تر ازچشمه رود و تو روشن تراز آئینه صبح

دفترخاطرات این ایام پر ز نقش و نگار یاد تو باد ِ هرچه دارم در این دل تنگ سرمه چشم انتظار تو باد

خاطرت هست، همان برگ که دستتت دادم تو به جادوی قناعت چه بهاری کردی؟

و سرود غم دلتنگی‌ها.

دشت باران‌زده از لطف تو آکنده ‌شده و مسیر سیلاب همه ازخشم و پریشانی من. اینک آن مرز میان من و تو کوهی‌ست، همه از خاره و سنگ که نه پای رفتن و نه جای ماندن.

تو همون کوه بلندی منم این دره ژرف در میون من و تو سردی این همه برف.

تورا دیدم، لباس شب به تن کرده و گیسو را، چو الیاف لطیف خواب، به دوش افکنده می‌آیی و در دستت چراغ روشن امید‌های من.

کنون که رفته‌ای ببين، دلی که برده بودی از ھمه چه‌سان خراب شد. تمام طرح‌های ماندگار باورت، بر آب شد. داستان پر ملال بی‌قراری‌ام، کتاب شد.

گفته بودم که سراغ من دلخسته مگیر نگرفتی و مگر، دل آشفتۀ ما، بی که یاد تو کند دمی آرام گرفت؟

دشت باران‌زده از لطف تو آکنده ‌شده و مسیر سیلاب همه ازخشم و پریشانی من. اینک آن مرز میان من و تو کوهی‌ست، همه از خاره و سنگ که نه پای رفتن و نه جای ماندن.

خاطرت هست، همان برگ که دستتت دادم تو به جادوی قناعت چه بهاری کردی؟

تو تلاقی بده شب را با صبح و در آن نقطه عطف گل خورشیدم باش.