بریده‌هایی از کتاب ماه و ماهی؛ مجموعه‌ی غزل

سخت دل دادی به ما و ساده دل برداشتی دل بریدن‌هات حکمت داشت: دلبر داشتی!

خنده‌های بی‌دلیل و اشک‌های ناگهان

تا خدا این‌جاست باید مثل ماهی‌ها تپید آسمان آبی‌ست، گل سرخ است، من هم روشنم...

موی سیاه دادم و آموختم تو را

خیر است اگر که از طرف دوست شر رسد

قشلاق کرده‌ام به تو از دست زندگی چندی‌ست پایتخت جهانم، اتاق توست ۷ / ۱ / ۱۳۹۴

اسیرت کرده بودم فکر می‌کردم که عشق است این! قفس را باز کردم دانه بگذارم که دررفتی

هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم! اندوه بزرگی‌ست چه باشی... چه نباشی...

دنیا تو را به نعمت فردوس می‌خرید شادم درین معامله نفروختم تو را از دستبرد دشمن و از چشم‌زخم دوست در سینه چون جواهری اندوختم تو را روی سپید دوست، مقامات معنوی‌ست موی سیاه دادم و آموختم تو را

موی ناخوانای تو با شیوهٔ تلفیق تو گیسوان لیقه با ابروی نستعلیق تو نسخه‌ای خطی که دور از دست دوران مانده است

کوهم ولی تمام شده استقامتم

خنده‌های بی‌دلیل و اشک‌های ناگهان از خودم دیگر ندارم اختیاری بعد تو

هر سال مرا با تو به یک لحظه گذشته هر لحظه مرا بی‌تو گذشته‌ست به سالی

گرچه چندی پر شد از تلخابهٔ غم ساغرش چشم روشن دار چون شهنامه خوش بود آخرش قدر عمری باروبر می‌گیرد از آن بار عام هر که باری فیض خدمت یافته از محضرش از ازل بلبل شهید راه گل بوده‌ست و من بلبلی دارم درین بستان که گل‌ها پرپرش جمعی از مرغان نشسته بر مقامش ظهر و عصر چندی از کروبیان از صبح تا شب بر درش در صدایش باغی از قمری به ذکر «ربّنا» هر که از این نغمه رنجد خاک عالم بر سرش الغرض خورده‌ست هر جنبنده از پهلوی خویش یزدگرد از جامهٔ زرین و طاووس از پرش

سخت دل دادی به ما و ساده دل برداشتی دل بریدن‌هات حکمت داشت: دلبر داشتی!

گوش دل می‌شنود آن‌چه که در دل باشد عشق را زمزمه کافی‌ست، به آواز مگو

هُش دار! که آرامش ما را نخراشی...

تا روانم را بشویم از پلشتی‌های دهر چند لحظه می‌نشینم روبه‌روی مادرم تار خواهد شد جهان در چشم‌های تیره‌ام کم شود حتا اگر یک تار موی مادرم

باید شبی به قبلهٔ حاجات رو کنم تا از خدای خویش تو را آرزو کنم

بازار شام کن شب‌مان را به موی خود بگذار تا شلوغ شود با تو خلوتم بر شانه‌ام گدازه‌ای از بوسه‌ها گذار کوهم ولی تمام شده استقامتم بگذار تا دخیل ببندم به دامنت حالا که در حریم تو گرم زیارتم

آغوش تو چه‌قدر می‌آید به قامتم در آن به قدر پیرهن خویش راحتم

هر سال مرا با تو به یک لحظه گذشته هر لحظه مرا بی‌تو گذشته‌ست به سالی

درخت خشکم و همصحبت پرستوها تو هم که خستگی‌ات رفت، می‌پری از من

رفتی و مثل پلی متروکه در خود ریختم رد شده از استخوان‌هایم قطاری بعد تو

تو ماهی و من ماهی این برکهٔ کاشی... اندوه بزرگی‌ست زمانی که نباشی! آه از نفس پاک تو و صبح نشابور از چشم تو و حجرهٔ فیروزه تراشی... پلکی بزن ای مخزن اسرار که هربار فیروزه و الماس به آفاق بپاشی! ای باد سبک‌سار! تو هم بگذر و بگذار! هُش دار! که آرامش ما را نخراشی... هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم! اندوه بزرگی‌ست چه باشی... چه نباشی...

بند نافم کاش می‌پیچید دور گردنم تا که از زهدان مادر قطع می‌شد شیونم تا که چشمم وا نمی‌شد رو به هر عفریته‌ای تا به زشتی‌های دنیا تر نمی‌شد دامنم حاصل پیوند نامیمون ابلیس و خدا هم اهورایم بلاتشبیه و هم اهریمنم عکس موجود عجیب‌الخلقه‌ای آورده‌اند بس که زشتم شرم دارم تا بگویم: این منم! من چه بدیمنم که می‌گرید به احوالم رفیق من چه بدبختم که می‌خندد به ریشم دشمنم پایمال خواهش هر نابکاری شد دلم دستمال شهوت هر نانجیبی شد تنم آه! انسان معاصر! آه حیوان دورو! آه نسناس دروغین! لاشخوار جنگجو!

چه مانده باقی از آن روز؟ دختری از تو چه مانده باقی از آن عشق؟ دفتری از من

سخت دل دادی به ما و ساده دل برداشتی دل بریدن‌هات حکمت داشت: دلبر داشتی!

گوش دل می‌شنود آن‌چه که در دل باشد عشق را زمزمه کافی‌ست، به آواز مگو

آغوش تو چه‌قدر می‌آید به قامتم در آن به قدر پیرهن خویش راحتم می‌پوشمت که سخت برازندهٔ منی امشب به شب‌نشینی خورشید دعوتم