بریده‌هایی از کتاب کاکا کرمکی پسری که پدرش درآمد

هیچ دشمن خونی‌ای نمی‌تواند این‌طور روح‌وروان آدم را به هم بریزد، اما دوستان چرا، آن‌ها می‌توانند.

بچه که فقط زاییدن نیست، بزایی و زیرش نزایی شرطه.

برای زنده ماندن تنفر هم به اندازهٔ دوست داشتن لازم است.

بدیِ معصومیت این است که بعد از اولین گناه آدم دیگر هیچ‌وقت به روزهای پیش از آن برنمی‌گردد.

اگه بخوای خیلی بد باشی اشتباهه، ولی اگه زیادی خوب باشی خیلی‌خیلی اشتباهه. چون حقت رو می‌خورن یه آب هم روش. بد بودنِ من بقیه رو می‌کُشه. خوب بودنم خودم رو.

حرف‌های نزده را همیشه می‌شود زد، ولی پس گرفتن حرف‌هایی که زده شده چندان ساده نیست.

بدیِ معصومیت این است که بعد از اولین گناه آدم دیگر هیچ‌وقت به روزهای پیش از آن برنمی‌گردد. پس از آن روز دیگر فکر آدم شدن برای همیشه از سرم افتاد.

فقط من ماندم و منیژه. منیژه نزدیک‌ترین خواهر به من است، با سه سال اختلاف سنی. در واقع منیژه اسمی بود که ما صدایش می‌زدیم. نام اصلی‌اش توی سجل «دخترتمام» است. دخترتمام یک دعای پنهانی با خداست که معنی سادهٔ آن این است «خدای بزرگ، اگر ممکن است در دفعات بعدی جنس دیگری برای ما بفرستید، متشکرم.»

بعد از ازدواج عشق کاملاً منهدم می‌شود

مهاجرت دوستان برادر مرگ است، مرگ کوچک‌تر. سفرکرده‌ها تأثیری مثل مرگ باقی می‌گذارند، نه آن‌قدر نیستند که بشود با نبودن‌شان کنار آمد، نه آن‌قدر هستند که بتوان بغل‌شان زندگی کرد.

امروز فکر می‌کنم که این جملهٔ «دوری و دوستی» حرف مزخرفی بیش‌تر نیست. آدم‌ها بعد از دوری‌های طولانی آرام‌آرام زندگی کردن بدون هم را یاد می‌گیرند، آن وقت دیگر یا برنمی‌گردند یا همان بهتر که برنگردند.

خوبیِ کر بودن یکی این است که کسی آن را نمی‌بیند. مشکل‌ساز هست، ولی ترحم‌برانگیز نیست.

آدمی که کسی تو زندگیش نباشه، آدمِ خطرناکیه. این یعنی هیشکی توی این دنیا دوست‌داشتنی نیست که یه نیم‌نگاهی به‌ش بندازی. آدم این‌طوری زیاد دووم نمی‌آره. آدم‌ها باید همدیگه رو دوست داشته باشن. این تنها راهیه که شاید بشه باهاش زندگی رو تحمل کرد.

آدم باید چیزهایی را که دوست می‌دارد، دودستی بچسبد. نباید بگذاریم دوستی‌ها با فاصله‌ها آزمایش شوند. امروز فکر می‌کنم که این جملهٔ «دوری و دوستی» حرف مزخرفی بیش‌تر نیست. آدم‌ها بعد از دوری‌های طولانی آرام‌آرام زندگی کردن بدون هم را یاد می‌گیرند، آن وقت دیگر یا برنمی‌گردند یا همان بهتر که برنگردند.

کاش خود خدا می‌آمد چند کلمه‌ای با بنده‌هایش حرف می‌زد تا دل آدم قرص شود، حداقل با بنده‌هایی که از نظر روانی دارند پاره می‌شوند.

او از من بُرید، نه به این دلیل که از من متنفر شده بود، بلکه به این خاطر که روزی همدیگر را عمیقاً دوست داشتیم. دوستی‌های آتشین مهم‌ترین عامل دشمنی‌های سرسختانه است.

هیچ‌چیز ارزش این را ندارد که حالت را به خاطرش بد کنی، حتی رسیدن به حال خوب.

مَرده و دردش. مگه این‌که آدم نامرد باشه که بی‌درد بمونه. آدم نامرد هم که زیر دست‌وپا ریخته. تو سر سگ بزنی دوتا می‌رینه برات. نامردها دست می‌دن ولی دل نمی‌دن.

حالا که دیگر در مدارس خبری از نمره نیست، این حرف‌ها مسخره است، اما آن روزها ما می‌مُردیم تا نتیجهٔ امتحانات‌مان برسد. بیست و پنج صدم می‌توانست کار بیست نمره را بکند؛ فرق نُه و هفتاد و پنج با ده گاهی یک سال از عمر آدم بود.

تنها راهی که می‌شد از طریق زندگی به آرامش رسید همین مرگ بود.

پابندها مضحک‌ترین اختراع بشریت‌اند. من تاوان مغز پریشان و روح ناآرامم را می‌دادم، آن‌ها پاهای لَنگم را گرو برداشته بودند، آن هم این‌قدر دیر.

به نظرم او بسیار دل‌فریب بود. دماغ شمشیری بلند و ابروهای ضخیم پیوندی با گوش‌هایی که بگویی‌نگویی به خودم رفته بود. زیبایی‌اش جوری نبود که هر کسی بی‌هوا عاشق دوآتشه‌اش بشود، ولی چیزی که هست چندش‌آور هم نبود. منظورم این است که این‌دست قیافه‌ها باب دندان همه نیست، مشتری‌های مخصوص خودش را دارد.

با هم کارت‌بازی می‌کردیم. کارت‌های فوتبالی بود که تیم‌های مشهور دنیا توش بود. گلِ زده و گلِ خورده و بازی‌های جهانی و مشخصات این‌چنینی درش بود. کارت‌ها را دست می‌گرفتیم و از اطلاعات تیم هم می‌پرسیدیم. هر کس امتیاز بیش‌تری می‌آورد کارت را صاحب می‌شد.

در دنیایی که خوبی «باید» نیست، دیگر بدی هم «نباید» نیست.

«خیالت راحت باشه، پسرم! دیگه مرگ هم نمی‌تونه ما رو از هم جدا کنه.» کسی که این حرف را می‌زند یا دروغ می‌گوید یا هنوز مرگ را به‌درستی نمی‌شناسد. مرگ ایستگاه آخر است. هر زمان که سر برسد می‌تواند به ریش ناگسستنی‌ترین پیوندها بخندد.

همیشه باید مراقب خندهٔ کسانی که واقعاً خوشحال نیستند باشید. لبخندی که تمام صورت را درگیر نکند نشانهٔ آشکار دغل‌کاری است.

اعتماد حس بی‌نظیری است که تا قبل از فروپاشیِ محض دنیا را حسابی شیرین می‌کند.

برای زنده ماندن تنفر هم به اندازهٔ دوست داشتن لازم است.

کاش همان‌جور که فراموش شدم می‌توانستم فراموش کنم.

راستی که موسیقی هم مثل سکوت زبان مشترک همهٔ آدم‌هاست، ورای دین و رنگ و قوم.