بریده‌هایی از کتاب افسانه‌ی سیزیف

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است. و جامعه امکان زیادی برای درک این آغازها ندارد.

ما پیش از آنکه به اندیشیدن خو کنیم به زیستن عادت می‌کنیم

«درمان اهمیت ندارد، مهم با درد زندگی کردن است.»

تنها یک مشکل به‌راستی جدی وجود دارد و آنهم: خودکشی است.

اگر بکوشم به خویشتن خویش دست یابم، آن را آشکار و چکیده کنم، آن هنگام پی خواهم برد دانسته‌هایم جز آبی که از میان انگشتانم فرو می‌چکد نخواهد بود.

پوچ آنقدرها هم آسان خود را نمی‌نمایاند که انسان بی آنکه درکش کند آن را بپذیرد.

اگر جهان شفاف بود هنر به‌وجود نمی‌آمد.

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است.

از نظر کامو «تنها مسأله فلسفی جدی خودکشی است» ولی پذیرش و درک پوچی جهان به عصیان آدمی می‌انجامد زیرا شور زندگی و انسان‌دوستی ما را به اعتراض می‌خواند و نه به سوی تسلیم و مرگ.

از منظر آنها فرد آگاه و آزادمرد نه‌تنها «زمانه» و حکومت را، بلکه کل آفرینش را زیر سئوال می‌برد

آنکه داوطلبانه مرگ را برمی‌گزیند نشان می‌دهد که حتی به‌گونه‌یی غریزی به ویژگی ریشخندآمیز این عادت و نبود دلیلی مجاب‌کننده برای زندگی کردن و تلاش بی‌مفهوم روزمره و بیهودگی رنج پی برده است.

کامو که این هستی خاکی را یگانه حقیقت می‌انگارد معتقد است که در جهان کنونی تنها انسان اهمیت و معنا دارد و رسالت آدمی چیزی جز ساختن نظمی انسانی نمی‌باشد.

و بیداری در نهایت و با گذشت زمان به خودکشی یا سلامت می‌انجامد.

یکی از مؤلفین امروزی می‌نویسد: «باید پوچ بود. نباید فریب خورد.

هر اندازه ذهن در دنیای بی‌حرکت آرزوهای خود ساکت‌تر بماند، بیشتر در یگانگی اندوهبار دوری از اصل خود بازتاب می‌یابد. اما با نخستین حرکت، دنیا می‌شکفد و خودآگاهی زیر پرتو نورهای بی‌پایان قرار می‌گیرد.

اسطوره یا افسانه‌ی سیزیف به ماجرای پادشاه یونان باستان (گویا سیزیف پدر اولیس Ulysse بوده) اشاره دارد که از سوی خدایان به انجام کاری عبث absurde و غیرانسانی محکوم می‌شود (سیزیف مجبور است تا ابد سنگی را از کوه بالا ببرد و سپس آن را پایین بیاورد)

او با این اثر فلسفی دیدگاه خود را در مورد سرنوشت بشر، جهان و هستی ترسیم می‌کند و به بررسی مضامین کلیدی مانند پوچی، خودکشی، عصیان و آزادی می‌پردازد. از نظر کامو «تنها مسأله فلسفی جدی خودکشی است» ولی پذیرش و درک پوچی جهان به عصیان آدمی می‌انجامد زیرا شور زندگی و انسان‌دوستی ما را به اعتراض می‌خواند و نه به سوی تسلیم و مرگ.

یک استدلال پوچ پوچی و خودکشی دیوارهای پوچ خودکشی فلسفی رهایی پوچ انسان پوچ دون‌ژوان‌گرایی کمدی فتح آفرینش پوچ فلسفه و رمان کریلف آفرینش بدون فردا

تمامی کارهای بزرگ و اندیشه‌های والا آغازی ریشخندآمیز دارند. آثار بزرگ اغلب در خم یک کوچه، یا هیاهوی یک رستوران زاده می‌شوند. پوچی نیز به همین گونه پدیدار می‌گردد. اصالت دنیای پوچ زاده‌ی چنین حقارتی است

فردا، او آرزوی فردا را دارد در حالی که باید با تمامی وجودش از آن بگریزد

دنیا به باور ذهن پوچ نه بسیار منطقی است و نه بسیار بی‌منطق. نه معقول است و نه جز آن.

هیچ درد و رنجی نمی‌تواند علیه حیات و زندگی شهادت دهد

زندگی کردن نه‌تنها کام‌جویی بلکه مبارزه با «ضخامت» بیهودگی، آشفتگی و ستم‌گری موجود می‌باشد.

سیزیف متوجه شده که دنیا عاری از معنا و لبریز از ستم و درد است

در یک کلام شناخت حقیقی ناممکن است و این تنها ظاهرها هستند که می‌توانند خود را بنمایانند و در محیط احساس شوند.

روزنامه‌ها اغلب از «غم پنهان» یا «بیماری درمان‌ناپذیر» می‌نویسند. البته این‌همه ارزشمند است اما این را هم باید دانست که نکند همان روز خودکشی، یکی از دوستان آن ناامید به لحنی بی‌تفاوت با او سخن گفته باشد؟ که در این صورت او گناهکار خواهد بود، زیرا همین کافی است تا روند تمامی بغض‌ها و بی‌انگیزگی‌های هنوز پنهان شتاب گیرند.

خود را کشتن نیز همانند آنچه در نمایش‌نامه‌های هیجان‌آور رخ می‌دهد گونه‌یی اعتراف است. اعتراف به اینکه از زندگی عقب افتاده‌ایم و یا آن را نمی‌فهمیم. بهتر است زیاد به بیراهه نرویم و به واژه‌های آشنا بازگردیم. همین که اعتراف کنیم: «به زحمتش نمی‌ارزد» کافی‌ست. زندگی کردن البته هرگز آسان نیست.

پذیرش و درک پوچی جهان به عصیان آدمی می‌انجامد زیرا شور زندگی و انسان‌دوستی ما را به اعتراض می‌خواند و نه به سوی تسلیم و مرگ.

آغاز اندیشیدن سرآغاز تحلیل رفتن است.

ای روح من زندگانی جاودانه را خواهان مباش