بریده‌هایی از کتاب قصه‌های کتاب کوچه

کدام بدی رفت که بدتر از آن به جایش نیامد؟»

خدای‌عالم فراموشی را آفریده برای‌همین غم و غصه‌های‌ بزرگ!

ـ کاری که... می‌کنه با قُل هُوَاللّه‌ می‌کنه زیر جُل و دولا می‌کنه. با واللّه‌ باللّه‌ می‌کنه!

شترِ زنبورکخونه رو از گوزِ یابو می‌ترسونی؟

خانه‌ئی داشت قدِّ یک غلبیل

خدای‌عالم فراموشی را آفریده برای‌همین غم و غصه‌های‌ بزرگ!

توانست بفهمد که ـ داد و بیداد! ـ پس زن‌های‌قبلیش از درد بی‌همزبانی‌می‌مرده‌اند: آن قدر غم و غصه تنهائی و بی‌کسی را می‌ریخته‌اند تو دل‌شان که دِق می‌آورده‌اند

آن‌ها هم آهی کشیدند گفتند «رضائیم به رضای‌خدا، لابد قسمتش این بوده.» ـ ی

دست به دل‌مان نگذار چوپان. یک شب هم که ما پا شدیم برویم دزدی از بخت بدمان مهتاب شد! یک امروز که با هزار زحمت بابا ننه‌مان را راضی کرده‌ایم اجازه گرفته‌ایم برویم ده پائین، پل را آب برده این ور رودخانه مانده‌ایم.