بریده‌هایی از کتاب کلمات تنم را کبود کرده اند

زمان هم از زیستن خسته است راهی برای مُردن می‌جوید

تنهایی  زنی است  که مقابل آینه  اولین چروک روی صورتش را  کشف می‌کند

دیگر از فکر کردن می‌ترسم

جهان دست به توطئه زده است هیچ خیابانی مسیر رفتنت را لو نمی‌دهد

سلول‌های مغزم تنها  به بی‌قراری کردن برای تو  فرمان می‌دهند

ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند

تو وحشتناک‌ترین کوهستانی هستی که می‌شود از لب‌هایش سقوط را بوسید

آن‌قدر جدا افتاده‌ام که دیگر هیچ انسانی را نمی‌شناسم به گمانم درونم نسل جدیدی از میمون‌ها در راه پیدایش است

۳: توفانی را که در وجودم به راه افتاده در کدام سرزمین رها کنم؟

راهی به من نشان بده تا بتوانم سرباز خسته از جنگی را که درونم ایستاده است مجاب کنم اسلحه‌اش را از روی شقیقه‌ام بردارد کسی دارد از مرزهای تنم فرار می‌کند

آن‌قدر جدا افتاده‌ام که دیگر هیچ انسانی را نمی‌شناسم به گمانم

کاش جاذبه آن‌قدر قدرت داشت تا آرامش را روی زمین بند کند

عجله کن تا لب‌هایت را قیچی نکرده‌اند بوسه‌هایت را درون سبدی بگذار و به رودخانه بینداز شاید هنوز معجزه‌ای وجود داشته باشد

کودکی‌ام زیاد کنار کودکی‌ام دوام نیاورد هنگامی که سوراخ کوچک کف کفشم دریچه‌ای شد به روی جهان واقعیت‌ها

در جهانی که گرد آفریده شده است هیچ کنجی وجود نخواهد داشت تا با احساست خلوت کنی

ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند

آینده  با ظاهری ژولیده  و کفش‌هایی که به پایش تنگ است  می‌آید از رویت می‌گذرد می‌رود

شاید مرگی که به انگشت‌هایم چسبیده است از خواب برخیزد و چراغ را روشن کند تا سیاهی سایه‌ای که از تنهایی‌ام برخواسته است راه خروج از خانه را پیدا کند

جلوِ گلوله‌ها فرستادی فرمانده! حالا بگو برای پس گرفتن آغوشی که تمام وطنم بود به کجا لشگر بکشم؟

اعتراضم را ریخته‌ام توی چشم‌هایم

در هوایی که اکسیژنش، قصد خودکشی دارد. فرق چندانی ندارد که نفس را بکِشی یا حبس کنی ما، مُردگانی هستیم که رشد می‌کنند عاشق می‌شوند و مُردگانی دیگر را می‌زایند و حواس‌شان نیست که دارند درون قبری دسته‌جمعی به سر می‌برند

هیچ پناهگاهی نداشت آرام در خود می‌گریست

بازوهایت ارتش مقتدری است هربار که به آغوشت می‌آیم اسیر می‌شوم

همیشه وحشتناک‌ترین کوه‌ها چهره‌ای فریبنده دارند

مغزم هفت طبقه تا رهایی از تو فاصله دارد، دست از شکنجه بردار لاکردار حداقل زمان را با خودت می‌بردی

آن‌قدر جدا افتاده‌ام که دیگر هیچ انسانی را نمی‌شناسم به گمانم درونم نسل جدیدی از میمون‌ها در راه پیدایش است

آن‌قدر جدا افتاده‌ام که دیگر هیچ انسانی را نمی‌شناسم به گمانم درونم نسل جدیدی از میمون‌ها در راه پیدایش است

سخت است لباس مترسک‌ها را به تن داشته باشی و کلاغ‌ها روی اندامت ولوله برپا کنند

تاس را انداختیم من باختم «تنهایی» اتاقم را تصاحب کرد

حداقل زمان را با خودت می‌بردی