بریده‌هایی از کتاب بنی‌اسماعیل، بنی‌اسرائیل و آخرالزمان

مسلمانان به جای آنکه پا جا پای انبیای عظام الهی بگذارند، پا جا پای اشرار «بنی‌اسرائیل» گذاشتند.

پیامبر اکرم (ص) به رخدادهای مشترک و بدون کم و زیاد در میان بنی‌اسرائیل و بنی‌اسماعیل اشاره کرده و فرمودند: «یکُونُ فِی هَذِهِ الْأُمَّةِ کُلُّ مَا کَانَ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ حَذْوَ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ وَ حَذْوَ الْقُذَّةِ بِالْقُذَّة؛ هر اتّفاقی که در بنی‌اسرائیل رخ داد، در این امّت هم رخ می‌دهد. قدم جای قدم آنان می‌گذارند و تیر به همانجا که آنان زدند، می‌زنند.»

«آدم ابو البشر (ع) نهصد و سی سال زندگانی کرد و نوح (ع) دو هزار و چهار صد و پنجاه سال و ابراهیم (ع) صد و هفتاد و پنج سال و اسماعیل بن ابراهیم (ع) صد و بیست سال و اسحاق بن ابراهیم (ع) صد و هشتاد سال و یعقوب بن اسحاق، صد و بیست سال و یوسف بن یعقوب (ع) صد و بیست سال و موسی (ع) صد و بیست و شش سال و هارون (ع) صد و سی و سه سال و داوود (ع) صد سال و پادشاهی او چهل سال بود و سلیمان بن داود (ع) هفتصد و دوازده سال زندگانی کرد.»

خداوند من و علی (ع) را چهل هزار سال قبل از خلقت آدم، از یک نور خلق نمود. سپس آن نور را دو نیمه کرد و همهٔ اشیا و موجودات را از نور من و علی (ع) خلق فرمود. سپس ما را در سمت راست عرش قرار داد و ما تسبیح و تهلیل و تکبیر خدا را گفتیم (کاملاً بندگی خدا را نمودیم) و ملائکه نیز به ما اقتدا کردند و تسبیح، تهلیل و تکبیر گفتند. پس هر کس، در هر کجای عالم باشد و بندگی خدا را بنماید، از تعلیم من و علی (ع) است (اینجاست که می‌گوییم اهل بیت (ص) مصدر علوم الهی هستند

از حضرت صادق (ع) پرسیدم که معنی فرمایش خداوند: «وَ جَعَلَها کَلِمَةً باقِیةً فِی عَقِبِهِ؛و قرار داد حضرت ابراهیم کلمه‌ای را که پاینده است در میان فرزندان خود» چیست؟ حضرت فرمودند: «آن امامت است که خداوند عزّ و جلّ تا روز قیامت در تبار حسین (ع) پایدار ساخت.»

از جمله وقایع مشابه و مشترک در میان «بنی‌اسرائیل» و امّت پیامبر آخرالزّمان، ماجرای «سدّ الابواب» است. سدّ الابواب به معنای مسدود کردن درهاست و به واقعه‌ای اشاره دارد که طیّ آن، پیامبر اسلام (ص) به امر پروردگار، درب همهٔ خانه‌هایی را که به «مسجدالنّبی» در «مدینه» باز می‌شدند، مسدود ساخت.

پیش از حضرت ابراهیم (ع)، هیچیک از انبیاء و رسل، واجد مقام «امامت»، به معنی خاص، نبودند و این مقام، اوّلین مرتبه دربارهٔ ایشان و سپس دربارهٔ پیامبر اکرم (ص) و اوصیای ایشان (ص) مقرّر شده است

ابراهیم، امّتی مطیع خدا (و) حق‌گرای بود و از مشرکان نبود.»‌ مدّتی او به تنهایی صبر کرد. بعد خداوند او را به وسیلهٔ فرزندش اسماعیل و اسحاق دلگرم نمود و سه نفر شدند. به خدا قسم! مؤمن کم است؛ ولی کفّار زیاد هستند. می‌دانی علّت آن چیست؟» سماعه گفت: نه فدایت شوم. حضرت فرمودند: «آنها شبیه مؤمنان هستند و با ایشان رفت و آمد دارند و اسرار خود را با هم در میان می‌گذارند، مؤمنان خیال می‌کنند اینها هم با آنها هم‌عقیده هستند. دلگرم و با آنها مأنوس می‌شوند و متوجّه تعداد کم خود نمی‌شوند.»

محتوای میثاق الست امام باقر (ع) دربارهٔ محتوا ومضمون این میثاق و مقامی که درآن، پیمان از جمیع خلق‌الله اخذ شده است، فرمودند: «به تحقیق خداوند از شیعیان ما آنگاه که در عالم ذرّ بودند، به ولایت ما پیمان گرفت

بهشت و مُلک عظیم خداوندی که وعده‌اش به آل‌محمّد (ص) داده شده، در جایگاهی و مرتبه‌ای بالا و والا، جایی میان دو عالم دنیا و عقبا قرار داده شده و بدین سبب، امکان رشد کامل و ارتباط مؤمنان با سایر موجودات و ساکنان عوالم مجرّد را فراهم می‌آورد و بشر قادر به تصرّف در قوانینی خواهد بود که تا پیش از آن، معدودی از انبیاء و اولیاء امکان برخوداری از آنها را داشتند و طیّ الارض، حدّاقلی از آن خواهد بود.

برچیده شدن بساط دولت ابلیس و قطع دست او در کار و بار آدمیان، این مجال را برای تأسیس دولت حق یا همان دولت الله و کریمه فراهم می‌آورد.

امام مبین و حضرت صاحب العصر و الزّمان (عج)، با قدرت یداللّهی، موجد تحوّلی بزرگ در عالم ـ و نه صرفاً در زمین ـ گشته و تحت ولایت ایشان، این تحوّل باعث دیگرگونی در زمان و نزدیک شدن زمان فانی و کمّی به زمان باقی و ازلی می‌شود. از همین جا، بشر مجال سیر در میان عوالم غیب و شهود می‌یابد و با تصرّف در زمان و مکان مادّی، زیبایی‌های تجربه نشدهٔ عوامل غیبی را مشاهده و با ساکنان آن عوالم، باب مراوده می‌گشاید.

«فَتَلَقَّی آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِمات» پس رو به من کردند و فرمودند: «صفوان! به درستی که خداوند متعال به آدم الهام کرد تا نگاهی به جانب عرش انداخت، پس پنج شبح از نور دید که خداوند را تسبیح و تقدیس می‌کردند. آدم گفت: «پروردگارا! اینان کیانند؟»

جناب ابراهیم (ع) در نقطه‌ای از سرزمین فراخ «ایران» عهد کهن، «اور» به دنیا آمد و با طیّ مراتبی به اذن‌الله، واجد مقام و شأن نبوّت، رسالت و سرانجام، امامت شد.

سست‌عهدی و ناسپاسی، هر رونده ای را شکار ابلیس و جنود ابلیس می‌سازد.

زنان به خاطر حرص بر دنیا، در تجارت با شوهرانشان مشارکت کنند

شجرهٔ آل‌ابراهیم (ع)، دارای یک ریشه و دو بدنه شد؛ یکی کوتاه که از حضرت اسحاق (ع) شروع و به حضرت عیسی (ع) ختم شد و دیگری بلند که از حضرت اسماعیل (ع) شروع و تا پیامبر اکرم (ص) و بعد از آن، سلسلهٔ اوصیاء تا حضرت امام مهدی صاحب الزّمان (عج) ادامه می‌یابد.

ای مردم! به کجا می‌روید؟ و شما را به کجا می‌برند؟ به وسیلهٔ ما بود که خداوند هدایت کرد پیشینیان شما را و هدایت آیندگان شما نیز به وسیلهٔ ما انجام می‌شود. اگر شما سلطنت حال را دارید، حکومت ما حکومت آینده است.» بدین صورت، دولت اهل بیت (ص)، هم از نظر اندیشه آخرین است و هم از نظر زمانی؛ یعنی پس از تأسیس آن دولت، به دلیل تجربه شدن جملهٔ اندیشه‌ها و نظریّه‌ها، دیگر اندیشه و نظریّه‌ای برتر از آن وجود نخواهد داشت و پس از آن نیز حکومت دیگری غیر از دولت اهل بیت (ص) شکل نخواهد گرفت.

لاجرم، این مُلک عظیم، نقطهٔ آغازین حکومت الله و دولت کریمه است که پس از آن، مقدّمات تجربهٔ قیامت کبری فراهم می‌شود. از همین روست که از واقعهٔ شریف ظهور به مثابه قیامت صغری یاد کرده‌اند.

اعلام «بیت‌المقدّس» به عنوان پایتخت حکومت جهانی مسیح یهودی، از سوی مسیحیان صهیونیست ساکن «ایالات متّحدهٔ آمریکا»، تلاش برای تخریب «مسجدالأقصی»، ساخت پایه‌های «هیکل سلیمان» اطراف این مسجد و... جملگی به این کین و حسد دربارهٔ «بنی‌اسماعیل» برمی‌گردد.

گفتند: «ای موسی! تا وقتی آنان در آن (شهر) ند ما هرگز پای در آن ننهیم. تو و پروردگارت برو (ید) و جنگ کنید که ما همین‌جا می‌نشینیم.» (موسی) گفت: «پروردگارا! من جز اختیار شخص خود و برادرم را ندارم؛ پس میان ما و میان این قوم نافرمان، جدایی بینداز.» (خدا به موسی) فرمود: «(ورود به) آن (سرزمین) چهل سال بر ایشان حرام شد، (که) در بیابان سرگردان خواهند بود. پس تو بر گروه نافرمانان اندوه مخور.»

بنابراین در مساحت چهل فرسخ، چهل سال سرگردان شدند. پس هنگامی که عصر می‌شد، از آن مساحت می‌خواستند بیرون بروند، ندایی می‌آمد که به ناچار باید در این مکان بمانی. پس به میزانی که خداوند مقدّر کرده بود، دور آن زمین می‌گشتند تا آنکه به جای اوّل خود بازمی‌گشتند و صبح در منازل خود بودند که از آن مهاجرت را آغاز کرده بودند. پس بدین‌گونه چهل سال گذشت

پس از عصیان «بنی‌اسرائیل» و سرپیچی از فرمان حضرت موسی (ع) برای ورود به سرزمین مقدّس و نزول بلای سرگردانی چهل ساله در وادی «تیه»، آن حضرت در میان سختی و تنهایی ماند تا آن هنگام که برای کفن و دفن بدن مطهّرش هیچیک از بنی‌اسرائیل حاضر نبودند.

خدای تبارک و تعالی به ابراهیم (ع) وحی کرد که بایست و پیش روی پادشاه جبّاری که تسلّط دارد، راه مرو و او را جلو انداز و خود پشت سرش راه برو و او را بزرگ شمار و محترم بدار؛ زیرا او تسلّط و قدرت دارد و به ناچار باید در روی زمین یک فرمانروایی باشد؛ چه نیکوکار و چه بدکردار. ابراهیم (ع) به دستور خدای تعالی ایستاد و به پادشاه فرمود: «تو پیش برو؛ زیرا خدای من هم اکنون به من وحی فرمود که تو را بزرگ و محترم شمارم و تو را پیش انداخته و به خاطر بزرگداشت تو، خودم پشت سرت راه بروم.»

«لِکُلِّ أُنَاسٍ دَوْلَةٌ یَرْقُبُونَهَا وَ دَوْلَتُنَا فِی آخِرِ الدَّهْرِ تَظْهَر

«به راستی! حدیث آل‌محمّد صعب مستصعب (سخت و بسیار دشوار) است. بدان ایمان نیاورد جز فرشتهٔ مقرّب یا پیامبر مرسل یا بنده‌ای که خداوند دلش را به ایمان آزموده باشد. آنچه از حدیث آل‌محمّد (ص) به شما رسید و دل‌نشین شما گردید و آن را فهمیدید، آن را پذیرا شوید و آنچه را که دل شما نگرفت و آن را نفهمیدید، آن را به خدا و رسولش و به عالم از آل‌محمّد (ص) برگردانید. هلاکت در اینجاست که برای یکی از شما آنچه را تحمّل ندارد و نمی‌تواند بفهمد، بازگویند و او بگوید: به خدا! این نمی‌شود، به خدا این نمی‌شود و انکار همان کفر است.»

هماره، قدر فرزندان آدمی، به قدر آرزوها و آرمان‌هایشان است. آرزوهای حقیر، چون حوضی کوچک، مردمی حقیر و کوچک می‌پرورند.

موافق رؤیت چشم خود، داوری نخواهد کرد و بر وفق گوش‌های خود، تنبیه نخواهد نمود.

در روایتی دیگر، امام معصوم (ع) فرموده است: «حقیقت و مخّ این امر و حدّ اعلای آن و کلید آن و باب اشیاء و رضای خداوند، بعد از معرفت امام، اطاعت اوست. آگاه باش! اگر مردی شب‌ها به عبادت ایستد و روزها روزه بگیرد و تمام مالش را صدقه بدهد و تمام روزگار را حجّ کند و ولایت ولیّ خدا را نشناسد تا موالات او کند و تمام اعمالش به راهنمایی او باشد، نزد خدای تعالی حقّ و ثوابی برای او نیست و او از اهل ایمان نمی‌باشد.»

زنان به خاطر حرص بر دنیا، در تجارت با شوهرانشان مشارکت کنند