بریده‌هایی از کتاب پاسخ‌های کوتاه به پرسش‌های بزرگ

من به‌خوبی ارزش زمان را درک می‌کنم. از فرصت استفاده کنید. همین حالا کاری بکنید.

وقتی با احتمالِ مرگ زودرس مواجه می‌شوید می‌فهمید که خیلی کارها هست که می‌خواهید قبل از سرآمدن زندگی انجام دهید.

از کجا آمده‌ایم؟ عالم چگونه آغاز شد؟ معنا و طرحِ مبنای آن چیست؟ آیا کسی آن بیرون وجود دارد؟

همیشه از شاگردان متوسط کلاس بودم (کلاس پر از افراد باهوش بود) ولی همکلاسی‌هایم مرا آینشتاین صدا می‌کردند، پس می‌شود فرض کرد چیزی در من می‌دیدند. وقتی دوازده سالم بود، یکی از دوستانم با دوستی دیگر سر یک بسته آب‌نبات شرط بست که من هیچ‌وقت به جایی نمی‌رسم.

مشکل این است که بسیاری از مردم فکر می‌کنند علم راستین آن‌قدر غامض و پیچیده است که نمی‌توانند درکش کنند. ولی من فکر نمی‌کنم این‌طور باشد. تحقیق در مورد قوانین بنیادین حاکم بر کیهان نیاز به چنان صرفِ وقتی دارد که از توان بیشتر مردم خارج است؛ اگر همهٔ ما مشغول فیزیک نظری شویم، دنیا به‌سرعت متوقف می‌شود.

چرا این‌قدر نگرانِ هوش مصنوعی هستیم؟ حتماً بشر همیشه می‌تواند سیم را از برق بکشد. از کامپیوتر پرسیدند: " خدایی هست؟" و کامپیوتر گفت " حالا هست" و دوشاخه را به پریز جوش داد.

ما وقت زیادی صرف مطالعهٔ تاریخ می‌کنیم. خودمانیم، بیشتر تاریخِ حماقت است. پس خیلی خوشحال‌کننده است که کسانی به‌جایِ آن آیندهٔ هوش را بررسی می‌کنند.

سخت‌ترین قسمت بازی کردن نقش یک فرد زنده این است که باید در مورد نقشت به او حساب پس دهی.

اما البته، پرسش اساسی دوباره به میان می‌آید: آیا خدا خالق قوانین کوانتومی بود که وقوع مهبانگ را ممکن می‌کرد؟ خلاصه، آیا لازم است خدایی باشد که شرایط بانگیدن مهبانگ را مهیا کند؟ من دوست ندارم به مؤمنان بر بخورد ولی فکر می‌کنم توضیحی که علم می‌دهد متقاعدکننده‌تر از خالق الهی باشد.

تابستان سال ۱۹۶۲ راه افتادم. با قطار رفتم استانبول، بعد به ارزروم در شرق ترکیه، بعد تبریز، تهران، اصفهان، شیراز و تخت جمشید، پایتخت شاهان ایران باستان. در مسیر برگشت به خانه، من و همسفرم ریچارد چایین با زلزلهٔ بوئین‌زهرا مواجه شدیم، زلزله‌ای عظیم و ۷.۱ ریشتری که بیش از دوازده هزار نفر کشته بر جای گذاشت. احتمالاً نزدیک کانون زلزله بودم ولی متوجهش نشدم چون مریض بودم و سوار اتوبوسی که در جاده‌های بسیار ناهموار آن زمانِ ایران بالا و پایین می‌جهید.