بریده‌هایی از کتاب هفت اشتباهی که والدین خوب مرتکب می شوند

تغييری کوچک، مداوم و قاطع می‌تواند به راستی کل سيستم زندگی را دگرگون سازد. البته مهم نيست چه کار می‌کنيد، اما تغيير کلی يک شبه رخ نخواهد داد. ايجاد تغيير مستلزم زمان است.

پاداش به کودک بابت هر موفقيت ناچيز، کمکی به او نمی‌کند. اين کار، کودک را به نوعی از حرکت بازمی‌دارد و لذت کشمکش و دستيابی به موفقيت را از او می‌گيرد.

بدون وجود اصول و خطوط راهنما برای زندگی، تفاوت چندانی بين ما و حيوانات وحشی که در جست‌وجوی غذای نوبت بعد خود آماده‌اند هر موجود زنده‌ای را که سر راهشان قرار می‌گيرد، بکشند، وجود نخواهد داشت

چرا بايد کسی مشکلات خانوادگی را به‌جای آن‌که با همسر يا افراد بالغ ديگر درميان بگذارد به فرزندان خود بگويد؟ چون فرزندان آسيب‌پذيرند، نيازمند والدين‌اند و شنونده‌ای ناگزير می‌باشند، چون گفت‌وگو با افراد بالغ ديگر هولناک‌تر از درميان گذاردن اطلاعات خانوادگی با فرزندان است.

آيا واقعا کسانی را که زود به گريه می‌افتند، صبر و تحمل ندارند و متوقع و گستاخند، دوست داريد؟ به‌نظر شما آن‌ها چگونه چنين خلق و خويی را يافته‌اند؟ براساس نظريه اريکسون، والدين چنين افرادی يا بيش از حد آن‌ها را تحت کنترل خود داشته‌اند يا همواره آن‌ها را کودک انگاشته‌اند.

در دهه ۱۹۶۰، والتر ميشل، روانشناس دانشگاه استانفورد، تحقيقی اساسی درباره تأخير در ارضای کودکان انجام داد. وی کشف کرد کودکان چهار ساله‌ای که به محض دادن چند تکه شيرينی فورا آن را می‌خوردند، در آينده به‌طور قابل توجهی متفاوت از کسانی بودند که چند دقيقه بيشتر صبر می‌کردند تا شيرينی بيشتری به‌دست آورند. در نوجوانی آن‌ها که توان شکيبايی داشتند، خيلی بهتر قادر به تحمل اوضاع و شرايط گوناگون برای دست‌يافتن به نتيجه بودند، ضمنا به موفقيت‌های بيشتر و بزرگ‌تری نايل می‌گشتند، به لحاظ اجتماعی و احساسی خود را بهتر با شرايط تطبيق می‌دادند، کمتر دچار مشکل می‌گشتند، بيشتر محبوب جامعه بودند و خيلی بيشتر از آن‌ها، که از چهار سالگی صبر نمی‌کردند تا بلکه بتوانند شيرينی بيشتری جايزه بگيرند، شادتر بودند.

بسياری از ما از آن‌چه که به‌عنوان والد در حق فرزندمان انجام می‌دهيم احساس گناه می‌کنيم و سعی‌مان بر اين می‌شود که با بيش از حد مهربان و آسان‌گير بودن در بُعد ديگری از زندگی وی، اشتباهاتمان را جبران کنيم. آيا با همسرتان جدل داشته‌ايد؟ آيا مطلقه هستيد؟ آيا تمامی وقت خود را سرکار می‌گذرانيد؟ خوب، حداقل نتيجه اين شرايط اين است که به کودک خود غذای غيرمفيد می‌خورانيد و او مجاز است هر برنامه تلويزيونی که مايل باشد، تماشا کند. اين کار ظاهرا جبران دوران سختی که تجربه‌اش کرده است می‌شود، نه؟ اين عمل درست نيست! اين کار فقط دردی بر دردهايش می‌افزايد، درواقع تلنبار مشکلات بر روی هم مثل انباشته شدن بهره حساب پس‌انداز بانک است.

از تولد تا هجده ماهگی نيازهای کودک بايد به‌طور مداوم برآورده شود، به‌گونه‌ای که وی تشخيص بدهد می‌تواند موفق شود و می‌تواند به موفقيتش و در عين حال به محيط اطرافش تکيه کند. در ماه‌های آخر اين دوران، شايد از دوازده تا هجده ماهگی، مهم است برخی از نيازهای کودک فورا برآورده نشود. وقتی کودک اندکی منتظر به‌دست آوردن خواسته‌اش بشود حقايق بسيار مهمی را درباره زندگی فرا می‌گيرد: ۱ـ اين‌که او از افرادی که بزرگش می‌کنند جداست. ۲ـ اين‌که او هميشه نمی‌تواند هر آن‌چه که طلب می‌کند، به‌دست آورد. مورد دوم به‌نظر آشنا می‌آيد. زيرا بيانگر آغاز روند فراگيری «تأخير در ارضا» می‌باشد.