بریده‌هایی از کتاب خانه ای برای تعطیلات

وقتی کسی مسبب اندوه توست، می‌خواهی که او را بیازاری. می‌خواهی همان بلایی را سرشان بیاوری که سرت آورده‌اند. عدالت یعنی همین نه یک دادگاه با داوری و مجازات ناکافی که متهم را از آن گریز باشد. چیزی عمیق‌تر، چیزی اساسی‌تر.

هولناک‌تر از فکر رسیدن به آخر خط اینست که بدانی هنوز به آخر خط نرسیده‌ای.

محض اینکه در را باز می‌کنم متوجه چیزی ناجور می‌شوم. قبل از آنکه اولین نُت را بشنوم، شمی غریزی پسم می‌کشد. موسیقی در راه پله طنین انداخته. چند ضرب

بطری شراب می‌آورد، از دیدن دست‌های درهم حلقه شده مان، لبخندی به رضایت و نیکی می‌زند. اگر به او بگویم که واقعیت قضیه چیست، حتما نظرش عوض می‌شود. وقتی شراب سرد و تازه را می چشم، این فکر که من یک روسپی‌ام به نظرم خنده‌دار می‌رسد. من چنین آدمی نیستم. من چنین احساسی ندارم.

از هر وقت دیگری مطمئن‌ترم که عاشقش هستم، که اگر رهایش کنم تا آخر عمر خود را نخواهم بخشید. نمی‌دانم چرا

به خشکی می‌گوید: «مردها سر وته یک کرباسند.

آن لحظه‌ای که چیزی را در دست می‌گیری و می‌دانی که می‌توانی هر کاری با آن بکنی، قدرت محض است. زندگی پر از ناملایماتی است که ناغافل سراغ انسان می‌آید. اگر این میان بتوانی فضای کوچکی بسازی که تحت کنترل خودت باشد، و این فضا تو را از جنون حفظ کند، چه بهتر.

حقیقت این است که، در پسِ ابهام آمیزترین اشارات به تمام کردن همه چیز، تا به حال راجع به این حرف نزده‌ایم که بعد رفتن او چه می‌شود.

تو نمی‌توانی به زندگی کسی برگردی مادامی که بخشی از آن زندگی هستی. آنچه بین ما گذشته، فراموش شدنی نیست. حتی پس از این همه مدت در عمق جان من است.

چه آسان یقین انسان فرو می‌ریزد و این هولناک است. چه زود همه چیز از دست می‌رود.

دوست داشتن دیگری چیز شرافتمندانه‌ای نیست. عشق، یا هست یا نیست. یا اتفاق می‌افتد یا نمی‌افتد. عاشق بودن و فارغ شدن دست خود آدم نیست.

لعنت به من اگر بخواهم برای چیزی که توان تغییرش را ندارم، زندگیم را نابود کنم.

از جا که بلند می‌شود و راه می‌افتیم، آسودگی خیال را دروجودش می‌بینم، گرچه در گفتگویمان به نتیجه‌ای نرسیدیم. او بار دیگر بار خود را با دیگری قسمت کرده. به گمانم زندگی همه‌مان همین‌طور است... دردهایمان را با هم تقسیم می‌کنیم تا کم‌رنگ شود. آن‌قدر رشتهٔ درد را می‌کشیم تا پاره شود و از نظرها محو.

با خود فکر کردم لعنت به من اگر بخواهم برای چیزی که توان تغییرش را ندارم، زندگیم را نابود کنم. این حرف به آن معنی نیست که آن واقعیت برایم اهمیت نداشت.

به احساساتت توجه کن اما زیاد به‌شان میدان نده.

باورها همیشه با واقعیات زندگی تطابق ندارند.

همیشه می‌توان به پائین‌تر سقوط کرد. این درسی است که هر روز بارها و بارها می‌آموزم.

چقدر احمق بودم که فکر می‌کردم راه نزدیک شدن به آدم‌ها از طریق محل زندگی و دارایی‌هایشان است؛ آدم‌هایی که آنها بیش از هرکس دوست دارند، خود واقعی آنها را عیان می‌کنند.

به نظر می‌رسد که زندگی ما در وضعیتی ثابت از چشم انتظاری قرار دارد و وقتی که چشم انتظاری به سر می‌آید، آنقدر لحظاتمان کوتاه است که در چشم به هم زدنی می گذرند و دوباره باید منتظر بمانیم.

حالا می‌دانم که فایده‌ای ندارد، که در همان لحظه‌ای که در میان دستانم‌اند، هیچ می‌شوند ومن چه بخواهم و چه نخواهم در سراشیبی سقوط هستم.