بریده‌هایی از کتاب ایمان و سلامت روان؛ منابع مذهبی جهت شفاجستن (جلد اول)

امیلی دیکنسون امید را اینگونه توصیف می‌کند: امید چونان پرنده‌ای است که در روح آشیان دارد و آواز سر می‌دهد با نغمه‌ای بی کلام و هرگز خاموشی نمی‌گزیند و شیرین ترین آوایی است که در تند باد حوادث به گوش می‌رسد و توفان باید بسی سهمناک باشد تا بتواند این مرغک را که بسیار قلبها را گرمی بخشیده ازنفس بیندازد من آن را در سردترین سرزمین‌ها شنیده ام و بر روی غریب ترین دریاها با این حال؛ هرگز؛ در اوج تنگدستی خرده نانی از من نخواسته است. (ترجمه شعر: آتوسا حصارکی)

رازی به عنوان پدر روان‌پزشکی اسلامی، اولین پزشک مسلمان بود که در مورد اختلالات روانی عصبی نوشت و درمان‌هایی را نیز توصیه نمود. او عقیده داشت که عامل این بیماری ها، فروپاشی عصبی یا مشکلات ذهنی است و نه ارواح شیطانی.

برخلاف عقاید رایج در بین اعراب که بیماری‌های روانی را به شیاطین یا ارواح نسبت می‌دادند، پزشکان مسلمان این بیماری‌ها را یک وضعیت بالینی می‌دانستند و از اینرو بیمار روانی را در بیمارستان بستری می‌کردند. این بیمارستان‌ها از سوی حاکمانی حمایت می‌شدند که مراقبت از بیماران روانی را یکی از واجبات دینی و راه‌های کمک به نیازمندان می‌دانستند، که در سورهٔ چهارم قرآن نیز بر آن تاکید شده است: " دارایی افراد ناتوان (بیماران روانی) را که خداوند به شما سپرده تا آن را مدیریت کنید، به دست آن‌ها ندهید؛ بلکه از طریق آن، احتیاجات آن‌ها را برآورده سازید و آنان را لباس بپوشانید؛ و با آنان با کلام احترام آمیز سخن بگویید".

اولین بیمارستان بزرگ مسلمانان در سال ۸۰۵ در بغداد ساخته شد. این بیمارستان، طی قرون وسطی، علاوه بر مراقبت از بیماران روانی، خدمات دیگری نیز ارائه می‌داد. این بیمارستان به عنوان یک نقاهت خانه برای افرادی که دورهٔ نقاهت بیماری را می‌گذراندند، خانهٔ سالمندان برای نگهداری از افراد سالخورده و ضعیف، و نیز تیمارستانی برای بیماران روانی، به ارائه خدمات می‌پرداخت.