بریده‌هایی از کتاب آزادی ام ده

ازاین‌روست که زندگی تحتِ نظمی اجتماعی عمرِ فرد را کوتاه می‌کند.

یک غربی میانِ روس‌ها که می‌افتد اغلب فکر می‌کند همه‌شان دیوانه‌اند.

در اقتصادِ برنامه‌ریزی‌شده و کنترل‌شده هیچ چیز تازه‌ای وجود ندارد.

مردم می‌گذرونن. مردم یه کشورو می‌سازن. فقط یه چیزو نمی‌فهمم، چطور کسی می‌تونه بگه که دولت می‌تونه از ما حمایت کنه، وقتی ماییم که از دولت حمایت می‌کنیم.

یک انسان فقط سرِ یک انسان است و یک صد سر در کنارِ هم یک سرِ بزرگ درست نمی‌کند.

کمونیست‌ها می‌گویند: «مهم نیست چه بر سر افراد می‌آید. افراد هیچ اهمیتی ندارند. تنها حکومتِ جمع‌گرا است که مهم است.» امیدِ کمونیستی برابری اقتصادی در اتحاد شوروی اکنون بر مزارِ مردان و زنانی ایستاده که فرد بوده‌اند.

ما در امریکا حتّی آموزش نظامیِ همگانی هم نداریم که اساسِ نظمی اجتماعی باشد که تملق‌گوییِ دولت را به هر شهروندِ مذکر بیاموزد و چند سالی از زندگیِ هر مردِ جوان بکاهد و به این صورت قدرتِ نظامی کشوری را که این رویه را در پیش گرفته تضعیف کند.

ویژگیِ تاریخ امریکا این است که به‌نظر می‌رسد هر رخدادی تصادفی روی داده است. هیچ‌چیز برنامه‌ریزی شده یا عمدی به‌نظر نمی‌رسد. دیگر کشورها سیاست‌هایی را در پیش می‌گیرند و پیگیرشان می‌شوند؛ تاریخِ آن‌ها را تصادمِ این سیاست‌ها با دیگر سیاست‌هایِ برنامه‌ریزی‌شده در جاهایِ دیگر شکل می‌دهد. اما امریکا به‌نوعی از بی‌راهه پیش می‌رود.

هیچ طرح و برنامه، هیچ قصد، هیچ سیاستِ ثابتی هیچ‌کجا وجود نداشته؛ این آنارشی است، این هرج‌ومرج است. این فردگرایی است. این چیزی بود که آمریکایِ ما را در کم‌تر از یک قرن ساخت.

منافع اقتصادی درهم‌آمیخته و گره‌خورده هستند، بدهکار بستانکار هم هست، تولیدکننده مصرف‌کننده نیز هم. شرکتِ بیمه گندم می‌کارد، کشاورز محصولش را در هیئتِ تجارت پیش‌فروش می‌کند. همه‌چیز سرآخر به خودش بازمی‌گردد؛ هیچ‌کس نمی‌تواند سر از امور درآورد و هر تصویرِ شسته‌رفته و منظمی که از این آشفته‌بازار ارائه دهید نادرست خواهد بود.

امریکایی‌ها هنوز دارند بهایِ آزادیِ فردی را می‌پردازند، آزادی‌ای که به معنی مسئولیت‌پذیریِ فردی و ناامنی است.