بریده‌هایی از کتاب پایی که جا ماند

آقا سید! تو این اردوگاه باید حواسمون جمع باشه، از خاکریز اعتقادات‌مون عقب‌نشینی نکنیم!

یادگار امام حاج احمدآقا و تعدادی از مسئولین کشوری و لشکری به استقبال‌مان آمده بودند. برای اولین بار که چشمم به عکس حضرت امام خمینی‌ (ره) در قسمت ورودی سالن فرودگاه افتاد، دلم گرفت. زیر عکس حضرت امام (ره) این جمله نوشته شده بود: اگر روزی اسرا برگشتند و من نبودم سلام مرا به آن‌ها برسانید و بگویید خمینی در فکرتان بود. گریه کردم.

ماهی را از آب می‌ترسانید و ما را از شهادت!

هادی در ادامه شوخی‌هایش گفت: سید! تو دو تا قبر داری، یکی قبر پاته، دومی هم قبر خودته؛ زمانی که بمیری تو قبر خودت خاکت می‌کُنن. معلوم نیست فردای قیامت، شما می‌ری بهشت، پیش پات؛ یا پات میاد جهنم پیش خودت! به شوخی‌های معنادار بچه‌ها که فکر می‌کردم، خیلی چیزها در حرف‌هایشان نهفته بود.

اگه شهید شدم برید یه نصف قالب یخ بگیرید، بذارید روی قبرم، تا آب بشه بره توی قبرم به جای اشک مادرم. دلم می‌خواد به جای اشک پدر و مادرم، یخ برام گریه کنه؛ خواسته‌ی زیادی نیست.

عراقی‌ها پذیرفته بودند در مکتب دفاعی ما شکست هم پیروزی محسوب می‌شود. این اندیشه از تکلیف‌گرایی عاشورای امام حسین (ع) به ما رسیده بود.

من روزی فهمیدم که خدا با ما نیست که هشام صباح الفخری در مقر تیپ ۴۱۳ در قلعه دیزه سه اسیر ایرانی را سوار بر هلی‌کوپتر کرد و بر فراز آسمان به پایین پرت کرد، این قصاوت قلب هشام را همه‌ی نظامیان عراقی می‌دانند. و روزی فهمیدم خدا با شماست که در عملیات شلمچه نیروهای تیپ ۴۷ پیاده‌ی عراق در منطقه‌ی ابوالخصیب اشتباهاً با یکدیگر درگیر شدند و آن همه تلفات از هم گرفتند.

در کنج زندان من فتادم کس ندارم / شفایم ده یاریم کن پروردگارم.

در حال خواندن نامه‌ی پدرم که بودم، پیران شاهد اشک‌هایم بود. نمی‌دانست پدرم چه نوشته، اما بهم گفت: پدره دیگه، نگران فرزندشه. بعد ادامه داد: تا پدر نشی قدر پدر رو نمی‌دونی!

وآن‌چه برمن گذشت، جز زیبایی نبود. و ما رأیت اِلا جمیلا!

حریص به جهانی گرسنه است و قانع به نانی سیر!

زمانی خستگی و دردم کمتر شد که افسر عراقی گفت: من حقیقت رو می‌پذیرم حتی اگه بر خلاف میلم باشه، ما در شناخت قدرت واقعی شما بسیجی‌ها زیاد اشتباه کردیم، ما اطلاعات دقیقی از امکانات و تجهیزات نظامی‌تون داشتیم، اما از روحیات‌تون شناخت کافی نداشتیم.

مکن ز غصه شکایت که در طریق طلب به راحتی نرسید آن‌که زحمتی نکشی

سعی کنید از یاد اهل بیت غافل نشید. مطمئن باشید توسل به اهل بیت خیلی از مشکلات شما رو حل می‌کنه

این اسارت هیچی که برامون نداشته باشه، درک و شعورمونو نسبت به آقا امام حسین (ع) و مصیبت‌هایی که بر اهل بیتش گذشته، بیشتر می‌کنه.

آزاد که شدید و رفتید مشهد، سلام مرا به امام رضا (ع) برسانید و بگید با اسرای ایرانی نامهربانی نکردم.

: هرچه قفس تنگ‌تر باشه، آزادی شیرین‌تره!

فقط می‌تونم جواب شما رو با یه شعری از نهج‌البلاغه بِدم. امام علی (ع) می‌فرماید: فان تسألینـی کیفت انت؟ فاننـی صبورٌ علـی ریب الزمان صلیبٌ یعـز علی ان تـری بی کـابـه فیشمتٌ عــاد اویساء حبیبٌ

کشته شده باشد. شاید هم زنده باشد. مردی که اعمال حاکمانش باعث نفرین ابدی سرزمینش شد. مردی که مرا سال‌ها در همسایگی حرم مطهر جدم، شکنجه کرد. مردی که هر وقت اذیتم می‌کرد، علی جارالله نگهبان شیعه‌ی

وصیت کرده بود روی سنگ قبرش فقط نوشته شود: پر کاهی تقدیم به آستان قدس الهی.

هنوز صحنه‌ی شهادت شهیدی که در حال دویدن ترکش به سرش خورده بود، بخشی از جمجمه‌اش را برده بود و با وجود این، هنوز جان داشت و راه می‌رفت تا این‌که درون باتلاق کنار جاده افتاد، از ذهنم دور نمی‌شد.

شهید صفرعلی الگامه به خانواده‌اش گفته بود من روز چهارم تیرماه تسویه حساب می‌کنم و پنجم می‌آیم. الگامه روز چهارم با این دنیا تسویه حساب کرد، آسمانی شد و روز پنجم تیرماه در حالی که سه دختر و سه پسرش چشم انتظارش بودند، همان‌طوری که قول داده بود، به شهر برگشت و بر روی دستان مردم تشییع شد.

زمانی که بمیری تو قبر خودت خاکت می‌کُنن. معلوم نیست فردای قیامت، شما می‌ری بهشت، پیش پات؛ یا پات میاد جهنم پیش خودت!

آقا سید! زیبایی صورت، دنیوی و کوتاهه، آنقدر آدم‌ها با صورت‌های خوشکل اومدن و از این دنیا رفتن، امروز هیچ نامی از اونا نیست. عمل‌مون باید زیبا باشه، این چیزا نباید آدم مؤمن رو زیاد دلبسته کنه.

می‌گفت: سید جان! من روزی شهدای جنگ تحمیلی رو با حضرت اسماعیل مقایسه می‌کردم. با خودم گفتم شهدای جنگ چه مرتبه و مقام والایی دارند. بعد ادامه داد: اسماعیل رو حضرت ابراهیم به قربانگاه برد، خودش نرفت. شهدای ما خودشون به قربانگاه رفتند. به جای اسماعیل گوسفند قربانی شد و شهدای ما خودشون قربانی شدند.

وقتی قاسم سلیمانی فرمانده‌ی لشکر ۴۱ ثارالله، غواصان بسیجی رو تو اون سرما، کنار آب اروند جمع می‌کنه، به بچه‌های غواص می‌گه: این آب رو می‌بینید، این آب مهریه‌ی فاطمه‌ی زهراست؛ خدا رو به حق مهریه‌ی حضرت فاطمه قسم بدید، که امشب از این آب بگذرید و دل امام رو شاد کنید.

دلم گرفته بود. سراغ حسن بهشتی‌پور رفتم. صحبت‌ها و نصیحت‌هایش آدم را سبک می‌کرد. وجودش در کمپ ملحق نعمت بود. شعری را که به کمک بهزاد روشن سروده بود، برایم خواند. شعری که معروف شد به شعر دو شاعری! بهشتی‌پور به بعضی از بیت‌ها و مصراع‌ها که می‌رسید، نصیحت‌مان می‌کرد. از دست بعضی‌ها دلش خون بود، او درباره‌ی بیتِ: بنگر تَهور و مردانگی زشمع تو / باقامتی چو سر پا ایستاده و جانش زدست، رفت. گفت: بچه‌ها باید تو اسارت سوختن و ساختن، کم‌نیاوردن و مرد بودن رو از شمع یاد بگیریم. آدم بسوزه اما با ایستادگی. آدما اگه می‌خوان جلوی هیچ نامردی و هیچ دشمنی خم نشن، باید سوختن و مردانه وایستادن رو از شمع یاد بگیرن. شمع در حالی که داره می‌سوزه و ذوب می‌شه، ایستاده می‌سوزه. مردانه می‌سوزه تا به ته برسه. شمع در سوختن نمی‌شکنه، تا به ته برسه، اما بعضی از ما زود می‌شکنیم؛ ای کاش تو مردانگی و ایستادگی، تو سوختن و ساختن، شمع الگوی همه‌مون باشه.

این‌جا رفاقت‌ها با رفاقت‌های توی شهر فرق می‌کنه، عُمر دوستی‌ها کوتاهه. دوستات که شهید می‌شن، خیلی زجر می‌کشی. ماها با هم بودن‌مون کوتاه و دست خودمون نیست، دست تیرها و ترکش‌های دشمنه.

همیشه نصیحتم می‌کرد و می‌گفت: سید! همین طوری که ما غبطه می‌خوریم و می‌گیم ای کاش در عصر امام حسین (ع) زندگی می‌کردیم و از اصحاب اون حضرت بودیم، آدم‌های بعد از ما، غبطه می‌خورن که‌ ای کاش تو عصر خمینی زندگی می‌کردن و با صدام می‌جنگیدن، ما باید قدر این نعمت رو بدونیم

با دوستات بیش از حد قاطی نشو، این‌جا رفاقت‌ها با رفاقت‌های توی شهر فرق می‌کنه، عُمر دوستی‌ها کوتاهه. دوستات که شهید می‌شن، خیلی زجر می‌کشی. ماها با هم بودن‌مون کوتاه و دست خودمون نیست، دست تیرها و ترکش‌های دشمنه. ع