بریده‌هایی از کتاب شاهزاده کاسپین (ماجراهای نارنیا، جلد چهارم)

لوسی گفت: «از جنگ‌های ایران و روم هم بدتر است.»

«رویت را برگردان. طرف دیگر را نگاه کن. بین سنجاب‌ها نگاه کردن به انبار ذخیره همدیگر، انگار که می‌خواهی جایش را یاد بگیری، کار زشتی است.»

ـ اگر یک روز توی دنیای خودمان، توی خانه، مردم بزند به سرشان و مثل حیوان‌های اینجا وحشی بشوند، ولی قیافه‌هایشان باز هم مثل آدم‌ها باشد، طوری که هیچ‌وقت نفهمی کی به کیه، آن وقت چه می‌شود؟

همه خیلی امیدوار بودند که فردا شاه کاسپین را پیدا کنند و در عرض دو سه روز میراز را شکست دهند. شاید معقول نبود که چنین احساسی داشته باشند، اما واقعیت همین بود.

پس کی می‌خواهید مرا به صبحانه دعوت کنید؟ نمی‌دانید مراسم اعدام چقدر اشتهای آدم را باز می‌کند.

کاسپین رو به نیکابریک کرد و پرسید: «تو به اسلان اعتقاد داری؟» نیکابریک جواب داد: «من به هر کس و هر چیزی که این تلماری‌های ملعون و وحشی را تکه‌تکه کند یا از نارنیا بیرونشان کند اعتقاد دارم. هر کس و هر چیز، می‌خواهد اسلان باشد یا ساحره سفید؛ متوجه‌ای؟»

مثل همان جادوگری که توی قصه‌های هزار و یک شب، یک جن را احضار می‌کند، جن هم مجبور است بیاید.