بریده‌هایی از کتاب در مسیر توسعه؛ نگاهی به نیم قرن تلاش عبدالحسین نفیسی

«اندیشه‌ورزان» زندگی پرفراز و نشیبی دارند؛ چه در گذار از واقعیت‌های ناخوشایند و تلخ زندگی و چه در روند حل مسئله‌های دشوار و بزرگی که در مقابلشان قرار گرفته است. در این میان، داستان «اندیشه‌ورزی» آن‌ها خواندنی، و درنگ و تأمل در آن‌ها آموزنده و راه‌گشاست.

«توسعه! ما سال‌هاست در پی تحولات و دلایل عقب‌ماندگی آن حیرانیم! پسر!» «ره هموار نیست...!»

برای توسعه، اثربخش‌ترین راه تربیت انسان‌های توسعه یافته است.

این کلاس درس و فرایند آموزش و یادگیری است که توسعه را معنا می‌کند و مهارت‌ها و دانش و جان و جوهرهٔ آن را سامان می‌دهد تا آدمیان، انسان‌های توانمندی شوند و جامعهٔ توسعه یافته‌ای بسازند. کلاس درس است که آموزش را به جان تبدیل می‌کند و آدمی را توانا می‌سازد؛ هم از بعد حرکتی، هم عاطفی و هم ذهنی. به تدریج دریافتم که رخدادهای کلاس درس و وزن هر یک از عناصر تشکیل‌دهندهٔ آن مقیاسی برای سنجش میزان توسعه‌یافتگی جامعه است. ساختمان‌ها و خیابان‌ها و مترو و گوشی‌های رنگارنگی که در دستان ماست، تنها لعاب‌هایی از پیشرفت هستند و ابزارهای وارداتی برای بهتر زیستن، ولی کیفیت زندگی چیز دیگری است که به «توانایی حل مسئله» افراد جامعه بر می‌گردد

انسان توسعه‌یافته، رویارویی در سر دارد؛ مشق گفت‌وگو می‌کند و از دگرگونی در اندیشه و عمل خود نمی‌هراسد. از یادگیری نمی‌ترسد، پیش‌فرض‌های ذهنی خود را بر آفتاب می‌افکند و از هَرَس شدن مدل‌های ذهنی خود، در اندیشه و عمل، نمی‌هراسد، و این همه البته در جایی به نام کلاس درس به مثابهٔ «کلمه‌ای طیبه»، شدنی است؛ کلاس درسی که آموزش را صحنه‌پردازی یادگیری می‌داند و تربیت را تمرین شجاعت اندیشیدن، کاهش ترس از یادگیری و تمرین گفت‌وگو؛ گفت‌وگو با خود، با دیگران و با متن (سخن، کتاب، پیام و ...).