بریده‌هایی از کتاب رد گم

روزی خواهد آمد که بشر الفبایی در چشمانِ سنگِ یمانی و مخملِ خرمایی پروانهٔ بید کشف خواهد کرد و غرق در حیرت خواهد فهمید هر حلزونِ خال‌دار شعری است.

در اتاقی آکنده از بوی عطرهای کسی که رفته بود، از احتمال حرف زدن با خودم معذب بودم.

وای بر من! چه کس راه بر محبوب من بسته است؟ زمان می‌گذرد، نیم‌روز می‌رسد، او اما نمی‌آید.

ریتمِ آشفتهٔ معمولِ هر روزم مختل شده بود و سه هفته از بردگی تشکیلاتی معاف بودم که به ازای سیر کردن شکمم سال‌های فراوانی از عمرم را گرفته بود

بر این زمین بنگر از بردگانت انبوهی گرفته که تو به جبران رکوع، عبادت و ستایش در جوابِ رنج‌ها و دل‌های شکستهٔ قربانیان به ترس و تحقیرِ نفس و امیدِ عبث پاسخ‌شان می‌دهی.